Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Από αυτά ήδη τα 8.300 έχουν προχωρήσει στην πρώτη φάση της αξιολόγησης, ενώ 250 συμπλήρωσαν τα υποδείγματα που έστειλαν… οι συνδικαλιστές και τα προώθησαν στο αρμόδιο Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής: Αντί για έκθεση αξιολόγησης, έστειλαν «χαρτί-copy»! «Φασόν-αξιολόγηση», η οποία, ουσιαστικά, προσβάλλει το κύρος του δάσκαλου, αλλά και τον πολίτη που σέβεται και εκτιμά το έργο του.

Είναι δυνατόν στις 250 αξιολογήσεις -έργου και σχολικής μονάδας- όλοι να είναι άριστοι, όλοι δημιουργικοί, όλοι να αποδίδουν τα βέλτιστα στο μάθημα, όλοι να έχουν μοναδική σχέση με τις τάξεις τους, όλοι να μπορούν να συνεργάζονται με όλους, για το καλό του σχολείου; Κανείς τους δεν χρειάζεται επιμόρφωση; Δεν χρειάζονται καμία βοήθεια, καμία υποστήριξη, καμία προετοιμασία για να περάσει το σχολείο στη νέα εποχή; Ούτε ένα -στα 250- δεν έχει πρόβλημα; Αλλά οι συγκεκριμένες «αξιολογήσεις» αποδεικνύουν την πλήρη υποβάθμιση που υπέστη η δημόσια εκπαίδευση στα τέσσερα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν φτάνει το υπουργείο να απαιτεί -δίνοντας παράταση- πλήρεις αξιολογήσεις. Ούτε καν να υπενθυμίζει ότι όσοι δεν συμμορφωθούν προς το νόμο θα υποστούν τις προβλεπόμενες κυρώσεις. Είναι σκόπιμο να κληθούν στο υπουργείο οι διευθυντές που τις υπέγραψαν και τις απέστειλαν -θεωρώντας ότι αντιστέκονται στο κατεστημένο του υπουργείου Παιδείας- να δώσουν κάποιες εξηγήσεις.

Το ερώτημα είναι: Για ποιο λόγο έκαναν «αντίσταση», υπακούοντας στις ντιρεκτίβες της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας; Στο υπουργείο, στην Κεραμέως, στην κυβέρνηση; Οχι. Αντιστέκονται στην πρόοδο, στη βελτίωση των συνθηκών εκπαίδευσης, στο ανοικτό και δημιουργικό δημόσιο σχολείο, εντέλει στους μαθητές τους και στους γονείς οι οποίοι τους εμπιστεύθηκαν τα παιδιά τους για να τα μάθουν γράμματα.

Οι συνδικαλιστές θα έπρεπε να είναι οι πρώτοι που θα στήριζαν την αναβάθμιση της εκπαίδευσης. Κι όμως, εμφανίζονται να θέλουν καθηλωμένη την ελληνική δημόσια εκπαίδευση σε μία από τις τελευταίες θέσεις στην έκθεση του ΟΟΣΑ. Επιδεικνύουν ανευθυνότητα, εν ονόματι της κακώς εννοούμενης συνδικαλιστικής αλληλεγγύης, η οποία όμως προσφέρει χείριστες υπηρεσίες στην εκπαίδευση.

Το υπουργείο Παιδείας έδωσε -και σωστά- ένα περιθώριο για να αποσταλούν εκ νέου πλήρεις εκθέσεις, οι οποίες θα αποτυπώνουν τις δυνατότητες δασκάλων και σχολικής μονάδας. Ο νόμος έγινε όχι για να τιμωρήσει τους εκπαιδευτικούς, αλλά για να αποτυπώσει την πραγματική κατάσταση του συστήματος.

Διαβάζω ότι για την παράλειψη της αξιολόγησης προβλέπονται ποινές από τον Δημοσιοϋπαλληλικό Κώδικα. Για μένα δεν υπάρχει μεγαλύτερη ποινή για τον δάσκαλο από την απόρριψή του από τους μαθητές και τους γονείς τους…