Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης

ΤΑ πιο εντυπωσιακά ματς είναι τα… εξωαγωνιστικά. Μετά τους αγώνες συνήθως ακολουθεί «πόλεμος» ανακοινώσεων μεταξύ των ομάδων και των προέδρων τους για κάποιο γκολ, οφσάιντ, πέναλτι που σφυρίχτηκε ή όχι. Αυτή η μιζέρια κυριαρχεί. Και τίποτα δεν δείχνει ότι μπορεί να αλλάξει.

ΟΙ μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες έχουν ετήσια έσοδα εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ. Η Μπαρτσελόνα, μάλιστα, αγγίζει το ένα δισεκατομμύριο ευρώ. Εντάξει, οι ελληνικές ομάδες δεν μπορούν να φτάσουν σε αυτό το επίπεδο. Αλλά θα μπορούσαν να κινηθούν με την ίδια λογική των μεγάλων κλαμπ του εξωτερικού. Τότε, και τα γήπεδα θα ήταν γεμάτα και έσοδα θα είχαν.

ΑΝ κάποιος επισκεφθεί π.χ. το Ανφιλντ της Λίβερπουλ πληρώνοντας εισιτήριο 20 λίρες μπορεί να δει τα αποδυτήρια, να καθίσει στον πάγκο της ομάδας, να περπατήσει στο χορτάρι, να θαυμάσει τα τρόπαια και στο τέλος να… ξεπαραδιαστεί στο κατάστημα με τα προϊόντα.

ΣΤΑ ελληνικά γήπεδα δεν ξέρεις από πού μπορεί να σου ‘ρθει καπνογόνο ή καρέκλα, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει το γεγονός να κλαις, όχι από χαρά για κάποιο γκολ, αλλά από τα δακρυγόνα της Αστυνομίας.

ΚΑΙ για όλα αυτά δεν φταίει το VAR που μόλις «προσγειώθηκε» και στη χώρα μας. Ετσι κι αλλιώς και σε άλλες χώρες -π.χ. Βρετανία- υπάρχουν σφοδρές αντιρρήσεις από τις ομάδες για το ρόλο του VAR. Εδώ πριν μας έφταιγε ότι δεν το είχαμε, τώρα ότι το έχουμε. Αύριο θα φταίει κάτι άλλο. Τα ίδια συμβαίνουν εδώ και δεκαετίες.

ΓΙΝΕΤΑΙ, λοιπόν, τόσος χαμός. «Σφάζονται» πολυεκατομμυριούχοι μεγαλοεπιχειρηματίες έτσι, χωρίς λόγο. Γιατί, στην πραγματικότητα είναι αναίτια αυτή η μάχη. Αφορά μόνο στο ποιος «ελέγχει» το σύστημα. Το πρωτάθλημα είναι υποβαθμισμένο. Μια, άντε το πολύ, δύο ομάδες κατορθώνουν να μπουν σε ομίλους ευρωπαϊκών διοργανώσεων κάθε χρόνο. Και το πιθανότερο είναι πως από το 2021 η Ελλάδα θα έχει μόνο έναν εκπρόσωπο στα προκριματικά του Champions League και τρεις στο νέο Europa League… β’ κατηγορίας!

ΤΙ νόημα έχουν οι κούπες όταν δεν έχουν «ειδικό βάρος»; Η Super League χρειάζεται χτίσιμο από το μηδέν. Οι διοικήσεις των ομάδων πρέπει να συνεργαστούν και να φτιάξουν ένα προϊόν που να πουλάει. Το ποδόσφαιρο πρέπει να γίνει διασκέδαση. Οπως πηγαίνει κανείς κινηματογράφο, έτσι πρέπει να πηγαίνει και στο γήπεδο. Για να δει μπάλα χωρίς να φοβάται να πάρει το παιδί μαζί του. Η κατρακύλα που έχει ξεκινήσει εδώ και δεκαετίες συνεχίζεται δίχως φρένο. Αν δεν το κατανοήσουν άμεσα οι παράγοντες των ομάδων σε λίγο δεν θα ασχολούνται με το πρωτάθλημα ούτε οι λίγοι που το παρακολουθούν τώρα. Μόνο οι ίδιοι οι πρόεδροι θα συνεχίσουν να «σφάζονται» για ένα πρωτάθλημα που δεν έχει καμία αξία, ούτε ποδοσφαιρική ούτε οικονομική.

Από την έντυπη έκδοση

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου