Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Εκεί έμαθα ότι ο όρος «γυναικοκτονία» χρησιμοποιείται με την ελπίδα ότι θα αντιληφθούν δημοσιογράφοι και ΜΜΕ ότι εγκλήματα εις βάρος γυναικών, εξαιτίας του τρόπου παρουσίασής τους, των λέξεων που επιλέγονται για την περιγραφή τους, των στερεοτύπων που ακόμη κυριαρχούν, όχι μόνον δεν αποδίδουν σωστά τα αίτια της δολοφονίας μιας γυναίκας, αλλά «ευνοούν» το δολοφόνο!

Και δεν υπάρχει πιο χειροπιαστό παράδειγμα από το χθεσινό στον έντυπο, ηλεκτρονικό και διαδικτυακό λόγο παρουσιάζοντας τη δολοφονία της γυναίκας στον Διρό της Μάνης ως «οικογενειακή τραγωδία» ή «κακιά ώρα», όπως είπε ο δολοφόνος. Αλλά αυτή η κακιά ώρα, από ό,τι κατάλαβα διαβάζοντας όλα τα σχετικά ρεπορτάζ, κρατούσε πολλά χρόνια. Και το γεγονός ότι δεν την είχε σκοτώσει από το ξύλο, το οποίο χρησιμοποιούσε ως μέσον «επικοινωνίας και επιβολής» ανάμεσά τους, μάλλον ως τύχη πρέπει να εκληφθεί.

Ειλικρινά, παρακολουθώντας τη διαδικτυακή εκδήλωση κατάλαβα ότι δεν μπορούμε να χώνουμε το κεφάλι μας στην άμμο κάνοντας ότι δεν βλέπουμε πως η γυναικοκτονία έχει παραμέτρους που παραπέμπουν στα κατάλοιπα της πατριαρχίας. Οταν στην Ελλάδα έχουμε μέσα σε εννέα χρόνια 63 φόνους γυναικών που διαπράχθηκαν μάλλον κατά την άσκηση εξουσίας και ακόμη ως εθιμική παραδοχή της ανδρικής ανωτερότητας -σε ιδιαίτερες περιοχές της χώρας- η κοινωνία δεν μπορεί να παρακολουθεί αμέτοχη.

Τι σημαίνει, δηλαδή, η δολοφονία που επιγράφεται ως «οικογενειακή τραγωδία στη Μάνη»; Η τραγωδία συνίσταται στο ότι ο δολοφόνος σκότωσε τη γυναίκα μπροστά στα μάτια τής δεκαπεντάχρονης κόρης τους ή ότι η κατ’ εξακολούθηση συνειδητή άσκηση βίας όπλισε το χέρι του; Αλλά, όπως άκουσα, το θύμα υπέμεινε την ενδοοικογενειακή βία από πολλά χρόνια, χωρίς να έχει μιλήσει ποτέ για το μαρτύριό του. Είναι ώρα η έμφυλη και σεξιστική βία, σε διάφορες εκφάνσεις της, να αποτελέσει όχι μόνον κοινωνικό αλλά πρωτίστως θεσμικό στόχο. Εχουμε αναρωτηθεί πόσες γυναίκες δεν καταγγέλλουν τη χειροδικία ή τη λεκτική βία στο σπίτι, τη σεξουαλική παρενόχληση στη δουλειά, το βιασμό, σε όποια του μορφή; Επειδή ξέρουν ότι θα αντιμετωπίσουν την καχυποψία των Αρχών που επιλαμβάνονται της καταγγελίας, την πιθανή δικαστική μεροληψία εκλαμβάνοντας την κατηγορία ως υπερβολική, ως παρανόηση, ως εκδίκηση, αλλά και τον κοινωνικό περίγυρο, στον οποίο μπορεί να ακουστεί ότι «τα ήθελε κι αυτή».

Θα πρότεινα στο Κέντρο Γυναικείων Μελετών και Ερευνών ΔΙΟΤΙΜΑ να ζητήσει συνεργασία κατ’ αρχάς με την ΕΣΗΕΑ. Ενα σεμινάριο στις γυναίκες δημοσιογράφους, όποιο τομέα ενημέρωσης κι αν καλύπτουν, θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμο. Η γυναικοκτονία δεν είναι ζήτημα φεμινιστικής στάσης, ιδεολογίας, κομματικής ταυτότητας. Μας αφορά όλους.

Από την έντυπη έκδοση

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr