Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης

Στα καθ’ ημάς, ακόμα και η συνήθης ραστώνη του Αυγούστου θα μείνει φέτος… σε απόσταση: όπως πάει το πράγμα, το φθινόπωρο του ’20 θα είναι μία πολύ δύσκολη περίοδος για το σύνολο της οικονομίας – και για το μεγαλύτερο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας.

Η πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για το Ταμείο Ανάκαμψης – που ήταν ιστορική από πολλές απόψεις – δεν έχει άμεση εφαρμογή: τα σχέδια των χωρών – όπως η δική μας – θα κατατεθούν το φθινόπωρο, μετά θα εγκριθούν και… βλέπουμε.

Ειδικά για την Ελλάδα, ο κίνδυνος να περάσουμε μέσα στον Αύγουστο σε ένα δεύτερο κύμα πανδημίας μεγαλώνει τους κινδύνους που ούτως ή άλλως υπήρχαν για τη φετινή χρονιά, μιας και αντικειμενικά περιορίζουν ακόμα περισσότερο το – έστω και αδύναμο – τουριστικό κύμα. Οταν στα μεγάλα τουριστικά νησιά οι πληρότητες είναι στο 25% σε σχέση με την περυσινή χρονιά, μπορεί να γίνει κατανοητό πόσο χειρότερα θα μπορούσαν να γίνουν τα πράγματα αν η Ελλάδα έχανε το καλό όνομα που δημιούργησε εν μέσω καραντίνας…

Οι παράγοντες της αβεβαιότητας πληθαίνουν: είναι προφανές ότι κανείς δεν θέλει να διακινδυνεύσει επενδυτικές κινήσεις εν μέσω μίας τόσο θολής κατάστασης. Και, βεβαίως, τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο περίεργα όταν ο πρόεδρος των ΗΠΑ διανοείται να μιλήσει για ενδεχόμενη αναβολή των προεδρικών εκλογών – σε μία στιγμή μάλιστα που κατρακυλάει στις δημοσκοπήσεις.

Παρ’ όλα αυτά, τα πράγματα θα καλυτερέψουν: ακόμα και οι πλέον σκεπτικιστές αναγνωρίζουν ότι σε κάποιους μήνες το εμβόλιο θα είναι γεγονός, όπως και ότι ο χρόνος διεξαγωγής των αμερικανικών εκλογών δεν είναι στο χέρι του πλανητάρχη.

Επομένως, το πιθανότερο είναι ότι αυτή η κρίση – σε παγκόσμιο επίπεδο – θα είναι προσωρινή. Το ερώτημα που τίθεται – και δεν αφορά μόνον τη δική μας χώρα – είναι από πόσο χαμηλά θα ξαναμπούμε στη φάση της ανάκαμψης. Και, κυρίως, πόσες θα είναι οι «παράπλευρες απώλειες» ως τότε…