Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης

Το φετινό καλοκαίρι ήταν εντελώς διαφορετικό από όλα τα προηγούμενα – και η αιτία είναι η πανδημία: λιγότεροι Ελληνες από κάθε άλλη φορά έκαναν έστω και ολιγοήμερες διακοπές, η ανεργία «χτύπησε» ποσοστά της εποχής των μνημονίων, τα φορολογικά βάρη ελάχιστα μειώθηκαν για τους περισσότερους, ενώ από τον Αύγουστο ο ιός είναι και πάλι ανάμεσά μας.

Φυσιολογικά, ήταν ένα καλοκαίρι που θα έφερνε πλατιά χαμόγελα σε κάθε αντιπολίτευση – πόσω μάλλον τον ΣΥΡΙΖΑ, που και στην ήττα του κράτησε ένα αξιοσέβαστο 32%. Και όμως, τα πράγματα εξελίχθηκαν εντελώς διαφορετικά…

Οι μετρήσεις των διαθέσεων της κοινής γνώμης δείχνουν μεν ότι η περίοδος της σχεδόν απόλυτης ταύτισης του εκλογικού σώματος με την κυβέρνηση τελειώνει, αλλά η αξιωματική αντιπολίτευση δεν κερδίζει τίποτε από αυτό.

Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό; Η αλήθεια είναι ότι συνήθως στη χώρα μας είναι η κυβέρνηση που έχει τις απώλειες – και η αντιπολίτευση μόνον αντανακλαστικά κερδίζει. Ομως, για να συμβεί αυτό, υπάρχει μία σημαντική προϋπόθεση: να μπορεί η αντιπολίτευση να προβληθεί ως μία αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση για τη διακυβέρνηση.

Είναι προφανές ότι αυτό δεν ισχύει σήμερα για τον ΣΥΡΙΖΑ: η αξιωματική αντιπολίτευση δείχνει να ασχολείται περισσότερο με τα εσωτερικά της, παρά με τα κυβερνητικά πεπραγμένα. Και μάλιστα, όσο περνά ο καιρός, ο Αλέξης Τσίπρας αρχίζει να αμφισβητείται συστηματικά από ένα μεγάλο κομμάτι του στελεχιακού δυναμικού του κόμματος.

Μέχρι στιγμής, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δείχνει να μην μπορεί να διαχειριστεί αυτή την κατάσταση: όταν ο πρόεδρος ενός κόμματος νιώθει την ανάγκη να δηλώσει ότι δεν υπάρχει συλλογική ηγεσία, σημαίνει ότι νιώθει ανασφάλεια για τη θέση του.

Ωστόσο, το μεγαλύτερο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το εσωκομματικό, αλλά το κυβερνητικό παρελθόν: όσο η ηγεσία του αρνείται να το συζητήσει και να κάνει την αυτοκριτική της -με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα στελέχη του- τόσο θα παραμένει στη ζώνη του λυκόφωτος…