Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Κανείς πολιτικός της χώρας δεν τις υιοθέτησε σοβαρά, ούτε καν ο πρόεδρος Μισέλ Αούν, που κάτι ψέλλισε την Πέμπτη για «εξωτερική στρατιωτική επέμβαση», μεταξύ άλλων πιθανοτήτων. Ο κόσμος τον έχει πάρει με τις πέτρες -όπως όλους τους πολιτικούς της χώρας-, οπότε είναι λογικό να θέλει να αποσείσει τις ευθύνες του.

Σε κάθε περίπτωση, ένας πρώιμος απολογισμός αυτής της τραγικής ιστορίας οδηγεί στην κάτωθι διαπίστωση: Ο μεγάλος κερδισμένος είναι η Γαλλία, που επιστρέφει σαν παράκλητος της διεθνούς κοινότητας και των μισών Λιβανέζων στην πρώην αποικία της, ως αυτοδίκαιος τοποτηρητής της Δύσης, και ο μεγάλος χαμένος το Ιράν, που είδε τους κόπους δεκαετιών για να αποκτήσει πρόσβαση στη Μεσόγειο (κατά μήκος του σιιτικού άξονα Τεχεράνη – Βαγδάτη – Δαμασκός – Βηρυτός) να καταρρέουν μέσα σε λίγα λεπτά.

Είναι ολοφάνερο ότι η Τεχεράνη -όντας σε καραντίνα διεθνών κυρώσεων- θα μείνει έξω από το πάρτι της ανοικοδόμησης. Το μακρύ της χέρι στον Λίβανο, η Χεζμπολάχ, έχει αρχίσει να γίνεται αντιδημοφιλής στο λαό, που τη βλέπει σαν μία ακόμη από τις πολλές διεφθαρμένες, καθεστωτικές δυνάμεις – επιβήτορες της εξουσίας.

Αλλωστε, η οργάνωση του σεΐχη Νασράλα είδε με μισό μάτι τις προσπάθειες χειραφέτησης της λιβανέζικης κοινωνίας από τους ποικίλους «νταβατζήδες» της (χριστιανούς, σουνίτες και σιίτες) και υπονόμευσε το λαϊκό κίνημα κατά της λιτότητας.

Το σοβαρό πρόβλημα θα προκύψει αν το Τελ Αβίβ -παίρνοντας θάρρος από την ήττα του Ιράν στον Λίβανο- μπει στον πειρασμό να καταφέρει ένα συντριπτικό χτύπημα στην Τεχεράνη, δημιουργώντας τεράστια ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή.

Δυστυχώς, ο πειρασμός μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, όσο οι ΗΠΑ βυθίζονται σε προεκλογική εσωστρέφεια και οι Ευρωπαίοι δεν έχουν δυνάμεις για ξόδεμα σε αυτό το μέτωπο.

Από την έντυπη έκδοση