Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης

Το Ταμείο είχε πάψει να παίζει το ρόλο που όλοι μισήσαμε στην ελληνική κρίση, ήδη από τον τελευταίο χρόνο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ο οποίος κατάφερε μάλιστα να πάρει πίσω μία απόφαση που είχε ψηφίσει μπροστά στην επιμονή του ΔΝΤ για μείωση των συντάξεων.

Με την έλευση της Νέας Δημοκρατίας, φούντωσαν τα σενάρια περί μερικής αποπληρωμής των δανείων του Ταμείου προς την Ελλάδα – κάτι που εκ των πραγμάτων οδηγούσε σε ντε φάκτο απομάκρυνσή του από τα ελληνικά πράγματα: άλλωστε, το ΔΝΤ δεν έβαλε χρήματα στην ύστερη φάση της ελληνικής κρίσης – και οι προτάσεις πολιτικής που έκανε είχαν αρχίσει να κουράζουν ακόμα και τους Ευρωπαίους δανειστές.

Η αλήθεια είναι ότι η συμμετοχή του Ταμείου στη «διάσωση» της ελληνικής οικονομίας ήταν από την αρχή παράταιρη: Το ΔΝΤ δρα σε τριτοκοσμικές οικονομίες, ενώ ως μέλος της ευρωζώνης, η Ελλάδα, το 2010, ανήκε στο κλαμπ των πλουσιότερων χωρών του κόσμου.

Ο τότε γενικός διευθυντής του Ταμείου, ο «πολύς» Ντομινίκ Στρος-Καν, είχε κάνει παρασκηνιακές συζητήσεις με τον Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος περίμενε ότι θα είχε να αντιμετωπίσει ένα «διαφορετικό» ΔΝΤ, με επικεφαλής έναν Γάλλο σοσιαλιστή. Εκανε λάθος – ασχέτως του τι απέγινε ο Στρος-Καν, οι συσχετισμοί στο Ταμείο δεν επέτρεπαν τέτοιους νεωτερισμούς.

Μετά ήλθαν τα λάθη με τους πολλαπλασιαστές – που οδήγησαν τη χώρα σε απώλεια 25% του ΑΕΠ και (μαζί με τις πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ, που ανέλαβε το 2015 τη διακυβέρνηση) καθυστέρησαν για χρόνια την έξοδο από τα Μνημόνια.

Το τελευταίο «οχυρό» του Ταμείου σε σχέση με την Ελλάδα ήταν -τι άλλο;- οι συντάξεις: Τα στελέχη του ΔΝΤ ζητούσαν και ξαναζητούσαν την περαιτέρω μείωσή τους, αλλά τα ελληνικά κόμματα αντιλήφθηκαν ότι δεν υπήρχε το παραμικρό πολιτικό περιθώριο, ούτε όμως και ο παραμικρός οικονομικός λόγος για κάτι τέτοιο. Το Ταμείο θα έπρεπε να το πάρει απόφαση, ότι η φτωχοποίηση της Ελλάδας δεν πήγαινε παραπέρα: τέλος εποχής…

Από την έντυπη έκδοση

*Ο Στέφανος Τζανάκης είναι διευθυντής έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου