Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Οχι πως δεν το είχαμε καταλάβει, αλλά τα τελευταία νέα από τη χώρα του βορρά το επιβεβαιώνουν ξανά. Ιδού λοιπόν ένα ακόμα στοιχείο που δείχνει τη χαοτική απόσταση που χωρίζει δύο χώρες στην ίδια ήπειρο: Η Δανία κατάφερε το 2016 να μειώσει την ανεργία της στο εκπληκτικό –όσο και τρομακτικό– 4,2% που πρακτικά σημαίνει πως εκτός εργασίας βρίσκονται μόνο όσοι βρίσκονται σε αναζήτηση της επόμενης δουλειάς τους ή οι συνταξιούχοι.

Σύμφωνα μάλιστα με πρόσφατο δημοσίευμα (της Καθημερινής) μια εταιρεία παραγωγής βιομηχανικού εξοπλισμού καθυστέρησε να παραδώσει το έργο της τρεις μήνες, επειδή δεν έβρισκε ηλεκτροσυγκολλητές. Με λίγα λόγια, οι επιχειρήσεις που εδρεύουν στη Δανία δεν μπορούν να βρουν εργαζόμενους, κυρίως εργάτες με εξειδίκευση, γιατί… δουλεύουν αλλού.

Παρόλα τα προβλήματα που δημιουργεί μια τόσο χαμηλή ανεργία –αύξηση μισθών και τιμών, άρα αύξηση του πληθωρισμού– από την άλλη δεν μπορεί κάποιος παρά να ζηλέψει μια χώρα στην οποία όλοι μπορούν να εργαστούν και, κυρίως, οι επιχειρήσεις έχουν την πολυτέλεια να αναζητούν και να πληρώνουν ανθρώπους που γνωρίζουν άριστα το αντικείμενό τους. Ομοίως και τους εργαζόμενους που έχουν την τύχη να δουλεύουν στο αντικείμενο που σπούδασαν ή στο οποίο έχουν αποκτήσει με τα χρόνια ανεκτίμητη εμπειρία. Οπως οι Δανοί ηλεκτροσυγκολλητές. Αυτό πρέπει να είναι η ευμάρεια.

Στην Ελλάδα, ανάμεσα στα συντρίμμια που αφήνει στο πέρασμά της η ανεργία, είναι και μια παραμορφωμένη αγορά εργασίας, στην οποία όλοι κάνουν τα πάντα. Ειδικότητες συγχωνεύονται ή καταργούνται, πτυχία ή εργασιακή εμπειρία πετάγονται στον κάλαθο των αχρήστων, και το μόνο κριτήριο που απομένει για την εύρεση μιας θέσης στον ήλιο είναι πόσο απελπισμένος για δουλειά είναι κάποιος και πόσο οικονομικά «στεγνή» είναι μια επιχείρηση.

Δεν είναι μόνο ο ιδιωτικός τομέας που διαπρέπει σε αυτό, με την ανάθεση διπλών και τριπλών καθηκόντων στο ίδιο άτομο, αλλά και το ίδιο το κράτος. Οπως για παράδειγμα, το υπουργείο Παιδείας που ετοιμάζεται να ομαδοποιήσει ειδικότητες εκπαιδευτικών ώστε να καλυφθούν τα τεράστια κενά και να ξεπεραστεί η αντικειμενική, λόγω Μνημονίων, δυσκολία προσλήψεων. Ετσι, ένας καθηγητής Οικιακής Οικονομίας θα διδάσκει Διοίκηση Επιχειρήσεων, κάτι που μάλλον δεν είναι καλό ούτε για την οικονομία ούτε για το επιχειρείν.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου 

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου