Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Συγγνώμη για τη σύγκριση, το ξέρω ότι είναι «εξτρεμιστική», αλλά δεν κρατιέμαι: Οταν το 1943 οι Ινδοί πέθαιναν κατά εκατομμύρια από την πείνα, επειδή η Βρετανική Αυτοκρατορία τους έπαιρνε τις σοδειές στο πλαίσιο της πολεμικής προσπάθειας, ο Τσόρτσιλ τόλμησε να πει το εξής: «Φταίνε οι Ινδοί, που γεννάνε σαν τα κουνέλια». (Αυτά, για να γνωρίζουμε το ποιόν του «πατέρα της νίκης».)

Πιο εξοργιστική κι από τη στάση του Βερολίνου και των Ολλανδών ήταν η «κωλοτούμπα» του Γάλλου υπουργού Οικονομικών, Μπρουνό Λεμέρ. Από τα «Ντροπή!», το γύρισε στους ύμνους για το συμβιβασμό με τους Γερμανούς. Ακόμη και μικρά παιδιά καταλαβαίνουν πως με την απόφαση του Eurogroup η έκρηξη στην Ε.Ε. δεν αποφεύχθηκε.

Πήρε απλώς μικρή παράταση, για τη «μετα-κορονοϊό» εποχή. Κατά τη γνώμη μας, οι Γερμανοί δεν φοβούνται ούτε τον Σαλβίνι ούτε τη Λεπέν. Αμφότεροι απέδειξαν στην πορεία πως είναι σκυλιά που γαβγίζουν, αλλά δεν δαγκώνουν – εκτός κι αν τους ξεπεράσουν οι καταστάσεις στο εσωτερικό των χωρών τους, ποτέ δεν ξέρεις. Οσο για τον γερμανικό λαό – σημαντικό παράγοντα της εξίσωσης, τον οποίο ελάχιστοι μνημονεύουν- ομολογούμε ότι αποτελεί «άγνωστο Χ». Σύμφωνοι, το 68% στη δημοσκόπηση της «ZDF» ζητά «να βοηθήσει η Ε.Ε. την Ιταλία, την Ισπανία και τις υπόλοιπες χώρες του Νότου που πλήττονται».

Ομως, κατά τη Μέρκελ, οι γερμανικές προτάσεις συνιστούν την καλύτερη δυνατή επίδειξη «αλληλεγγύης». Μόλις με το καλό φύγει ο κορονοϊός πάλι τα κεφάλια μέσα, με λιτότητα, δημοσιονομική πειθαρχία και «λάιτ Μνημόνια», για να μαζευτούν τα ερείπια. Ετσι θα πορευτεί η μαμά Ε.Ε. κι όσο αντέξει…