Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Τότε η πρωτεύουσα του Ιράν απλώς φιλοξένησε τους ηγέτες των νικητών (Στάλιν, Ρούζβελτ, Τσόρτσιλ). Σήμερα όμως διεκδικεί σημαντικό μερίδιο στη μετα-ISIS Συρία και στο Ιράκ, υπό δυσμενέστερους όρους. Εν αντιθέσει με τον Ομπάμα, ο νέος πρόεδρος είναι απροκάλυπτα εχθρικός προς το Ιράν, που πρωτοστατεί με τις πολιτοφυλακές του στις μάχες για την ανακατάληψη της Ράκα και της Μοσούλης από τον ISIS.

Παρά τη συμβολή του ρωσικού στρατού, ο Ασαντ δεν θα μπορούσε να παραμείνει στην εξουσία χωρίς τη στήριξη της φιλοϊρανικής Χεζμπολάχ και των ιρανικών πολιτοφυλακών, ενώ με ιρανικό οξυγόνο αναπνέει και η σιιτική κυβέρνηση Αλ Μαλίκι στη Βαγδάτη. Ωστόσο, οι Σαουδάραβες και οι συμμαχικές τους μοναρχίες στον Κόλπο ξεκαθάρισαν στο νέο επικεφαλής του Πενταγώνου, Τζέιμς Μάτις, ότι δεν θα υπάρξει ειρήνευση αν οι ιρανικές παραστρατιωτικές ομάδες δεν εγκαταλείψουν το έδαφος των δύο χωρών. Για αντικειμενικούς λόγους οι Ασαντ και Αλ Μαλίκι είναι αδύνατον να αποδεχθούν το «τελεσίγραφο» (ο Ιρακινός πρωθυπουργός, μάλιστα, ενημέρωσε προσωπικά τον ισχυρό άνδρα του Ιράν, Αλί Χαμενεΐ, για τους «κινδύνους της μετα-ISIS εποχής).

Λεπτή είναι και η θέση των Ρώσων, που ταλαντεύονται ανάμεσα στην παραδοσιακά καλή τους συνεργασία με το Ιράν και στην αβέβαιη «φιλία» με τον Τραμπ, που έδωσε προθεσμία ενός μήνα στον Μάτις «να τελειώνει με τον ISIS». Την ίδια στιγμή οι Αμερικανοί ενισχύουν με άρματα τους Κούρδους στη Βόρεια Συρία, προκαλώντας εφιάλτες στην Αγκυρα, ενώ οι Σαουδάραβε,ς διά του υπουργού Εξωτερικών, Αντέλ Αλ Τζουμπεΐρ, ζήτησαν τα εδάφη που θα απελευθερωθούν από τον ΙSIS να δοθούν στη «δική τους» συριακή αντιπολίτευση. Μπαρούτι μυρίζει η μετα-ΙSIS εποχή.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου