Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Οπότε, θα ακολουθούσε την απαιτούμενη διαδικασία, ώστε μια επόμενη μέρα να γίνει η απεργία και να προβληθούν τα όποια αιτήματά του. Αλλά εδώ δεν είμαστε όποια άλλη χώρα! Εδώ είμαστε η χώρα που, από Μεταπολιτεύσεως, το δίκιο του συνδικαλιστή είναι υπεράνω παντός άλλου δίκιου. Τα περί δικαίου και συνδικαλισμού είναι μια συζήτηση άλλης ώρας.

Και επειδή το Πρωτοδικείο έκρινε παράνομη την απεργία, μήπως η απόφασή του εμπόδισε ευάριθμους συνδικαλιστές να πάνε πρωί πρωί να κάνουν κατάληψη στις μπουκαπόρτες των πλοίων; Οπότε, καθώς άρχισαν να φθάνουν οι επιβάτες και να βρίσκουμε μπροστά στις μπουκαπόρτες «φρουρούς», οι λογομαχίες ανάμεσα σε επιβάτες και συνδικαλιστές πήραν και έδωσαν. Και όσο οι ουρές μεγάλωναν τόσο η ένταση αυξανόταν, ώσπου χτύπησε «κόκκινο». Τότε ήταν που ακούστηκαν τα: «Ρε, δε πάτε να κάνετε κανένα μεροκάματο;», «άντε βρέστε καμιά δουλειά», «εσύ δεν θα μας πεις τι να κάνουμε»…

Δεν ξέρω αν οι συνδικαλιστές από τις… προτροπές των επιβατών κατάλαβαν ότι οι πολίτες τους στρέφουν την πλάτη τους. Και ακόμη αν αντιλαμβάνονται πως χωρίς τη συμπαράσταση του κόσμου, τα αιτήματά τους δεν έχουν ούτε περιεχόμενο ούτε δύναμη. Γιατί μόνο η μαζική προσέλευση του κόσμου τα κάνει αξιόπιστα ενώπιον της Πολιτείας.

Οι καιροί, κυρίως στη δεκαετία του ’80, που οι συνδικαλιστές μπαινόβγαιναν στα γραφεία των υπουργών και «καθάριζαν» για το ποιος θα αναλάβει τις θέσεις, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Οι καιροί που οι συνδικαλιστές απέλυαν τους μη πρασινοφρουρούς και διόριζαν την… πεθερά τους στους χώρους της που έλεγχαν, επίσης μπήκαν στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Και οι καιροί που οι συνδικαλιστές διέλυαν μέρες και μέρες το κέντρο της Αθήνας ή και των άλλων πόλεων ανά την Ελλάδα δεν υπάρχουν. Καιρός να αντιληφθούν ότι η εποχή άλλαξε.

Η αγανάκτηση των πολιτών που είχαν κατέβει στο λιμάνι με προορισμό τα νησιά, όπως τόσο χαρακτηριστικά εκφράστηκε, θα έπρεπε να έδωσε ένα καλό μάθημα στους συνδικαλιστές. Αν και έπρεπε ήδη να είναι σαφές από την άρνηση των εργαζομένων να κατέβουν στις απεργίες. Συνήθως, το ποσοστό που ακολουθεί το συνδικαλιστικό πρόσταγμα της κήρυξης απεργίας δεν υπερβαίνει, σε κανέναν χώρο, το 15%.

Αλλά το βέβαιο είναι ότι το μάθημα ήταν ακόμη καλύτερο για τους καθοδηγητές τους. Ακούω επί δεκαετίες να λέγεται ότι ο συνδικαλισμός είναι ακομμάτιστος. Μα, αυτό είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο.

Ομως, τώρα πλέον φαίνεται τόσο παλιό που κανείς δεν γελά. Χρήσιμος πολύ ο συνδικαλισμός όταν αφουγκράζεται την εποχή του…