Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Το προεδρείο του κυβερνώντος Λαϊκού Κόμματος παρέδωσε χθες την ηγεσία -συνεπώς και την Καγκελαρία- στον 49χρονο υπουργό Εσωτερικών, Καρλ Νεχάμερ. Κυριολεκτικά ένα alter ego του 35χρονου Κουρτς, που εγγυάται τη συνέχιση της σκληρής πολιτικής στο μεταναστευτικό και την Covid-19 και θα προσπαθήσει να διατηρήσει τον αταίριαστο συνασπισμό με τους Πράσινους, τουλάχιστον ως τις εκλογές του 2024. (Αυτό βέβαια εξαρτάται και από τους Αυστριακούς οικολόγους, οι οποίοι μια χαρά θα μπορούσαν να συμμαχήσουν και με τους ανερχόμενους δημοσκοπικά Σοσιαλιστές.)

Ο Κουρτς είναι πολύ δύσκολο να βγει αλώβητος από τη δικαστική περιπέτεια, καθώς το ίδιο το υπουργείο Οικονομικών της Αυστρίας διέταξε έρευνα στα γραφεία του καγκελαρίου για την περίφημη υπόθεση διαπλοκής με τον Τύπο και τις στημένες (με το αζημίωτο φυσικά) δημοσκοπήσεις, που εκτόξευσαν την καριέρα του.

Αφησε όμως στο πόδι του έμπιστα εξαπτέρυγα. Ο υπουργός Εξωτερικών, Αλεξάντερ Σάλενμπεργκ, τον αντικατέστησε για ενάμιση μήνα στην Καγκελαρία, προτού επιστρέψει χθες στο πόστο του. Ο Νεχάμερ (έφεδρος αξιωματικός που θα προτιμούσε το υπουργείο Αμυνας και γενικός γραμματέας του Λαϊκού Κόμματος μέσα σε τρία χρόνια από απλός βουλευτής, χάρη στον Κουρτς) αφήνει το Εσωτερικών για την Καγκελαρία.

Η μόνη απώλεια ήταν ο υπουργός Οικονομικών, Γκερνότ Μπλούμελ, που ακολούθησε τον Κουρτς στην πολιτική «εξορία», για να αντικατασταθεί από τον Μάγκνους Μπρούνερ. Σκάντζα βάρδια δηλαδή, χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο. Αν δεν υπήρχε η λαίλαπα της Covid, μπορεί οι Σοσιαλιστές να ζητούσαν μετ’ επιτάσεως πρόωρες εκλογές. Αλλά γιατί να πιάσουν την καυτή πατάτα προτού έλθει η σειρά τους; Μπορεί ως τότε η πανδημία να έχει εξαφανιστεί – πού ξέρεις;