Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Φυσικά στο Κογκρέσο ξεκίνησαν κιόλας οι συζητήσεις για ένα νέο πακέτο κοινωνικής βοήθειας, που θα εξαντλείται όμως σε εφάπαξ επιδόματα -όπως το 1.000άρικο που έδωσε ο Τραμπ στις 27 Μαρτίου- και διάσπαρτα βοηθήματα με περίπλοκους όρους, που δεν βοηθούν στη επίλυση του κοινωνικού προβλήματος.

Εφόσον ο κορονοϊός ήρθε για να μείνει και η δυσπραγία των μεσαίων και των χαμηλότερων στρωμάτων της Αμερικής πάει να γίνει ενδημική, όλο και περισσότερες φωνές ακούγονται υπέρ μιας δραστικής λύσης: Ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα για όλους τους Αμερικανούς (Universal Basic Income, ή για συντομία UBI), που θα αποτρέψει εκατομμύρια δράματα και θα τονώσει την κοινωνική συνοχή μιας φυλετικά διχασμένης χώρας.

Το μέτρο έχει υποστηρικτές τόσο στα Αριστερά όσο και στα Δεξιά του πολιτικού φάσματος. Οι παραδοσιακοί αριστεροί του Δημοκρατικού Κόμματος επικαλούνται την αντιμετώπιση της ανισότητας και την ανάγκη δημιουργίας ενός κοινωνικού πλέγματος ασφαλείας, ενώ κάποιοι νεοφιλελεύθεροι συμφωνούν με το UBI, αρκεί να συνοδεύεται από περαιτέρω ελαστικοποίηση της εργατικής νομοθεσίας, ώστε να περιοριστεί δραστικά η ανεργία.

Σε ομοσπονδιακό επίπεδο, προς το παρόν δεν υπάρχει τέτοια σκέψη ούτε στον Λευκό Οίκο ούτε στο Κογκρέσο.

Ωστόσο, η πιλοτική εφαρμογή του οικουμενικού βασικού εισοδήματος σε γειτονιές της Νέας Υόρκης και άλλων αμερικανικών πόλεων, με πρωτοβουλία διαφόρων ιδρυμάτων και οργανισμών, όπως το Humanity Forward του πρώην υποψήφιου για το προεδρικό χρίσμα, Αντριου Γιανγκ, έσωσε οικογένειες από δραματικές καταστάσεις.

Και δεν μιλάμε για αστέγους, αλλά για άλλοτε εύπορους, μεσαίους Αμερικανούς, που κινδύνεψαν να χάσουν τα πάντα εν μέσω Covid-19.