Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

ΧΘΕΣ στη Βουλή αποκάλεσε τους Ελληνες -δύο φορές μάλιστα… για όποιον δεν κατάλαβε, που λέει και το ανέκδοτο- «αποχαυνωμένους». Αλλο ήθελε να πει προφανώς κι άλλο είπε. Είπε τους Ελληνες «αποβλακωμένους» ή «με ναρκωμένη αντίληψη και κρίση», όπως γράφουν τα λεξικά στο λήμμα «αποχαυνωμένος». Δεν είναι η πρώτη φορά. Και πιθανότατα δεν θα είναι και η τελευταία. Αλλά, είτε από άγνοια είτε χωρίς πρόθεση, εξύβρισε κατά πρόσωπο τον ελληνικό λαό. Ο οποίος πράγματι είναι κουρασμένος, απηυδισμένος, αποσβολωμένος, κατάπληκτος, χωρίς άλλη υπομονή ίσως, αλλά αποβλακωμένος δεν είναι. Εχει και νου και κρίση. Και κυρίως αντίληψη για το τι συμβαίνει και το τι σημαίνει αυτό που καθένας λέει ή κάνει. Κι αυτό αποτυπώνεται σε όλες ανεξαιρέτως τις δημοσκοπήσεις. Παρά τα λάθη της κυβέρνησης, παρά τις κάποιες καθυστερήσεις, παρά τις υπουργικές παραφωνίες. Η πολύ μεγάλη πλειοψηφία καταλαβαίνει πολύ καλά τι συμβαίνει. Και γι’ αυτό, κάποιους δεν τους ακούει καν. Και κάποιους άλλους τους συγχωρεί όταν το αναγνωρίζουν, ακόμα κι όταν κάνουν κραυγαλέες αστοχίες, όπως η Ικαρία.

ΤΟ ΝΑ μπερδέψει ή να μην ξέρει ο Α. Τσίπρας ή ο λογογράφος του για ποιους είχε γράψει ο Οδ. Ελύτης το στίχο «οι νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες» δεν είναι τιμητικό, αλλά δεν είναι και προς θάνατον. Βεβαίως, οι συνετοί άνθρωποι, ιδίως όταν βρίσκονται στο βήμα της Βουλής, αποφεύγουν να επιδείξουν την άγνοιά τους. Μιλάνε μόνο γι’ αυτά που ξέρουν. Και σίγουρα είναι εντελώς ανιστόρητο να μπερδέψει κανείς τα παιδιά της Κατοχής με τα παιδιά της νεολαίας Λαμπράκη. Αλλά, ας πάει στα κομμάτια. Είπαμε και το ξέρουμε. Δεν είναι δα και κανένα τέρας μορφώσεως κι ας κάνει τον μορφωμένο. Ομως το «αποχαυνωμένοι» πέφτει βαρύ. Γιατί όπως λέει ο Οδ. Ελύτης στο ίδιο ποίημα («Αξιον Εστί»), λίγο παρακάτω, «τέτοιας λογής αποκοτιά, ωστόσο, μαθαίνοντας οι άλλοι σφόδρα ταράχτηκαν».

ΟΙ «ΑΛΛΟΙ» εδώ είναι οι Ελληνες πολίτες. Οι οποίοι άκουσαν τον τέως πρωθυπουργό τους να κάνει «τέτοιας λογής αποκοτιά» και να τους χαρακτηρίσει αποβλακωμένους. Το να μην ξέρει τι σημαίνει «αποχαυνωμένος» πιθανώς να είναι η καλύτερη εκδοχή από το να ισχύει η μόνη άλλη εκδοχή που υπάρχει: Να θεωρεί πράγματι τους Ελληνες αποβλακωμένους, επειδή έχουν γυρίσει την πλάτη και στο ίδιον και στο αξιακό σύστημα που εκπροσωπεί.

ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΗΤΤΑ

Επεσαν και τα τελευταία «κάστρα» στα οποία είχε ταμπουρωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Οπισθοχωρώντας διαρκώς από το 2015 και μετά και μέχρι την οδυνηρή ήττα του 2019, ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε να δώσει την τελική μάχη στα ΑΕΙ. Παρότι είχε υποστεί ήδη μια δεινή ήττα με την κατάργηση του ασύλου-πρόσχημα ανομίας, έριξε όλες τις δυνάμεις του στο νομοσχέδιο Κεραμέως. Επικεντρώνοντας σε 2-3 ιδεολογικά ζητήματα (φύλαξη ΑΕΙ, αιώνιοι φοιτητές, ελάχιστη βάση εισαγωγής) προκειμένου να στήσει το αφήγημα μιας κυβέρνησης, η οποία συνειδητά υποβαθμίζει τα ΑΕΙ, για να στείλει πελατεία στα κολέγια.

Επιστρατεύτηκαν έτσι όλα τα «όπλα», από τη «χούντα» μέχρι την δήθεν υπεράσπιση των φτωχών, οι οποίοι όμως εμμέσως είχαν σταμπαριστεί ήδη ως αυτοί που θα πληρώσουν τη βάση εισαγωγής, άρα είναι… οι λιγότερο άξιοι… Επιστρατεύτηκε ακόμα και το κληρονομικό χάρισμα που διαθέτει ο Α. Τσίπρας, ο οποίος ενώ ΔΕΝ έχουν γράψει ακόμα τα παιδιά, άρα ΔΕΝ έχουν βαθμολογηθεί, ΔΕΝ έχουν βγει οι μέσοι όροι και τα πανεπιστήμια ΔΕΝ έχουν βγάλει βάσεις εισαγωγής, προεξοφλεί ότι φέτος θα μπουν στα ΑΕΙ 24.000 λιγότεροι φοιτητές! Παρότι προκλήθηκεμ ο Α. Τσίπρας δεν μπόρεσε να τεκμηριώσει από πού και πώς προκύπτει ο αριθμός 24.000. Και πώς να τεκμηριωθεί, όταν δεν υπάρχουν τα δεδομένα, βάσει των οποίων θα καθοριστούν οι νέες βάσεις εισαγωγής;

Το σημαντικότερο όλων όμως είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε στο ιδεολογικό πεδίο: Η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας θέλει να φυλάσσονται τα πανεπιστήμια και να μην είναι ούτε ξέφραγα αμπέλια ούτε παρασκευαστήρια μολότοφ ούτε κέντρα διακίνησης ναρκωτικών. Η πλειοψηφία της κοινωνίας δεν θεωρεί «χούντα» την πάταξη της ανομίας. Αντιθέτως την απαιτεί. Η πλειοψηφία της κοινωνίας έχει καταλάβει ότι είναι δύσκολο να τελειώσει το πανεπιστήμιο ένα παιδί που έγραψε 2 ή 3 στις εισαγωγικές εξετάσεις. Η πλειοψηφία της κοινωνίας, όσο κι αν εξακολουθεί να θέλει τα παιδιά της σπουδασμένα, καταλαβαίνει ότι πολλά από τα πτυχία που δίνουν αρκετά πανεπιστήμια, τα οποία ιδρύθηκαν όχι για να προάγουν καινοτομία στην γνώση ή έρευνα, αλλά για να στηρίξουν οικονομικά τις τοπικές κοινωνίες, δεν εξασφαλίζουν σχεδόν τίποτα στους πτυχιούχους κι ούτε τους συνδέουν έστω και λίγο με την αγορά εργασίας.

Η πλειοψηφία της κοινωνίας αντιλαμβάνεται ότι τα χρήματα που δαπανούν ειδικά τα φτωχότερα νοικοκυριά για «ένα πτυχίο» τις περισσότερες φορές είναι χαμένα -ή μάλλον άστοχα τοποθετημένα- χρήματα. Οπως και ο χρόνος για την απόκτηση ενός πτυχίου, το οποίο δεν σημαίνει τίποτα για την αγορά εργασίας, παρά μόνο ένα επιπλέον προσόν, για κάποιον πιθανό μελλοντικό διορισμό στο Δημόσιο. Αυτά τα «κάστρα» της Αριστεράς έπεσαν. Μαζί τους πέφτει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος για μια ακόμα φορά αδυνατεί να καταλάβει -πόσω μάλλον να εκφράσει- τις σύγχρονες ανάγκες μιας κοινωνίας, η οποία διψά για πρόοδο και κανονικότητα.