Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Οταν περιβαλλόταν από φίλους καλούς και αγαπητούς, ήταν μοναδικός αφηγητής, που ξάφνιαζε με τις μικρές του ιστορίες. Τις ζωγράφιζε με λεπτομέρειες και τους έδινε βάθος με τα προσωπικά του χρώματα.

Τον γνώρισα από τον αγαπημένο μου φίλο Κώστα Ταχτσή. Βράδυ καλοκαιριού, όταν ακόμη ο Κώστας έμενε στην ταράτσα της Δεινοκράτους, είχε καλέσει την Αννα Συνοδινού με τον Γιώργο Μαρινάκη, τον Αλέκο με μια φίλη του, τη Μαντώ Αραβαντινού, τον Αλέξανδρο Αργυρίου, την Καίτη Μυριβήλη, δύο φοιτητές από τη Θεσσαλονίκη και μένα, που δεν τολμούσα να ανοίξω το στόμα μου μπροστά τους. Μόλις νεορκισθείσα στην Κλασική Φιλολογία, πού να πήγαινα… ο καημένος Καραμήτρος.

Και τι μπορούσες να πεις όταν οι γυναίκες της συντροφιάς, καθεμία ξεχωριστά, αποτελούσαν το γαλαξία της γυναικείας ποίησης, ενώ η Αννα Συνοδινού ήταν η θεά της αρχαίας τραγωδίας. Η συζήτηση ήταν ζωηρή και ποικίλη: Από τη Μαντώ που μιλούσε για το τελευταίο βιβλίο του Νάνου Βαλαωρίτη, η Καίτη Μυριβήλη άνετα οδηγούσε τη συζήτηση με τον Αλεξίου στα πολιτικά και η Αννα δεν δεχόταν κουβέντα για τον Μεγάλο Καραμανλή.

Καθόμουν μαζεμένη στην καρέκλα μου παρακολουθώντας τα πάντα. Ο Φασιανός, αφού χάθηκε για λίγο στην κουζίνα του σεφ Ταχτσή, κάθισε δίπλα μου. Είχα την τύχη να ακούσω τον πιο σημαντικό γκαλερίστα του 20ού αιώνα, τον Αλέξανδρο Ιόλα, να μιλά για τη μοναδική ζωγραφική του Φασιανού, «του μόνου Ελληνα ζωγράφου που οι Γάλλοι ξεχωρίζουν το μοναδικό αποτύπωμά του».

Επομένως, είχα την ευκαιρία… να «απαγγείλω» με άνεση στον Αλέκο όσα είχα ακούσει από τον Ιόλα. Με κοιτούσε σιωπηλός. Οταν, αμήχανα, τελείωσα, με ρώτησε ποια εντύπωση κάνει ο καπνίζων ποδηλάτης, τα μπλε πολυώροφα κτήρια με τα ανθρωπάκια, τα αγόρια με ανεμίζοντα μαλλιά και γραβάτες. Είπα: «Μου φαίνονται ελεύθεροι». Ξαφνικά, χωρίς να σχολιάσει τι είπα, γύρισε προς τις κυρίες, και μου λέει: «Να ξέρεις ότι η ζωγραφική είναι ποίηση».

Λίγες μέρες αργότερα ο Κώστας μου τηλεφώνησε να περάσω να τον δω. Είχε κάτι για μένα. Το «κάτι» ήταν σε μια λευκή κορνίζα -όχι μεγαλύτερη από 15 επί 15 πόντους- που στη μέση, σ’ έναν μικρό κύκλο με διάμετρο 4 εκατοστά, υπήρχε ένα σχέδιο με πενάκι: έναν ποδηλάτη. Μου το είχε στείλει ο Φασιανός. Σχεδόν μισό αιώνα βρίσκεται κρεμασμένος στο δωμάτιό μου. Τι κι αν στα επόμενα χρόνια πήρα μεγαλύτερους «Φασιανούς», και ο Αλέκος και η κυρία Ελένη μου χάρισαν πολλές ενδιαφέρουσες συζητήσεις.

O Αλέκος έφυγε, αλλά δεν θα φύγει. Εχουμε μπλε βυζαντινό, κίτρινο της μαργαρίτας, φως λευκό, ερωτευμένα χρυσίζοντα ζευγάρια, τον κήπο του πορφυρού πρίγκηπος, τον κόσμο του. Τον εμπιστεύθηκε σ’ εμάς και στις γενιές που ακολουθούν…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου