Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Για τους 1,3 εκατομμύρια εναπομείναντες καλλιεργητές της Γαλλίας -που παραμένει πρώτη γεωργική δύναμη στην Ευρώπη- οι προεδρικές εκλογές του Απριλίου ηχούν σαν φάρσα. Η καταστροφή του κλάδου τους από την Κοινή Αγροτική Πολιτική, τη στοχευμένη συρρίκνωση του αγροτικού τομέα σε ΕΕ και ΗΠΑ προς όφελος της πολυεθνικής, παγκοσμιοποιημένης παραγωγής, συν την κατάργηση των εθνικών επιδοτήσεων και την πατεντοποίηση των σπόρων, στρέφουν ένα μεγάλο κομμάτι τους στην κάλπη της Λεπέν κι ένα διόλου ευκαταφρόνητο στην… αυτοκτονία!

Ο αριθμός των αυτοχείρων αυξήθηκε δραματικά τα τελευταία χρόνια και οι κλήσεις στην ειδική γραμμή βοήθειας για άνεργους και φτωχοποιημένους αγρότες τριπλασιάστηκαν από το 2015 στο 2016! Τον Νοέμβριο οι παραγωγοί της Ορλεάνης έστησαν ένα κοιμητήριο με ξύλινους σταυρούς έξω από τη μητρόπολη, για να συμβολίσουν τον κυριολεκτικό και μεταφορικό θάνατο της γαλλικής αγροτιάς. Μιας κοινωνικής τάξης, άρρηκτα δεμένης με τη λαϊκή ψυχή και με προϊόντα-θρύλους όπως το τυρί Καμαμπέρ, ο μηλίτης Καλβαντός και τα περίφημα κρασιά Βουργουνδίας.

Το περυσινό κίνημα των τρακτέρ έδωσε τη θέση του στην απόλυτη απελπισία, στο αίσθημα «τίποτα δεν γίνεται». Πέρυσι ο ένας στους τρεις Γάλλους αγρότες δήλωσε μηνιαίο εισόδημα 354 ευρώ, με όριο φτώχειας στη Γαλλία τα 800. Ενώ τη δεκαετία του ’70 ο πρωτογενής τομέας ήταν κυρίαρχος κλάδος της γαλλικής οικονομίας μαζί με τη βιομηχανία, σήμερα αμφότεροι πηγαίνουν κατά διαβόλου. Μόνο το 2% ενός πληθυσμού 66 εκατομμυρίων απασχολείται πλέον στη γεωργία κι αυτοί λιγοστεύουν. Μέσα τους, λοιπόν, οι Γάλλοι αγρότες θέλουν να ρίξουν ένα φάσκελο στις Βρυξέλλες και να σηκωθούν να φύγουν. Ελα όμως που θα χάσουν τα ζωτικά ψίχουλα των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων, που αποτελούν το 80% του εισοδήματός τους! Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου