Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης

ΘΑ ανοίξει η τάδε δραστηριότητα εκείνη την ημέρα. Θα αρθεί το δείνα μέτρο την άλλη Δευτέρα. Ναι, αλλά αφού θα ανοίξει μια δραστηριότητα, γιατί να μην ανοίξει και κάποια άλλη; Αυτή η επανάληψη οδηγεί ακόμα και τους πιο λογικούς σε παράλογα συμπεράσματα.

ΣΤΗ συνέχεια, η κουβέντα φτάνει στα όρια της γραφικότητας. Εκεί κολλάει, κάπου αλλού δεν κολλάει; Γιατί η απαγόρευση κυκλοφορίας να είναι στις 9 το βράδυ και να μην είναι στις 10; Εντάξει, και γιατί να μην είναι στις 9 παρά τέταρτο ή στις 12 και πέντε μετά τα μεσάνυχτα.

ΟΛΟ αυτό το μπλα μπλα είναι δεδομένο πως δεν οδηγεί πουθενά. Τα πράγματα, αν και δυστοπικά, αν και εξαιρετικά επώδυνα, είναι… απλά. Από τη μία δεν θέλουμε καθολικό lockdown, από την άλλη δεν μπορούν να ανοίξουν και όλα μονομιάς. Ειδικά όταν βρισκόμαστε ακόμα στην κορύφωση του τρίτου κύματος και κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει πως δεν θα δούμε πέντε και έξι χιλιάδες κρούσματα ή χίλιους συμπολίτες μας διασωληνωμένους.

ΑΡΑ προσπαθούμε -υποτίθεται- να ακολουθήσουμε τη μέση λύση. Να μην είναι ούτε όλα κλειστά ούτε όλα ανοιχτά.

ΑΥΤΟ είναι και το πιο δύσκολο. Βιώνουμε κάτι σαν… lockdown. Κάποιοι προσπαθούν να το τηρήσουν. Κάποιοι άλλοι βλέποντας πως στην ουσία δεν υπάρχει κανένας έλεγχος κάνουν ό,τι γουστάρουν.

ΘΑ επανέλθουμε, όμως, στη γνωστή κουβέντα. Τα Γυμνάσια και τα Λύκεια είναι ουσιαστικά κλειστά από τον Νοέμβριο. Θα αλλάξει κάτι τόσο δραστικά αν πάρουμε όλοι μαζί το ρίσκο και ανοίξουν για μία ή δύο εβδομάδες πριν από τις διακοπές του Πάσχα; Μακάρι να πάνε όλα καλά και να ανοίξουν όλα τα σχολεία στις 10 Μαΐου. Αυτό είναι και πιο λογικό.

ΓΙΑΤΙ πέρα από όλα τα υπόλοιπα, είναι αρκετά πιθανό να βιώσουμε και ένα μπάχαλο τις πρώτες ημέρες των self tests, τόσο σε σχέση με τη διανομή και τις ουρές σε φαρμακεία όσο και με ευτράπελα στη διαδικασία των τεστ.

ΚΑΙ τώρα έχει ανακύψει ένα ακόμα ζήτημα. Βρισκόμαστε 25 ημέρες πριν από το Πάσχα. Βγαίνουν, λοιπόν, πολιτικοί και επιστήμονες και λένε ότι μπορεί να ανοίξουν οι μετακινήσεις από νομό σε νομό. Αγνοώντας πως αυτή τη στιγμή υπάρχουν δεκάδες διασωληνωμένοι εκτός Mονάδων Eντατικής Θεραπείας.

ΑΥΤΟ είναι το πρόβλημα τη συγκεκριμένη στιγμή; Ή μήπως αυτό που θα έπρεπε να μας απασχολεί όλους είναι μην τυχόν η κατάσταση παραμείνει τόσο ζόρικη και αντί για άνοιγμα και «Πάσχα σε χωριά και εξοχικά» πάμε σε εκ νέου κλείσιμο; Αν δεν δούμε ξεκάθαρα το πρόβλημα, δεν πρόκειται να αξιολογήσουμε και σωστά τις προτεραιότητες.