Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος 

Κάπως έτσι θα αντιδρούσε ο ήρωας της κονγκολέζικης και αφρικανικής ανεξαρτησίας, Πατρίς Λομούμπα (πρώτος πρόεδρος του ανεξάρτητου Κονγκό το 1960), αν μπορούσε να ακούσει την υποκριτική «βαθιά λύπη» του Βέλγου βασιλιά, Φιλίππου, για τα εγκλήματα του προ-προπάππου του, Λεοπόλδου Β’, στην Κεντρική Αφρική, πριν από ένα-ενάμιση αιώνα.

Ο τότε Βέλγος βασιλιάς (τον οποίο ο διάσημος συγγραφέας Μάριο Βάργκας Λιόσα έχει χαρακτηρίσει «στυγνό αιματοβαμμένο εγκληματία», όπως ο Χίτλερ και ο Στάλιν), κατάφερε στη Διάσκεψη του Βερολίνου του 1885 να πάρει στη μοιρασιά τη λεκάνη του Κονγκό.

Ηταν ένα προσωπικό τιμάριο, το οποίο απέδωσε το 1908 στο βελγικό κράτος, αφού στο μεταξύ εξόντωσε 10 εκατομμύρια μαύρους και ακρωτηρίασε εκατομμύρια άλλους επειδή δεν μάζευαν αρκετό καουτσούκ!

Ο τρισέγγονός του δεν έπαθε ξαφνικά κρίση ευαισθησίας. Φοβήθηκε για το θρόνο του βλέποντας το «Black Lives Matter» να μουτζουρώνει και τους ανδριάντες του Λεοπόλδου στις Βρυξέλλες – του στυγνότερου Ευρωπαίου αποικιοκράτη στην Αφρική.

Ετσι, με αφορμή τα 60 χρόνια ανεξαρτησίας της Λαϊκής Δημοκρατίας του Κονγκό (πρώην Ζαΐρ), αποφάσισε, με τη σύμφωνη γνώμη της βελγικής κυβέρνησης, να ζητήσει μισή συγγνώμη από τους απογόνους των θυμάτων.

Χωρίς το καουτσούκ, τα διαμάντια, το χαλκό και το κοβάλτιο του Κονγκό -που κρύβει στα έγκατά του πολύτιμα ορυκτά αξίας 24 τρισεκατομμυρίων δολαρίων- το Βέλγιο δεν θα ήταν το πλούσιο κράτος που γνωρίζουμε σήμερα, πετράδι στο στέμμα της Ενωμένης Ευρώπης.

Αντιθέτως, στο Κονγκό των 90 εκατομμυρίων το κατά κεφαλήν εισόδημα είναι 173 δολάρια, το ΑΕΠ 11,2 δισ. και το προσδόκιμο ζωής τα 60 χρόνια. Οι εμφύλιοι στην αχανή έκτασή του καλά κρατούν, με την ευγενική χορηγία εταιριών και πρώην αποικιοκρατών – ενίοτε «βαθιά λυπημένων».

Από την έντυπη έκδοση