Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη
Λίγα 24ωρα αργότερα θα του έπεφτε ο ουρανός στο κεφάλι με μια… ψιλοκρεμαστή που αλλιώς τη φανταζόταν και αλλιώς του βγήκε. Με λίγα λόγια και ποδοσφαιρικούς όρους, ο παλαίμαχος διεθνής βγήκε με φόρα στην επίθεση και έβαλε αυτογκολ.
Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ του ανεξάρτητου πλέον ευρωβουλευτή να εκβιάσει τις εξελίξεις ήταν μια κίνηση εκτός κανόνων πολιτικού παιχνιδιού, που δεν μπορούσε να γίνει ανεκτή από οποιοδήποτε σοβαρό κόμμα. Η διαγραφή του ήταν μονόδρομος, αφού η ανακοίνωση με την οποία απαιτούσε από την κυβέρνηση να μεροληπτήσει υπέρ συγκεκριμένης ομάδας ήταν η καλύτερη απόδειξη πως αν και διανύει τη δεύτερη θητεία του στο Ευρωκοινοβούλιο δεν κατάλαβε ποτέ πως ήταν εκεί ως εκπρόσωπος της Ελλάδας και όχι του ΠΑΟΚ.
Ο Θ. ΖΑΓΟΡΑΚΗΣ έλαβε στις ευρωεκλογές του περασμένου Μαΐου 195.264 ψήφους, ενώ στις ευρωεκλογές του 2014 είχε λάβει 193.271 ψήφους. Αγνωστο αν οι πολίτες τον επέλεξαν επειδή μοιράζονταν την αγάπη για την ίδια ομάδα ή αν είδαν στο πρόσωπό του μια οικεία διασημότητα, στην οποία αξίζει να δώσουν μια ευκαιρία. Η παρουσία του πάντως στην Ευρωβουλή θα λέγαμε πως ήταν αντιστρόφως ανάλογη του κρότου που έκανε η διαγραφή του. Ηταν, θα λέγαμε, διακριτική. Σύμφωνα με την ιστοσελίδα http://www.mepranking.eu, που αξιολογεί τις επιδόσεις των ευρωβουλευτών (αριθμός εισηγήσεων, ερωτήσεων, συμμετοχή σε συνεδρίες, νομοθετικές παρεμβάσεις κ.ά.), ο Θοδωρής Ζαγοράκης κατατάσσεται 21ος σε σύνολο 21 Ελλήνων ευρωβουλευτών και 430ος σε σύνολο 751.
Η κάμηλος και το 2%
Ο ΙΔΙΟΣ στην πρώτη συνέντευξη που είχε δώσει στην Deutsce Welle, λίγο μετά την εκλογή του στην Ευρωβουλή, εμφανιζόταν να έχει μεγαλύτερες φιλοδοξίες, ενώ η αισιόδοξη προφητεία του παρέμεινε, φευ, ανεκπλήρωτη. «Η πολιτική έχει να μάθει πολλά από τον αθλητισμό, όπως και ο αθλητισμός μπορεί να μάθει από άλλα που έχουν να κάνουν με την καθημερινότητα. Το ποδόσφαιρο είναι μία μικρογραφία της κοινωνίας μας. Και βλέπετε ότι όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά και σε άλλα αθλήματα, όταν συσπειρωνόμαστε μπορούμε να πετύχουμε πολλά πράγματα». Την κρίσιμη ώρα όμως ο Ζαγοράκης, αντί να συσπειρωθεί, επέλεξε να επιστρέψει εκεί από όπου δεν έφυγε ποτέ: στα γήπεδα.
ΑΥΤΟ ΒΕΒΑΙΑ θα μπορούσε να γίνει ακόμα και κατανοητό. Ενας από τους μεγαλύτερους Ελληνες ποδοσφαιριστές, αρχηγός του ελληνικού θριάμβου του Euro του 2004, συνέδεσε το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του με τον ΠΑΟΚ. Μέχρι και πρόεδρος της ΠΑΕ υπήρξε. Όμως, οι πολιτικοί πρέπει να λύνουν παθογένειες, όχι να γίνονται κομμάτι τους. Να βρίσκονται ανάμεσα και πάνω από τα στρατόπεδα, όπως έκανε η κυβέρνηση με μια δύσκολη, αλλά αναγκαία πολιτική παρέμβαση για εκτόνωση της κρίσης, και όχι να επιλέγουν με ποιον θα στρατευτούν.
ΤΟ ΣΙΓΟΥΡΟ είναι ότι η δημόσια αντιπαράθεση που άνοιξε με αφορμή τις εξελίξεις στις ΠΑΕ αναδεικνύει περισσότερο από ποτέ το δίλημμα της λίστας ή του σταυρού. Και είναι ένα δίλημμα βαθιά πολιτικό και διόλου αθλητικό ή καλλιτεχνικό. Το ερώτημα πόση πολιτική αντέχουν να καταναλώσουν ο Ζαγοράκης ή ο Γεωργούλης και αν ο μεταβολισμός τους απορρίπτει οτιδήποτε έξω από το επάγγελμα με το οποίο έγιναν γνωστοί και στη συνέχεια αιρετοί, επανέρχεται με φόρα.
Η ΕΥΡΩΒΟΥΛΗ έχει πολλές ιδιαιτερότητες. Δεν είναι μόνο η διαδικασία εκλογής των ευρωβουλευτών -μια τεράστια εκλογική περιφέρεια 10 εκατομμυρίων ψηφοφόρων που ευνοεί τα γνωστά ονόματα και αδικεί όσους δεν έχουν χρήμα ή μέσο προβολής-, αλλά και η ίδια η φύση της. Αν στο εθνικό κοινοβούλιο τα έδρανα έχουν ξεκάθαρα σύνορα, στις Βρυξέλλες οι διαχωριστικές γραμμές λειαίνουν. Ο Μεϊμαράκης, ο Παπαδημούλης, ο Ανδρουλάκης μπορούν να διαφωνούν όσο θέλουν, αρκεί στο τέλος της ημέρας να εκπροσωπούν μια φανέλα: την Εθνική Ελλάδος.
Από την έντυπη έκδοση
*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής