Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Αν αναγνωρίζεται ο πατριωτισμός που επέδειξε μετά το χάος του Γ. Παπανδρέου. Ο αμνήμων επιχειρεί σήμερα να ανακτήσει βήμα δικαίωσης, στρέφοντας το ΚΙΝ.ΑΛ.-ΠΑΣΟΚ προς τα οπίσω. Ο Βενιζέλος, συστηματικά, αν και απών από τη Βουλή, προωθεί νέες ιδέες, εμπλουτίζοντας τον πολιτικό και κοινωνικό διάλογο με την προβολή εκσυγχρονιστικών ιδεών που έχει ανάγκη η Ελλάδα.

Οι υπό διαδικασία εκλογής αρχηγοί υποθέτω ότι έχουν αντιληφθεί πως η απουσία Βενιζέλου από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΙΝ.ΑΛ.-ΠΑΣΟΚ εμφάνισε εναργώς την πενία του κόμματος στην άρθρωση κοινοβουλευτικού λόγου. Ευτυχώς, όσες, ως τώρα, καλές υπηρεσίες δεν του αναγνώρισε το κόμμα, του οποίου ηγήθηκε, θα τις αποδώσει η σύγχρονη πολιτική ιστορία των Μνημονίων.

Τέλος πάντων, αυτός ο πρόλογος αναφέρεται στη χθεσινή παρουσία του Βενιζέλου στην πρωινή ενημερωτική εκπομπή στο ΣΚΑΪ, όπου για άλλη μια φορά έλαμψε ο καθαρός πολιτικός λόγος, που εκφέρεται άφοβα, γυρνώντας την πλάτη στο λαϊκισμό.

Η συζήτηση, κυρίως, αφορούσε στο νέο μέτρο που πήρε η κυβέρνηση για τους πολίτες άνω των 60 ετών που αντιδρούν στον εμβολιασμό, ενώ οι ειδικοί επιστήμονες ισχυρίζονται ότι στο τέλος του Δεκέμβρη, αν δεν επιτευχθεί τώρα η ανάσχεση, μπορεί να μετρήσουμε και 20.000 θύματα, πληθυσμός που δεν απαντάται εύκολα στα ελληνικά νησιά.

«Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα συνταγματικότητας στην επιβολή του προστίμου», είπε ο Βενιζέλος -ο πιο έγκυρος για να σχολιάσει το θέμα- «όταν έχεις να κάνεις με τη δημόσια υγεία, με ζητήματα ζωής και θανάτου, με ζητήματα λειτουργίας του σκληρού πυρήνα του ΕΣΥ. Είναι δυνατόν να σκέφτεσαι το πολιτικό κόστος; Εχεις υποχρέωση απέναντι στην πατρίδα, στο Σύνταγμα και απέναντι στην κοινωνία να αναλάβεις το κόστος αυτών των αποφάσεων». Και συνέχισε λέγοντας ότι «το να μετατρέπεις το ζήτημα αυτό σε ζήτημα κομματικής αντιδικίας είναι έλλειψη σεβασμού απέναντι στους ανθρώπους που πεθαίνουν, στις οικογένειες που πενθούν, στους ανθρώπους που αγωνιούν για την έκβαση αυτής της κατάστασης».

Η κριτική που άσκησε ο Βενιζέλος στην κυβέρνηση για διστακτικότητα στη λήψη του μέτρου της υποχρεωτικότητας -όχι της καταναγκαστικότητας- ή τη βιασύνη με την οποία κήρυξε το τέλος της πανδημίας, η προτροπή του προς την εκκλησιαστική διοίκηση να λάβει πάρα πολύ αυστηρά μέτρα είναι υπόδειγμα πολιτικής κριτικής.

Αν ο Τσίπρας απεκδυόταν τον τιμητή και παντογνώστη, θα μπορούσε να ωφεληθεί τα μάλα από όσα είπε χθες ο Βενιζέλος: Aπό το μάθημα άσκησης κριτικής στις κυβερνητικές αποφάσεις, αλλά και από την κατάθεση προτάσεων, αν φυσικά ήθελε να συγκροτήσει μια σοβαρή, νουνεχή και στο ύψος των περιστάσεων αντιπολίτευση. Αν ήθελε; Οχι, αν μπορούσε…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου