Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

Η MARFIN είναι το πιο αδικαίωτο στυγερό έγκλημα της σύγχρονης ιστορίας. Τα ειδεχθή εγκλήματα της «17Ν» έως κάποιο βαθμό έχουν αντιμετωπιστεί από τη Δικαιοσύνη. Η Μarfin όχι. Τιμά τον Κ. Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του το γεγονός ότι ανοίγει ξανά ο φάκελος της τριπλής δολοφονίας. Οι πληροφορίες λένε ότι υπάρχουν πολλές και κυρίως αδιερεύνητες πτυχές αυτής της δολοφονικής επίθεσης σε ό,τι αφορά τους φυσικούς αυτουργούς. Και οι οποίες υπάρχει πρόθεση να ερευνηθούν εξαρχής. Δηλαδή, όπως έλεγαν χαρακτηριστικά νομικοί παράγοντες, «να γίνουν η έρευνα και η ανάκριση, που ουσιαστικά δεν έγιναν τότε». Αυτή τη φορά φαίνεται ότι υπάρχει η πολιτική βούληση για μια πιο βαθιά έρευνα. Κι ασφαλώς μένει να αποδειχθεί τι θα βγάλει κι αν θα οδηγήσει, έστω με μεγάλη καθυστέρηση, στο εδώλιο τους φυσικούς αυτουργούς.

ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ χρόνος μέχρι τότε. Δεν χρειάζεται όμως καθόλου χρόνος για να κριθούν πολιτικές συμπεριφορές κομμάτων και προσώπων. Δεν χρειάζεται καμία αναμονή π.χ. για να κριθεί η άρνηση του Α. Τσίπρα στην πρόσκληση του πρωθυπουργού να παραστεί το Σάββατο, στις 12.00, στην εκδήλωση μνήμης και την τοποθέτηση της πλάκας στον τόπο του εγκλήματος. Ο Α. Τσίπρας εκτίθεται τραγικά και ανεπανόρθωτα με την άρνησή του. Ηταν αρκετή μια τιμητική πρόσκληση του πρωθυπουργού για να πέσει η μάσκα του «κοινωνικού αγωνιστή». Η προσβολή της Προέδρου της Δημοκρατίας, η οποία θα παραστεί, ίσως είναι το μικρότερο από τα ατοπήματα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Καθώς χειρότερη και από την άρνησή του είναι η ανακοίνωση που εξέδωσε ο ΣΥΡΙΖΑ για να δικαιολογήσει τη απουσία του προέδρου του.

ΑΦΟΥ, αρχικά, κάνει τη φραστική παραχώρηση να πει ότι «σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος, παρά τις κατά καιρούς διχαστικές προσπάθειες, τιμά τα θύματα της Marfin», στη συνέχεια υιοθετεί πλήρως και άκριτα το γνωστό και ύποπτο αφήγημα: της τράπεζας που ανάγκασε τους υπαλλήλους της να εργαστούν σε μέρα απεργίας, της ελλιπούς πυρασφάλειας και της καταδίκης 3 ανώτατων στελεχών της τράπεζας. Δηλαδή το αφήγημα που έχει ηθικούς αυτουργούς, αλλά δεν έχει φυσικούς αυτουργούς! Ας παρακάμψουμε το γεγονός ότι η απεργία είναι ιερό δικαίωμα, αλλά δεν είναι υποχρέωση. Καθώς και ότι -όπως προκύπτει από τη δικογραφία- σηκώνει συζήτηση το θέμα της πυρασφάλειας. Εστω ότι είναι ακριβώς έτσι. Η πυρασφάλεια δεν σκοτώνει αν προηγουμένως κάποιος δεν έχει βάλει φωτιά πετώντας μολότοφ.

ΣΤΗΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ του ΣΥΡΙΖΑ όμως υπάρχει η μαγική φράση-«κλειδί»: «Η ανθρώπινη ζωή και ο πόνος των ανθρώπων που μένουν πίσω δεν μπορούν να υπηρετήσουν επικοινωνιακές σκοπιμότητες, ούτε να γίνονται αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης και ΣΥΚΟΦΑΝΤΗΣΗΣ των ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ, τόσο τότε όσο και σήμερα»! Δηλαδή; Οι δολοφόνοι της Marfin συμμετείχαν από κοινού με τον Α. Τσίπρα σε «κοινωνικό αγώνα»; Οι 3 νεκροί είναι οι εύλογες «παράπλευρες απώλειες» του «κοινωνικού αγώνα»; Οι δολοφόνοι είναι και «αγωνιστές»;

Ο Α. ΤΣΙΠΡΑΣ έχασε και το φύλλο συκής, αν του είχε απομείνει. Τα είχε πει όλα όταν είχε αναρωτηθεί: «τι κακό έχουν οι μολότοφ;», διευκρινίζοντας ότι σημασία έχει να βρίσκεσαι στη «σωστή πλευρά», δηλαδή από εκεί που τις «ρίχνουν» κι όχι εκεί που τις «τρώνε». Πραγματικά τα είχε πει όλα. Αλλωστε δεν μπορεί να αρνηθεί τον εαυτό του. Ξέρει ότι έγινε πρωθυπουργός αγκαλιάζοντας τους «αγανακτισμένους» και ενώνοντας την «πάνω» και την «κάτω πλατεία». Ξέρει ότι έγινε πρωθυπουργός χάρις σε έναν πρωτοφανή και πρωτόγονο πολιτικό κανιβαλισμό. Ο οποίος έκανε τον τραμπουκισμό «δημοκρατικό δικαίωμα», τη χυδαιολογία «επαναστατική υποχρέωση» και μετέτρεψε τη βία σε στοιχείο της «πολιτικής αντιπαράθεσης». Απ’ αυτό το εξάμβλωμα έγινε πρωθυπουργός ο Α. Τσίπρας και δεν μπορεί να απαλλαγεί απ’ αυτό. Το κουβαλάει μέσα του. Είναι στοιχείο της πολιτικής υπόστασής του.

ΚΙ ΑΥΤΟ δεν είναι περίεργο. Αλλωστε «παιδί του μπάχαλου» υπήρξε και ως τέτοιο έκανε πολιτική καριέρα. Το περίεργο είναι ότι 10 χρόνια μετά κι αφού κυβέρνησε τη χώρα για 4,5 χρόνια κι αφότου αποφάσισε να το γυρίσει στη Σοσιαλδημοκρατία, δεν μπορεί να απαλλαγεί από το πραγματικό «είναι» του. Ευλόγως λοιπόν εξηγείται γιατί τις προάλλες στη Βουλή ήταν ο μόνος πολιτικός αρχηγός που απέφυγε να πει έστω μισή κουβέντα για τη Marfin. Γιατί βλέπει την πλάτη του Μητσοτάκη όλο και από πιο μακριά. Γιατί το κόμμα του συρρικνώνεται και τείνει στην κατηγορία των «μικρομεσαίων». Γιατί διακατέχεται από πολιτική αφωνία και αδυνατεί να πει κάτι που να μπορεί να ακουστεί πέραν της «στενής ομήγυρης». Γιατί δεν αντιλαμβάνεται ότι η κοινωνία σε αυτά τα 10 χρόνια άλλαξε. Αναθεώρησε. Αναστοχάστηκε. Συνειδητοποίησε. Και κατάλαβε -σε μεγάλο βαθμό- ότι δεν θέλει πια να τρώει παραμύθια και να τρέφεται με διχασμό.

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ κ. ΠΡΟΕΔΡΕ ΤΗΣ ΟΛΜΕ

Τραγικά εκτεθειμένη είναι η ΟΛΜΕ. Χωρίς ένα στοιχειωδώς σοβαρό επιχείρημα για τις στάσεις εργασίας που προκήρυξε εν όψει της επαναλειτουργίας των σχολείων, δημιούργησε τη βεβαιότητα ότι επιδιώκει -για εφέτος-εξάμηνες διακοπές δημοσία δαπάνη. Εξέθεσε τους φιλότιμους εκπαιδευτικούς που έδωσαν τον δικό τους αγώνα με την τηλεκπαίδευση.

Προσέβαλε βάναυσα τους υπόλοιπους εργαζομένους -και του Δημοσίου- που έδωσαν τη μάχη να σταθεί όρθια η χώρα. Εδωσε ακόμα ένα παράδειγμα για το τι σημαίνει «σάπιος συνδικαλισμός», από τον οποίο έχει υποφέρει η χώρα. Εδωσε τροφή στους πολέμιους του δημόσιου τομέα -και όχι μόνο-να τους περάσουν για καλοπερασάκηδες τεμπέληδες. Και το χειρότερο, έκανε συνειδητή σπέκουλα με τον υπαρκτό και δικαιολογημένο φόβο των παιδιών και των γονιών τους εν όψει της επαναλειτουργίας των σχολείων. Οχι στην αξιολόγηση, όχι στην «αντισυνταγματική» τηλεκπαίδευση, όχι στον εκσυγχρονισμό της εκπαίδευσης, όχι στην εργατικότητα.

Ναι μόνο στον αναχρονισμό, το ραχάτι και τις μάχες οπισθοφυλακής για τη διατήρηση των κεκτημένων. Ομως η χώρα έχει γυρίσει σελίδα. Και η νέα σελίδα που είναι ήδη μπροστά μας δεν περιλαμβάνει τίποτα απ’ αυτά που εκπροσωπεί και εκφράζει η ΟΛΜΕ και κάθε «ΟΛΜΕ». Γι’ αυτό και οι πληροφορίες λένε ότι ο πρόεδρός της, που είναι και στέλεχος της ΔΑΚΕ και μέλος της Ν.Δ., δεν έχει λαμπρές μέρες μπροστά του. Τέτοιες λογικές και συμπεριφορές δεν είναι μέσα στο πλαίσιο και στη νοοτροπία της κυβέρνησης…

Από την στήλη «Δια Ταύτα» της έντυπης έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου