Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Επίσης, διαμορφώνονται συμμαχίες και συμπλεύσεις που κατατείνουν στην ανάληψη του αξιώματος της διαχείρισης των ακαδημαϊκών ιδρυμάτων. Δεν κάνει μεγάλη εντύπωση, αν ένας καθηγητής, δηλωμένης κομματικής ταυτότητας, κατέλθει στις εκλογές με υποψήφιο πρύτανη τον οποίο στηρίζει άλλο κόμμα. Ουδείς ψόγος ούτε για τα πολυσυλλεκτικά ψηφοδέλτια ούτε και για τα πολιτικά ανοίγματα. Κάθε άλλο.

Ωστόσο, όταν έρχονται τα δύσκολα, τότε αποκαλύπτεται ότι οι πρυτάνεις έναντι της στήριξης ανέλαβαν υποχρεώσεις, οι οποίες δεν συνάδουν με αποφάσεις που βρίσκουν ισχυρές αντιστάσεις στο σώμα ή σε μέρος του σώματος που τους στήριξε. Επίσης, ξέρουν ότι οι μειοψηφίες, είτε στο καθηγητικό κατεστημένο είτε στο φοιτητικό, μπορεί να μην έχουν εκλογική δύναμη, έχουν όμως τη δύναμη του τσαμπουκά. Δηλαδή, έχουν στείλει πρύτανη στο νοσοκομείο, έχουν κτίσει πρύτανη στο γραφείο, έχουν καταλάβει και καταστρέψει πρυτανικά γραφεία και εσχάτως, αν δούμε καθαρά ολόκληρη την εικόνα, συνέλαβαν και κράτησαν όμηρο πρύτανη. Του πέρασαν στο λαιμό και πινακίδα που διαφήμιζε τα δικά τους «επιτεύγματα», όπως έκαναν οι ναζί στα στρατόπεδα. Κι έμεινε σ’ εμάς να μας κυνηγά εκείνο το απελπιστικά υποταγμένο βλέμμα στα μάτια του πρύτανη, που πιστεύαμε ότι εξέφραζε την απελπισία του για το κατάντημα αυτών των νέων ανθρώπων.

Ωστόσο, αυτή η εικόνα ήταν ο κόμπος στο χτένι που θύμισε σε όλους μας ότι η Νέα Δημοκρατία στο πρόγραμμά της υποσχόταν να βάλει τάξη στα πανεπιστήμια. Πράγματι, ο πρωθυπουργός αντέδρασε αμέσως αναγγέλλοντας εκείνο που περιμέναμε: Ειδική φύλαξη. (Ελπίζω ότι δεν εννοούσε σώμα δημοσίων υπαλλήλων. Αλλά σώμα εκπαιδευμένων, όπως βλέπουμε στις εισόδους των πανεπιστημίων που ελέγχουν αυστηρά τις κάρτες των εισερχομένων και δεν σηκώνουν κουβέντα!)

Και μετά ήρθε η έκτακτη σύνοδος των πρυτάνεων. Και το αποτέλεσμά της είναι να το κλαίνε οι ρέγκες και κυρίως να μην επιτρέπει πια σε κανένα σοβαρό άνθρωπο να ασχοληθεί με τα όσα μπορούν να τους συμβούν. Καταρχήν, άδειασαν την κυβέρνηση που επικήρυξε τους άθλιους. Υπέβαλαν παράκληση αν συλληφθούν, να αφεθούν για να πάνε σπίτι τους. Περί κράτους Δικαίου δεν άκουσαν, δεν είδαν. Μετά θεώρησαν ότι δεν χρειάζονται μέτρα φύλαξης. Τέλος, είπαν ότι τα καταφέρνουν οι ίδιοι καλά.

 Επομένως, την επόμενη φορά αν αντί να κρεμάσουν «τα παιδιά» πινακίδα στον λαιμό ενός πρύτανη αποφασίσουν να τον βγάλουν γυμνό στο δρόμο, τι προς ημάς; Μια νέα σύνοδος θα βρει τη λύση…

Από την έντυπη έκδοση

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr