Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Οταν φτάνουν στο ύψος του σπιτιού μου, το σηκώνουν στον αέρα και δοκιμάζουν να περάσουν, πηδώντας πάνω από σκαλιά, στο πεζοδρόμιο. Ρίχνω κλεφτές ματιές μη και πέσει κανένα. Παρένθεση: Βλέπω τα δικά τους πατίνια, θυμάμαι τα δικά μας τα… ιδιοχείρως κατασκευασμένα από κομμένα μαδέρια της διπλανής οικοδομής και ρουλεμάν -ένας Θεός ξέρει πού τα βρίσκαμε- και νιώθω αναδρομική ζήλια.

Επειδή η Δευτέρα 21 Οκτωβρίου θα μείνει στη μνήμη μας -για μερικούς μήνες φυσικά- ως η μέρα του «Joker» και συνήθως ανταλλάσσω δυο κουβέντες μαζί τους, τους ρώτησα αν είχαν πάει σινεμά να δουν τον «Joker». Ο ένας, κούρεμα με την ψιλή και στην κορυφή λοφίο, με μέτρησε από πάνω ως κάτω και μου είπε: Ο Μεσίντ ο φίλος μας -το Πακιστανάκι που μένει στη γωνία- κατέβασε την ταινία, την περάσαμε σε usb και την είδαμε στην τηλεόραση την Παρασκευή το βράδυ, δύο φορές. Και πολύ cool…

O Μεσίντ και το παρεάκι, στην πρώτη Λυκείου, είχαν δει την ταινία ξαπλωτοί με Κόκα Κόλα και πατατάκια στον καναπέ. Οχι που νομίζουμε ότι περιμένουν να βγει η ταινία στις αίθουσες να πάνε να τη δουν.

Οχι πως εξεπλάγην. Το καλοκαίρι έβλεπα τα εγγόνια μου και τους φίλους τους κολλημένους είτε στο Netflix είτε σε κάτι πολεμικά παιχνίδια στις ταμπλέτες, όπου οι ήρωες με βαρύ οπλισμό πηδούσαν από ταράτσα σε ταράτσα καθαρίζοντας όποιον έπεφτε μπροστά τους.

Τι θέλω να πω; Καλή η κατάταξη στις ταινίες. Αλλά οι ταινίες που οι έφηβοι βλέπουν ούτε κατάταξη γνωρίζουν ούτε ακαταλληλότητα. Και άμα θέλουν να δουν κάποια, τη βλέπουν και στο κινητό τους. Επομένως, αυτό που δεν αναδείχθηκε με το θέμα που προέκυψε ή που κατασκευάστηκε -θα αποδειχθεί αργά ή γρήγορα- δεν έχει να κάνει με την ακαταλληλότητα της όποιας ταινίας αλλά με την καταλληλότητα της επιλογής. Αν ο πατέρας και η μάνα συμφωνούν το παιδί τους να μένει με τις ώρες καρφωμένο στο τάμπλετ βλέποντας ταινίες ή να παίζει φορώντας ακουστικά και χαλώντας τον κόσμο από τις φωνές συνδεδεμένος με τους φίλους του. Βέβαια, τρέμω στην ιδέα ότι αυτά τα παιδιά μεγαλώνουν μάλλον μοναχικά σε έναν κόσμο εικονικό, με μειωμένη ικανότητα έκφρασης, αλλά δεν είναι της στιγμής.

Το νομικό πλαίσιο θα αλλάξει. Το επιβάλλει η τρομακτική τεχνολογική εξέλιξη. Αυτό που δεν επιβάλλεται δυστυχώς είναι αν μαθαίνουμε στο δεκαπεντάχρονο ότι εκτός από την εικόνα υπάρχει και το βιβλίο. Ομως θυμηθείτε τα δικά μας πατίνια και δείτε τα δικά τους. Ο κόσμος αλλάζει σαν αστραπή. Ο χρόνος περνά σαν αστραπή. Το τι αξίζει να μένει πίσω είναι επιλογή μας.

Από την έντυπη έκδοση