Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος 

Ηταν μια απίστευτη κλιμάκωση της γεωπολιτικής αντιπαλότητας Αιγύπτου-Τουρκίας με αφορμή τα τεκταινόμενα στη Λιβύη, την οποία καλά θα κάνει να εκμεταλλευτεί η ελληνική διπλωματία όσο είναι ζεστό το μελάνι της συμφωνίας με τη Ρώμη.

«Η Αγία Σοφία χτίστηκε ως εκκλησία κατά τη διάρκεια της βυζαντινής περιόδου το 537 μ.Χ. και παρέμεινε έτσι επί 916 χρόνια, ώσπου οι Οθωμανοί να επιβάλουν κατοχή στην Ιστανμπούλ (Κωνσταντινούπολη) το 1453, μετατρέποντας το κτίριο σε τζαμί», τόνισαν οι Αιγύπτιοι ουλεμάδες, επισύροντας την κατακραυγή του Οργανισμού Ισλαμικής Διάσκεψης. Αναγκάστηκαν έτσι να υπαναχωρήσουν ελαφρώς, στρέφοντας τα πυρά τους στον Ερντογάν.

«Η άλωση της Κωνσταντινούπολης (sic) ήταν μια μεγάλη ισλαμική κατάκτηση, αλλά ο Ερντογάν δεν έχει καμία σχέση με τον Μωάμεθ τον Πορθητή. Επανειλημμένα αποδείξαμε με στοιχεία ότι ο Τούρκος πρόεδρος χρησιμοποιεί φετφάδες για να εγκαθιδρύσει μια τυραννία στο εσωτερικό της χώρας του και να δικαιολογήσει τις αποικιακές φιλοδοξίες του στο εξωτερικό, στο όνομα της θρησκείας κι ενός υποτιθέμενου χαλιφάτου», επέστρεψε δριμύτερο το αιγυπτιακό ιερατείο.

Η Αίγυπτος είχε ανέκαθεν ιδιόμορφη σχέση με την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Υπήρξε ταυτόχρονα υποτελής, κράτος εν κράτει και δυνητικός αντίπαλος.

Σήμερα η μεγαλύτερη αραβική χώρα -με 103 εκατομμύρια πληθυσμό έναντι 83 εκατομμυρίων της Τουρκίας, για να μην το ξεχνάμε- έχει χειραφετηθεί από τον παλιό της δυνάστη και τα γεωπολιτικά της συμφέροντα ταυτίζονται με εκείνα της Ελλάδας, της Κύπρου, του Ισραήλ.

Στο έσχατο -αλλά όχι εντελώς απίθανο- σενάριο, μπορεί να δούμε ακόμη και μια τουρκο-αιγυπτιακή σύγκρουση στο έδαφος της Ανατολικής Λιβύης. Εν πάση περιπτώσει, τέτοιες ευκαιρίες τις πιάνεις από τα μαλλιά…

Από την έντυπη έκδοση