Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης

Ισως κάτι, ίσως τίποτα, ίσως κάτι λιγότερο από το τίποτα – σε σχέση πάντοτε με τα ελληνικά συμφέροντα στην περιοχή. Κατ’ αρχάς τα θετικά: οι ΗΠΑ δείχνουν να εγκαταλείπουν τη γραμμή της απόσυρσης από τέτοιες διαφορές, όπως οι ελληνοτουρκικές.

Αυτή η νέα «γραμμή», που δημοσιοποιήθηκε μετά την επίσκεψη Μητσοτάκη, αν μη τι άλλο μας λέει ότι κι αν υπάρξει ένταση με τους γείτονες – αν δηλαδή το καθεστώς Ερντογάν επιχειρήσει μέσα στο επόμενο διάστημα «έρευνα» νοτίως της Κρήτης – τότε θα υπάρχει ένας συνομιλητής στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Και αυτό είναι καλό νέο – διότι ως τώρα, η γενική αίσθηση ήταν ότι οι γραμμές θα ήταν κατειλημμένες.

Ομως, η μεσολάβηση των ΗΠΑ σε τι θα αποσκοπεί; Εννοείται, στο να τα βρουν οι δύο πλευρές, που είναι και οι δύο μέλη του ΝΑΤΟ και όλα τα σχετικά. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Προφανώς, μόνον με μία διαπραγμάτευση που θα καταλήξει επιτυχώς, σχετικά με τους όρους της προσφυγής στο δικαστήριο της Χάγης. Εν ολίγοις, σε ένα συνυποσχετικό – όπου κάθε πλευρά θα επιδιώξει να θέσει εκείνα που ενοχλούν τους απέναντι.

Το ζήτημα είναι ότι η Ελλάδα, πέραν της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ, δεν έχει παραπανίσια θέματα να βάλει στο τραπέζι – ενώ οι γείτονες έχουν εφεύρει μία σειρά ζητημάτων μέσα στα χρόνια, κάποια από τα οποία δεν προσφέρονται για δικαστική αντιμετώπιση στη Χάγη.

Και πώς θα ολοκληρωθεί μία αμερικανική διαμεσολάβηση αν υποθέσουμε ότι η διοίκηση Τραμπ θα επιμείνει μέχρι τέλους να προχωρήσει σε αυτή την κίνηση; Προφανώς, δεν μπορεί να ικανοποιηθεί μία πλευρά 100% – όλοι θα πρέπει να κάνουν υποχωρήσεις, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα ελληνικά συμφέροντα.

Επομένως, τώρα αρχίζουν τα πραγματικά δύσκολα – και αυτό είναι το πεδίο στο οποίο θα πρέπει να υπάρξει εθνική γραμμή. Οι γενικές διακηρύξεις είναι πολύ καλές, αλλά ελάχιστη -ή και καμία- πραγματική υπόσταση έχουν όταν τα πράγματα δυσκολέψουν…

Από την έντυπη έκδοση

*Ο Στέφανος Τζανάκης είναι διευθυντής έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου