Γράφει ο Γιῶργος Μιχαηλίδης*

Το φαινόμενο της τρομοκρατίας αποδεικνύεται ανθεκτικό και με μία πρώτη ανάγνωση δεν δείχνει ανά τις δεκαετίες να έχει έναν και μόνο συνεκτικό κρίκο. Αντιθέτως μεταβάλλεται, εξελίσσεται, βρίσκει άλλες αφετηρίες και χρησιμοποιεί ως μοχλούς αλλά και εντελώς διαφορετικές καταστάσεις. Αν μπορούμε να βγάλουμε ένα συμπέρασμα όλα αυτά τα χρόνια, είναι πως υπάρχουν συγκεκριμένοι και γνωστοί πλέον χώροι (ιδεολογικοί και χωροταξικοί) που ζυμώνονται μεταξύ τους και παράγουν και αναπαράγουν αυτό το φαινόμενο με το εξωραϊσμένο όνομα «αντάρτικο πόλης».

Είπαμε προηγουμένως πως ανά τα χρόνια συναντάς την τρομοκρατία με πολλά πρόσωπα. Άλλοτε βλέπεις για μπροστάρηδες, μεσήλικες που συγχρωτίζονται με κακοποιούς του κοινού ποινικού δικαίου προκειμένου να εξοπλίζονται, άλλοτε αμούστακα οργισμένα παιδιά με οικονομική επιφάνεια, άλλοτε αντιδραστικούς που ποτέ δεν ωρίμασαν και όλα αυτά αναλογιζόμενος πως όλα ξεκίνησαν από κάποιους οι οποίοι ήθελαν να το παίξουν ήρωες, βάφτισαν τα εγκλήματά τους με ιδεολογικό πρόσημο και αποφάσισαν να τιμωρήσουν τα κτήνη που βασάνισαν κόσμο και κοσμάκη κατά την διάρκεια της δικτατορίας.

Κοινά χαρακτηριστικά αυτών των προσώπων ως το 2000 σε θεωρητικό επίπεδο ήταν η αριστερή ιδεολογία, ο αντιδυτικισμός, ο αντιιμπεριαλισμός και ο αντιαμερικανισμός. Από το 2000 και ειδικά μετά το 2008 οι οργανώσεις ένοπλης βίας ήταν πλέον μόνο αναρχικές με διαφορετικές ιδεολογικές και θεωρητικές θέσεις από το παρελθόν.

Όλα αυτά σε οδηγούν σε ένα εύλογο συμπέρασμα. Από την στιγμή που κάθε λίγα χρόνια η ΕΛΑΣ εξαρθρώνει και μία νέα μικρή τρομοκρατική οργάνωση, τι είναι αυτό που τις γεννά και το φαινόμενο αυτό δεν έχει αφανιστεί, όπως έχει συμβεί σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες; Η απάντηση δεν μπορεί να δοθεί σε μερικές γραμμές, αλλά ούτε και από έναν συγκεκριμένο άνθρωπο. Τέτοιες απαντήσεις δίνονται από την ίδια την κοινωνία.

Κοινωνίες περίκλειστες, φοβικές, ανίκανες να εκσυγχρονιστούν και που έχουν ως δόγμα και όραμα τον ωχαδερφισμό είναι δύσκολο όχι μόνο να εντοπίσουν την ρίζα του προβλήματος αλλά και να το αντιμετωπίσουν και να το απομονώσουν.

Πώς είναι δυνατόν μία κατά τα άλλα δημοκρατική κοινωνία να ανέχεται την απαξίωση των πανεπιστημιακών χώρων και την μετατροπή τους σε χώρους αποθήκευσης καλάσνικοφ και καταφυγίου παραβατικών; Πώς είναι δυνατόν η ελληνική κοινωνία να διχάζεται (!) από τις δολοφονίες πολιτικών και την ίδια ώρα να δικαιολογεί τα εγκλήματα λόγω ηλικίας; Πώς μπορούμε να έχουμε πολιτικά στελέχη που προσπαθούν να μας πείσουν πως ο καθένας έχει το δικαίωμα να κουβαλά μία βόμβα μαζί του; Πώς είναι δυνατόν να μην μπορούμε οι ίδιοι να αντιληφθούμε πως η τρομοκρατία δεν είναι η ασθένεια αλλά το σύμπτωμα το οποίο εκδηλώνεται σαν κακό σπυρί που αγνοείς την γενεσιουργό αιτία του.

Είναι η Παιδεία, είναι η απαξίωση της πολιτικής τάξης, είναι η διαφθορά που κάνει τους πολίτες να αποστρέφονται οτιδήποτε κοινό; Μην είναι ο περιβόητος θεσμός της οικογένειας που ανατρέφει παρτάκηδες εξαρτώμενους από την προηγούμενη γενιά και κατ επέκταση ανίκανους να εκφράσουν κάτι νέο;

Σε κάθε περίπτωση η ελληνική κοινωνία έχει σοβαρό πρόβλημα που οφείλει να λύσει και σύντομα. Σε αυτό θα βοηθήσει ένα όραμα που θα σπρώξει τους πολίτες προς τα εμπρός. Ένα όραμα που θα φέρει ελπίδα και θα εμφυσήσει την υπερηφάνεια και αυτό δεν μπορεί να είναι η οικονομία και τα επιδόματα. Ο Έλληνας έχει ανάγκη να βρει την ταυτότητά του και όταν και εάν το κάνει, θα έχει γίνει το πρώτο βήμα για να δει τι πάει λάθος με την κοινωνία στην οποία ζει.

*Ο Γιῶργος Μιχαηλίδης είναι ο διευθυντής του EleftherosTypos.gr