Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης

Μετά από την καταστροφή του ’22 – και κυρίως στα μεταπολεμικά χρόνια – η Ελλάδα είχε πάντοτε μία αμυντικού τύπου αντιμετώπιση της Τουρκίας, αν εξαιρέσει κανείς κάποιες λίγες «καλές ημέρες», μετά από την κρίση των Υμίων, από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 ως τα τέλη της πρώτης δεκαετίας του αιώνα μας: ήταν τότε που η Αγκυρα έλπιζε ότι η Αθήνα θα ήταν το κλειδί για να ανοίξουν οι πόρτες της Ενωμένης Ευρώπης – ένα όνειρο που διαψεύστηκε, οδηγώντας τη γειτονική μας χώρα σε άλλους δρόμους…

Εν τω μεταξύ, οι συσχετισμοί έχουν αλλάξει στην ευρύτερη περιοχή – ειδικά με την προεδρία Τραμπ: οι πάντες αναγνωρίζουν πια ότι οι ΗΠΑ έχουν πρακτικά πάψει να ενδιαφέρονται – τουλάχιστον με τον τρόπο που ενδιαφέρονταν και παρενέβαιναν στο παρελθόν. Αλλες δυνάμεις, όπως η Γαλλία, που επιχειρούν να καλύψουν το κενό, είναι φανερό ότι δεν έχουν τη δύναμη για να κερδίσουν τον ρόλο – και έτσι το καθεστώς Ερντογάν άρχισε να κάνει παιχνίδι σε όλη την ανατολική Μεσόγειο.

Αυτές τις ημέρες υπάρχει ο «πόλεμος νεύρων», όπως χαρακτηρίστηκε, με τα τουρκικά πολεμικά πλοία να κάνουν βόλτες στις νοτιοανατολικές θαλάσσιες περιοχές της χώρας μας και τον ελληνικό στόλο να παρακολουθεί από κοντά. Αν θα γίνει προσπάθεια για έρευνες από κάποιο τουρκικό σκάφος στα νερά που η χώρα μας θεωρεί δικά της, μόνον ο Ερντογάν και οι συνεργάτες του το ξέρουν. Και φυσικά μία τέτοια προοπτική οδηγεί την ελληνική πλευρά να χτυπά συναγερμό – μιας και αν δεν υπάρξει απάντηση, οι γείτονες θα θεωρήσουν ότι το οικόπεδο είναι δικό τους και θα βάλουν πλώρη για το επόμενο…

Για τη χώρα μας, όμως, το πιο σημαντικό είναι να βρεθεί ένα βήμα μπροστά – να βάλει ένα πακέτο στο τραπέζι για λύση των προβλημάτων στη Χάγη, καλώντας την Τουρκία να πάρει θέση. Και, βέβαια, αυτό το πακέτο δεν μπορεί να έχει μόνον φάκα – πρέπει να έχει και τυρί…

*Ο Στέφανος Τζανάκης είναι σύμβουλος έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr