Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Αποσκοπεί δε στο να καταδείξει ότι η Τουρκία είναι τόσο σημαντική για τις παγκόσμιες ισορροπίες ώστε καμία από τις μεγάλες δυνάμεις της Δύσης ή της Ανατολής δεν πρόκειται να την πειράξει, όσες ακρότητες κι αν κάνει.

Η ανοχή στους πολέμους, τον επεκτατισμό και τον τσαμπουκά της Τουρκίας δεν είναι συγκρίσιμη με τα φοβικά σύνδρομα των Αγγλογάλλων έναντι της χιτλερικής Γερμανίας και τον υποτιθέμενο «χρήσιμο» αντικομμουνισμό της.

Εχει να κάνει με τον τρόμο που προξενεί σε Ανατολικούς και Δυτικούς ένας διαμελισμός ή μια δομική αποσταθεροποίηση της Τουρκίας, μιας χερσονήσου-γέφυρας στο μεταίχμιο Ευρώπης, Ασίας και Αφρικής, σε περίοδο πλήρους απορρύθμισης του διεθνούς συστήματος.

Ετσι εξηγείται γιατί οι ΗΠΑ δεν πρόκειται ποτέ να αποσύρουν τη βάση του Ιντσιρλίκ, γιατί το ΝΑΤΟ πιέζει ουσιαστικά την Ελλάδα να αφοπλιστεί και να μοιραστεί με την Τουρκία ένα «ουδέτερο» Αιγαίο (βλέπε και το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ του Θανάση Δρούγου στον Ε.Τ. της Κυριακής), γιατί η Τουρκία θα πάρει μεγαλύτερο μερίδιο στην Κύπρο από αυτό που δικαιούται και γιατί οι Ευρωπαίοι δεν πρόκειται ποτέ να της επιβάλλουν ανάλογες κυρώσεις με τη Ρωσία και το Ιράν.

Οι Ρώσοι χρησιμοποιούν την Τουρκία για τα σχέδιά τους (το προτιμούν από το να συγκρούονται μαζί της). Οι Αμερικανοί τρέμουν μήπως τη χάσουν, ενώ οι Ευρωπαίοι δεν έχουν ρίξει μόνο ένα σκασμό δισ. σε τουρκικές τράπεζες, αλλά κάνουν επωφελείς αμυντικές συμφωνίες, φτιάχνουν εργοστασιακές γραμμές κι έχουν μια μεγάλη αγορά για τα προϊόντα τους.

Οι Κινέζοι βοηθούν την Τουρκία να μην καταρρεύσει οικονομικά αξιοποιώντας την ως στρατηγικό προγεφύρωμα, αλλά ακόμη κι οι Γιαπωνέζοι υλοποιούν εκεί μεγάλα επενδυτικά σχέδια. Πολλοί μισούν την Τουρκία αλλά λατρεύουν την πολλαπλή της χρησιμότητα. Οσο για την Ελλάδα, είναι τόσο αφόρητα προβλέψιμη ώστε κανείς να μην ασχολείται σοβαρά μαζί της.

Από την έντυπη έκδοση