Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ του Α. Τσίπρα δεν λέει σχεδόν απολύτως τίποτα άξιο σχολιασμού. Ούτε ίχνος είδησης είχε. Αν είχε δοθεί ακριβώς η ίδια συνέντευξη σε οποιοδήποτε άλλο μέσο, θα είχε πάει εντελώς άπατη. Θα είχε περάσει εντελώς απαρατήρητη. Η «είδηση» αυτής της συνέντευξης βρίσκεται μόνο στην απόφαση του Α. Τσίπρα να μιλήσει στα «βοθροκάναλα της διαπλοκής», αλλά και στο άνοιγμα του ομίλου Μαρινάκη στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ.

«ΕΙΔΗΣΕΙΣ» βρίσκονται και στο παρασκήνιο που προηγήθηκε, προκειμένου να «κλειστεί» αυτή η συνέντευξη. Οι πληροφορίες κάνουν λόγο για «υψηλού επιπέδου» επαφές από τα περιβάλλοντα των Α. Τσίπρα και Β. Μαρινάκη, αλλά και για «όρους» που τέθηκαν αμοιβαία. Προφανώς οι επαφές απέδωσαν και οι όροι τηρήθηκαν. Κι έτσι η συνέντευξη δημοσιεύτηκε. Ακριβώς μία εβδομάδα μετά τη δισέλιδη συνέντευξη του Κ. Μητσοτάκη στην ίδια εφημερίδα και την ημέρα της αναχώρησης του πρωθυπουργού για τις ΗΠΑ και το ραντεβού με τον Ντ. Τραμπ.

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ως συνέντευξη δεν λέει σχεδόν τίποτα που δεν ξέραμε ή δεν έχει ξαναπεί ο Α. Τσίπρας. Λέει πολλά, όμως, το γεγονός ότι έσπασε ένα «εμπάργκο». Ανεπίσημο, αλλά ισχυρό. Κι έσπασε και από τις δύο πλευρές. Ο Α. Τσίπρας δέχθηκε τη φιλοξενία του ανθρώπου τον οποίο κατηγορούσε πως έφταιγε γιατί έχασε τις εκλογές. «Απλώθηκε» στις σελίδες της «ναυαρχίδας της διαπλοκής» ξαφνιάζοντας ακόμα και τους συντρόφους του, οι οποίοι είχαν μείνει με το αφήγημα του ανηλεούς κυνηγητού από τον «πολιτικό πάτρωνα» του Κ. Μητσοτάκη. Η απόφαση του Α. Τσίπρα να μιλήσει έχει την αξία της. Οπως και το άνοιγμα του ομίλου στον «αντίπαλο».

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ η πρώτη -και πιθανώς ούτε και η τελευταία- φορά που ο Α. Τσίπρας κάνει κωλοτούμπα. Προσκυνά εκεί που «πολεμούσε». Προσφέρει τη συμμαχία του και τις υπηρεσίες του εκεί που κατήγγειλε ότι του έκαναν πολιτική δολιοφθορά. Προσχωρεί εθελοντικά στις τάξεις του εχθρού. Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει. Το έκανε με μεγάλο μέρος της διαπλοκής από το 2014 έως το 2019. Το έκανε και με τον Τράμπ, το έκανε και με τη Μέρκελ. Τα πηγαινέλα του Α. Τσίπρα στις αγκαλιές της διαπλοκής δεν προκαλούν καμία εντύπωση σε κανέναν, απ’ όσους γνωρίζουν τα τεκταινόμενα πίσω από την κουίντα της πολιτικής.

ΑΝ ΚΑΤΙ είναι καινούργιο κι έχει ενδιαφέρον, είναι το αν κάποιοι που βλέπουν με ανησυχία τη διαρκή ισχυροποίηση του Κ. Μητσοτάκη προσπαθούν να τον «κοντύνουν» -για τον «ελέγξουν»- βγάζοντας από το «ψυγείο» τον Α. Τσίπρα. Αν πρόκειται περί αυτού, πρόκειται περί απέλπιδας προσπάθειας. Και γι’ αυτούς που βάζουν το πολυτελές άρμα για την εντυπωσιακή βόλτα-επίδειξη του νεκρού Μπεν Χουρ και για τον ίδιο τον Μπεν Χουρ του 2020.

ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΔΙΛΗΜΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ

Πριν ο Κ. Μητσοτάκης επιλέξει -αν δεν έχει επιλέξει ήδη- πρόσωπο για την Προεδρία της Δημοκρατίας, πρέπει να επιλέξει κάτι πιο σημαντικό: Με ποιους μπορεί να συναινέσει και με ποιους θέλει να συναινέσει. Η συναίνεση δεν είναι μια αφηρημένη έννοια. Ούτε θρησκευτική εντολή. Είναι μια κατεξοχήν πολιτική διαδικασία, η οποία έχει απαράβατους όρους και προϋποθέσεις. Η συναίνεση δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι ένα ασφαλές μέσον για την επίτευξη προεπιλεγμένων σκοπών. Αρα προηγείται η επί της ουσίας συμφωνία κι έπεται η συναινετική επιλογή των προσώπων, τα οποία την εγγυώνται και τη συμβολίζουν. Μπορεί ο Κ. Μητσοτάκης να συμφωνήσει με τον Α. Τσίπρα για το παρόν και το μέλλον της χώρας; Μπορεί ο Α. Τσίπρας να αλλάξει και να γίνει κάτι άλλο απ’ αυτό που είναι; Μπορεί να αλλάξει το πολιτικό DNA του και να αποβάλει τη διχαστική νοοτροπία του; Μπορεί ο Κ. Μητσοτάκης να εννοήσει το ίδιο πράγμα με τον Α. Τσίπρα, όταν π.χ. μιλούν για την ανάπτυξη ή την αξιοκρατία; Μπορούν να συμπέσουν η «συμφωνία αλήθειας» με το λαό με το «μανιφέστο της εξαπάτησης»; Μάλλον αδύνατον. Οπότε για ποια ακριβώς συναίνεση γίνεται λόγος; Υπάρχουν οι αντικειμενικές και οι υποκειμενικές συνθήκες, ώστε -έστω- σε ένα απώτερο μέλλον να συμπράξουν πάνω στο ίδιο πρόγραμμα οι λογικές και οι αντιλήψεις του Κ. Μητσοτάκη και του Α. Τσίπρα; Και από την άλλη: Ποιος ορίζει τι είναι ενωτικό και τι διχαστικό στις μέρες μας, μετά τη δεκαετή περιπέτεια της χώρας; Γιατί π.χ. «ενώνει» ένα πρόσωπο που υπέγραψε το πιο ντροπιαστικό δημοψήφισμα που έχει γίνει παγκοσμίως και συντάχθηκε με τον τότε επελαύνοντα λαϊκισμό, πολεμώντας τον «Μινώταυρο του Νεοφιλελευθερισμού»; Την ίδια στιγμή και ασχέτως αν παίζει ή δεν παίζει μια υποψηφιότητα τύπου Α. Σαμαρά: Από πού και ως πού ο πρωθυπουργός, που σχημάτισε τη μόνη τρικομματική κυβέρνηση της μεταπολιτευτικής ιστορίας, είναι πρόσωπο που διχάζει και δεν ενώνει; Επειδή η Κουμουνδούρου και τινές εκ των «συνοδοιπόρων» της έχουν αποφασίσει ότι ο Α. Σαμαράς είναι ο «εχθρός»; Η ζωή και η πραγματικότητα άλλα λένε. Η κυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜ.ΑΡ. ήταν η πιο ενωτική κυβέρνηση που γνώρισε η χώρα. Και η κυβέρνηση που πραγματικά κατάφερε να κρατήσει τη χώρα στο ευρώ. Κι αυτό δεν αλλάζει είτε ο Α. Σαμαράς ή κάποιο άλλο στέλεχος της Ν.Δ. είναι ή δεν είναι υποψήφιοι για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Η μυθοπλασία της ψευδο-συναίνεσης λαμβάνει τέλος. Ο λόγος που τίθενται τα ψευτοδιλήμματα είναι προφανής, αλλά και ανίσχυρος. Κρύβει μόνο προσχήματα και ανομολόγητες επιδιώξεις. Κι αυτό ο Κ. Μητσοτάκης -ανεξαρτήτως της επιλογής που θα κάνει- το ξέρει καλά. Οπως ξέρει και με ποιους έχει νόημα και στέρεη βάση να επιδιώξει μακροπρόθεσμη συναίνεση και όχι ευκαιριακούς συμβιβασμούς, οι οποίοι αύριο εύκολα γίνονται σκληροί «εμφύλιοι». Δυνάμεις για ουσιαστική συναίνεση ευτυχώς υπάρχουν. Και είναι και πλειοψηφικές.

Υπάρχει «νήμα» μεταξύ εκλογικού νόμου και ΠΤΔ;

Η ψήφιση το νέου εκλογικού νόμου θα προηγηθεί όχι μόνο της εκλογής του ΠτΔ, αλλά και της ανακοίνωσης του ονόματος του υποψηφίου που θα επιλέξει ο Κ. Μητσοτάκης. Σύμφωνα με ένα σενάριο, αν το ΚΙΝ.ΑΛ. ψηφίσει τον εκλογικό νόμο της κυβέρνησης, τότε αυξάνονται οι πιθανότητες το πρόσωπο του επόμενου Προέδρου της Δημοκρατίας να προέρχεται από το χώρο της Κεντροαριστεράς. Κι αυτό στο πλαίσιο μιας έντιμης πολιτικής συνεννόησης μεταξύ του Μ. Μαξίμου και της Χ. Τρικούπη. Ενα άλλο σενάριο λέει ότι, εφόσον η επίτευξη του ορίου των 200 ψήφων -ώστε να μην ισχύσει η απλή αναλογική στις επόμενες εκλογές- είναι πάρα πολύ δύσκολος, απελευθερώνονται τα κόμματα. Ο νέος εκλογικός νόμος θα ψηφιστεί και θα αλλάξει ακόμα και μόνο με τις ψήφους της Ν.Δ. Κι όπως έλεγε κυβερνητικό στέλεχος, «όταν έρθει η ώρα να εφαρμοστεί, ποιος θα θυμάται και τι σημασία θα έχει με πόσες ψήφους πέρασε». Σύμφωνα με αυτό το σενάριο «διευκολύνονται» όλα τα κόμματα να είναι συνεπή με τις εξαγγελίες τους, αλλά και με την επιλογή που θα κάνουν για τον ΠτΔ…

Απορίες

1.Το γεγονός ότι ο Δ. Παπαδημούλης δήλωσε πως «κρατάει μικρό καλάθι για τη συνάντηση Μητσοτάκη-Τραμπ» δημιουργεί απαισιοδοξία ή αισιοδοξία για τη συνάντηση;

Από την στήλη «Δια Ταύτα» της έντυπης έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου