Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Η υπόσχεση δεν τηρήθηκε ποτέ. Ωσπου τη δεκαετία του 1970 το ζήτημα τέθηκε εκ νέου επί τάπητος με πρωτοβουλία της Συντονιστικής Επιτροπής Αποζημιώσεων, του καθηγητή Νομικής του Χάρβαρντ, Τσαρλς Ογκλτρι.

Χρειάστηκε να φτάσουμε στη δεκαετία του ΄90 για να κατατεθεί σχετικό νομοσχέδιο στην αμερικανική Βουλή των Αντιπροσώπων, το οποίο προωθήθηκε επιτέλους στην Επιτροπή Δικαιοσύνης μόλις την… προηγούμενη εβδομάδα, επί προεδρίας Τζο Μπάιντεν! Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Αν νομίζετε ότι το αραχνιασμένο θέμα βγήκε στον αφρό χάρη στο κίνημα Black Lives Matter και τον νέο κύκλο φυλετικών ταραχών στις ΗΠΑ, έχετε… απόλυτο δίκιο.

«Οι αποζημιώσεις της δουλείας αποτελούν λυδία λίθο για το σεβασμό και τη συμφιλίωση, με την ελπίδα ότι κάποια μέρα όλοι οι Αμερικανοί θα καταφέρουν να βαδίσουν ενωμένοι προς ένα δικαιότερο μέλλον», τόνισε η Δημοκρατική εισηγήτρια του νομοσχεδίου, Σίλα Τζάκσον Λι, από το Τέξας.

Οι Ρεπουμπλικανοί φυσικά στραβομουτσούνιασαν, αντιτείνοντας ότι έχουν περάσει πολλά χρόνια και «είναι άδικο άνθρωποι που δεν είχαν ποτέ σκλάβους να πληρώσουν ανθρώπους που δεν υπήρξαν ποτέ σκλάβοι».

Ομως η κυβέρνηση φέρεται αποφασισμένη να αποζημιώσει με κάποιον τρόπο -έστω ως φόρο τιμής στη μνήμη του Τζορτζ Φλόιντ- τους απογόνους των 4 εκατομμυρίων Αφρικανών, που μεταφέρθηκαν με δουλεμπορικά στην Αμερική από το 1619 ως το 1865. Οι τρόποι που συζητούνται είναι πολλοί.

Από άμεσες χρηματικές καταβολές στους Αφροαμερικανούς έως την ενίσχυση των κοινωνικών προγραμμάτων και την αύξηση της ποσόστωσης στα πανεπιστήμια.

Άλλωστε και μόνη η διαφορά του μέσου ετήσιου εισοδήματος μιας μαύρης αμερικανικής οικογένειας σε σχέση μια λευκή (43.000 δολάρια-71.000 δολάρια) αποκαλύπτει ένα κοινωνικο-φυλετικό χάσμα στην ισχυρότερη χώρα του κόσμου, που επιζητεί επειγόντως γεφύρωση.

*Oι αποζημιώσεις των μαύρων έχουν αξία