Είδα το Τζόκερ και είδα έναν ψυχικά ασθενή στη μεγάλη οθόνη να προσπαθεί να βρει γιατρειά σε έναν κόσμο που τον υποτιμά, τον εξευτελίζει και τον απομονώνει. Παρά το γεγονός της πίεσης που υφίσταται σε όλα τα επίπεδα και παρά την ψυχική του ασθένεια προσπαθεί να κρατήσει την ισορροπία του διερωτώμενος εάν όλο αυτό που υφίσταται συμβαίνει μόνο σε αυτόν ή ο κόσμος έξω γίνεται περισσότερο τρελός;

Γράφει ο Γιώργος Κουμπαράκης

Και σε μια προσπάθεια να βρει απαντήσεις χάνεται μεταξύ ύπαρξης και ανυπαρξίας και καταλήγει να χάσει τελείως τον εαυτό του και στην προσπάθειά του να επιβιώσει και να αντέξει την κατάσταση της ζωής του, εφευρίσκει έναν νέο εαυτό, αυτόν του Τζόκερ, ο οποίος βλέπει πως τον μετατρέπει από αόρατο σε υπερβολικά ορατό.

Είδα το Τζόκερ και δεν είδα καμία ταξική αδικία που γεννά το ταξικό μίσος και κάποια στιγμή την εξέγερση των από κάτω, όπως είδε ο κ. Τσίπρας. Είδα το Τζόκερ και είδα ότι παρά τη σκληρότητα που απορρέει από τον Joker, που σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογείται και δεν γίνεται αποδεκτή, δημιουργείται η αίσθηση της συμπόνιας και της κατανόησης για τους ευάλωτους συνανθρώπους μας.

Και αυτό το αίσθημα συμπόνιας είναι που κατά τη γνώμη μου πρέπει να πάρουμε μαζί μας μετά την ταινία, να το διατηρήσουμε και να το δώσουμε είτε ως πολίτες είτε ως πολιτικοί σε όλους εκείνους που το έχουν πραγματικά ανάγκη.

Σε ό,τι αφορά την υπόθεση της επέμβασης της αστυνομίας σε δύο κινηματογράφους στην Αθήνα, μετά από καταγγελία δύο γυναικών υπαλλήλων του υπουργείου Πολιτισμού, προκειμένου να προσαχθούν ανήλικοι που παρακολουθούσαν κινηματογραφική ταινία που είχε χαρακτηριστεί ως μη κατάλληλη για την ηλικία τους και τη μετατροπή του γεγονότος αυτού σε σφοδρής πολιτικής αντιπαράθεσης, νομίζω πως πρόκειται για ένα γεγονός για το οποίο ακόμη και ο Τζόκερ θα γελούσε κανονικά και όχι νευρικά.

Εάν υπάρχει νόμος που ορίζει την καταλληλότητα των κινηματογραφικών ταινιών ανά ηλικία πρέπει να ορίζει και σαφείς κυρώσεις και το κυριότερο να εφαρμόζεται συνολικά και όχι κατά περίπτωση. Εάν ο νόμος είναι λάθος ή είναι μιας άλλης εποχής και χρήζει τροποποίησης ή αλλαγών είναι αρμοδιότητα της υπουργού όπως και όσων προηγήθηκαν αυτής στο υπουργείο Πολιτισμού να τον αλλάξουν, όλα τα υπόλοιπα αποτελούν όψιμες αντιδράσεις και απόπειρες εντυπωσιασμού ενηλίκων που συμπεριφέρονται σαν ανήλικοι. Ο κ. Τσίπρας ήταν 4 χρόνια πρωθυπουργός, αν ο νόμος περί καταλληλότητας των θεαμάτων με βάση ηλικιακά κριτήρια είναι ακατάλληλος ας είχε ζητήσει από τους υπουργούς του να το αλλάξουν.

Τελικά, εάν κάτι μάθαμε από αυτούς που εκμεταλλεύονται ταινίες για να περάσουν το πολιτικό τους μήνυμα είναι πως οι ενήλικοι στο δωμάτιο είναι αυτοί που παραβιάζουν τους νόμους και όχι οι ανήλικοι.