Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Ενα λατινοαμερικάνικο αντίγραφο του Μανώλη Γλέζου, με την ειδοποιό διαφορά ότι ο δικός μας ήρωας δεν έφτασε ποτέ στα ύπατα αξιώματα της πολιτείας. Κατά τη διάρκεια της προεδρίας του στην Ουρουγουάη (2010-2015) ο πρώην αντάρτης Τουπαμάρο είχε εκφωνήσει συγκλονιστικές ομιλίες στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ.

Εξίσου συγκλονιστικός ήταν ο αποχαιρετισμός του στην πολιτική, με μια ομιλία που χειροκροτήθηκε από όλες τις πτέρυγες της Βουλής στο Μοντεβιδέο. Ο 85χρονος Μουχίκα αποφάσισε να παραιτηθεί οικειοθελώς από την έδρα του γερουσιαστή λόγω της κλονισμένης υγείας του, αφήνοντας μια πολύτιμη παρακαταθήκη σε κάθε ανθρώπινο ον με ενσυναίσθηση.

Σε αυτά, βέβαια, δεν συγκαταλέγονται ο Τραμπ, ο Ερντογάν και κάθε λογής τύραννοι και εξουσιαστές, που έχουν χάσει εντελώς το νόημα της ζωής. «Σας λέω με ειλικρίνεια ότι φεύγω εξαιτίας της πανδημίας.

Μαζί με τα γηρατειά πάσχω κι από μια χρόνια ασθένεια του ανοσοποιητικού. Ακόμη κι αν βρεθεί εμβόλιο, δεν θα με πιάσει», εξήγησε ο Μουχίκα, προτού συμπυκνώσει μέσα σε δέκα λεπτά το απόσταγμα του βίου του: «Εχω πολλά ελαττώματα, όπως ότι παθιάζομαι εύκολα. Μολονότι όμως υπέφερα τα πάνδεινα από τους βασανιστές μου στη διάρκεια της δικτατορίας (σ.σ.: 1973-85), ποτέ δεν καλλιέργησα στον κήπο μου τα άνθη του μίσους.

Κι αυτό επειδή η ζωή με δίδαξε με σκληρό τρόπο ότι το μίσος, τελικά, σε αποβλακώνει, σε κάνει να χάνεις την αντικειμενικότητά σου απέναντι στα πράγματα». Αυτά είπε ο γερο-Μουχίκα και σηκώθηκε μαζί με την 76χρονη σύζυγό του, γερουσιαστή και πρώην αντάρτισσα, Λουσία Τοπολάνσκι, να γυρίσουν στο ταπεινό τους αγρόκτημα, στα περίχωρα του Μοντεβιδέο…

Από την έντυπη έκδοση