Οι πιστωτές ξαφνιάζονται ευχάριστα που το μεγαλύτερο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων στα ελληνικά χρονικά νομοθετείται με πρωτοβουλία ΣΥΡΙΖΑ και χωρίς εκτεταμένα επεισόδια έξω από τη Βουλή.

Γράφει η Αγγελική Σπανού

Ισως να μην πολυκαταλαβαίνουν πώς το υπερταμείο αποκρατικοποιήσεων υπερασπίζεται ο μαρξιστής Τσακαλώτος και καταγγέλλουν οι φιλελεύθεροι της αντιπολίτευσης, όπως όλοι μας δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε τι ακριβώς συμβαίνει γύρω μας, μέσα στα σπίτια των θυμάτων της κρίσης.

Οποιος παρακολούθησε τη συζήτηση στη Βουλή πριν από την ψηφοφορία του πολυνομοσχεδίου με τα προαπαιτούμενα για την ολοκλήρωση της αξιολόγησης μάλλον αισθάνθηκε δυσφορία από τη φα-σαρία και την ανοησία. Πολύ πιθανόν να πείστηκε ότι αυτό το πολιτικό προσωπικό απλά δεν μπορεί να τραβήξει τη χώρα προς τα πάνω, ότι το καλύτερο που μπορεί να μας τύχει είναι να σερνόμαστε στο τέλμα. Ο φανατικός της κάθε πλευράς θα ταυτίστηκε με τον πιο φωνακλά της κάθε παράταξης, ο αγανακτισμένος και τυφλωμένος από την οργή θα ζητούσε ακόμη μεγαλύτερη ένταση, ακόμη χαμηλότερο επίπεδο αντιπαράθεσης, γιατί όχι και βία, ο απελπισμένος και κουρασμένος που θέλει λύσεις και όχι θέαμα θα βυθίστηκε ακόμη περισσότερο στην απόγνωση, ο απαισιόδοξος θα επιβεβαίωσε ότι έ-χει δίκιο που τα βλέπει όλα μαύρα.

Ο διασυρμός του κοινοβουλευτισμού μέσα από τη φτήνια των κομματικών καβγάδων έχει συνέπειες καθόλου ανώδυνες για τη δημοκρατία μας. Η στροφή στην αντιπολιτική μπορεί να οδηγήσει σε ακραίες επιλογές και σε συμφιλίωση με αυταρχικά φαινόμενα. Ο συνδυασμός θυμού και παραίτησης μπορεί να δημιουργήσει μια εύφλεκτη ύλη που κάποια στιγμή θα κάψει ό,τι υπάρχει γύρω. Ο αντιευρωπαϊσμός είναι η πιο λάθος απάντηση στις ερωτήσεις που συνδέονται με την άρση του ελληνικού αδιεξόδου. Η αποστασιοποίηση και η απάθεια, όταν εκφράζεται με αποχή, αφήνει χώρο στους μισαλλόδοξους που απλώνονται όσο μπορούν περισσότερο.

Το εύκολο είναι να πεις ότι το κοινοβούλιο είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας, γιατί η κότα κάνει το αβγό και το αβγό την κότα. Πιο σύνθετο είναι να θυμηθείς ότι, ιστορικά, οι μεγάλες αλλαγές γίνονται από αποφασισμένες μειοψηφίες και ηγεσίες που ρισκάρουν για κάτι που πιστεύουν έχοντας την αναγκαία ενσυναίσθηση για να επικοινωνήσουν με ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνικής βάσης. Στην ελληνική αποτυχία δεν υπάρχουν αθώοι, αλλά δεν είναι όλοι το ίδιο ένοχοι. Δεν φταίει το ίδιο ο δράστης με τον συνεργό του, με τον εμψυχωτή, τον ηθικό αυτουργό ή με τον εξαπατημένο, πόσο μάλλον με τον αυτόπτη μάρτυρα που σιώπησε ή αποτραβήχτηκε.