Γράφει ο Γιώργος Μιχαηλίδης*

Αλλά ακριβώς επειδή μιλάμε για σπίθα, έρχεται από κει που δεν το περιμένεις, οπότε εκεί που μιλούσα στο τηλέφωνο με -προερχόμενο από την Αριστερά- συνάδελφο για το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ από το οποίο και έφευγε, τον ρώτησα: «πες μια ιδέα ρε συ να γράψω για αύριο». Μου απάντησε με μία φράση, «Βγαίνει μόνο του, ποσοστά Τσαουσέσκου».

Ήταν λίγο τραβηγμένο, και εντάξει οι ενδοιασμοί υπήρχαν, διότι πόσο «λογικό» είναι, εν μέσω πρωθυπουργίας Τσίπρα, να βρεθεί μερίδα του κόμματος του να τον αμφισβητήσει ευθέως κατεβάζοντας κάποιον άλλον υποψήφιο για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ; Από την άλλη, όμως, σε οποιοδήποτε, αριστερό, δεξιό, κεντρώο κόμμα, σε οποιαδήποτε διαδικασία, ακόμα και σε δήμους περιφέρειες, κοινότητες, συλλόγους και ούτω καθεξής, το να γίνεται εκλογική διαδικασία με έναν υποψήφιο, είναι κάτι ακόμα κι αν εξυπηρετεί ορισμένους σκοπούς, δεν διεκδικεί δάφνες δημοκρατικής πολυφωνίας.

Ως εδώ, το επιχείρημα της πρωθυπουργίας Τσίπρα θα ήταν αρκετό να σταματήσει την κουβέντα προτού καν ξεκινήσει. Ο Αλέξης Τσίπρας όμως δίνει πολλές αφορμές για τον τίτλο «ποσοστά Τσαουσέσκου». Δεν θέλει ένα κόμμα ανοιχτό, σύγχρονο ευρωπαϊκά αριστερό, ένα κόμμα με δημοκρατικές διαδικασίες και πάνω από όλα με εσωτερικό διάλογο. Αντιθέτως επιθυμεί να έχει τον απόλυτο έλεγχο δημιουργώντας και εγκαθιδρύοντας ένα κόμμα προσωποπαγές, ένα κόμμα αρχηγικό, βγαλμένο από τα βάθη της Μεταπολίτευσης που τόσο ξόρκιζε εδώ και χρόνια.

Ο Αλέξης Τσίπρας πετά στον κάλαθο των αχρήστων την ευκαιρία που του δόθηκε με την γιγάντωση του ΣΥΡΙΖΑ το 2012 για να δημιουργήσει πρωτοποριακές διαδικασίες που θα εξυπηρετούσαν την επικοινωνία μεταξύ των τάσεων, των συνιστωσών και όλων των απόψεων μέσα στο κόμμα. Αντιθέτως βλέπουμε τον ΣΥΡΙΖΑ να εξελίσσεται σε ένα κόμμα διχασμένο που οδεύει στην προσωπολατρεία. Ας μην γελιόμαστε, ο ΣΥΡΙΖΑ γιγαντώθηκε και έγινε κυβέρνηση χάρις στον Αλέξη Τσίπρα και αυτό το ξέρουν άπαντες στο κόμμα. Γι αυτό και «υπακούν».

Στο 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ δεν είδαμε τίποτα το καινούργιο, τίποτα το δημοκρατικά πρωτοποριακό. Αντιθέτως είδαμε την θεσμοθέτηση της παγιωμένης μέχρι στιγμής κατάστασης ελέγχου του κόμματος από την κυβέρνηση, την ώρα που θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο. Ως δύο παράλληλοι μηχανισμοί, κυβέρνηση και κόμμα αντιπολιτεύονταν και αντιπολιτεύονται το ένα το άλλο με αποτέλεσμα την δημιουργία… δύο ΣΥΡΙΖΑ. Ενός αριστερής ρητορείας και ενός προεδρικού μνημονιακού, αγκιστρωμένο στις καρέκλες.

Για να ακριβολογούμε, το άρθρο 27 παρ. 5 ορίζει ότι «τα στελέχη που κατέχουν αμειβόμενη κυβερνητική θέση ή αξίωμα (μέλος Υπουργικού Συμβουλίου ή μέλος ΔΣ Δημόσιου Οργανισμού / Διεθνούς Οργανισμού ή Ανεξάρτητης Αρχής / ΔΕΚΟ / ΝΠΔΔ / Γενικοί και Ειδικοί Γραμματείς Υπουργείων, Υφυπουργοί), δεν μπορεί να υπερβαίνουν το 25% των μελών κάθε οργάνου του κόμματος». Η πρόταση ήταν να προστεθούν στο 25% και οι βουλευτές, οι οποίοι σε αντίθεση με τους άλλους είναι αιρετοί.

https://www.youtube.com/watch?time_continue=107&v=dT8CKbhqNpU

«Ψηφίσατε ενάντια στην εισήγησή μου! Πάσο, αλλά να καταλαβαίνετε τι ψηφίζετε» είπε ο Αλέξης Τσίπρας. Με την υπομονή των συνέδρων να έχει εξαντληθεί και την ώρα να έχει δείξει μεσάνυχτα, το προεδρείο τελικά έβαλε σε ψηφοφορία αυτό που είχε ζητήσει ο Αλέξης Τσίπρας. Έτσι, με τη δεύτερη, υπερψηφίστηκε η πρόταση του προέδρου να μην περιλαμβάνονται στην ποσόστωση του 25% για την ΚΕ οι βουλευτές.

Η προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα για τον έλεγχο του κόμματος από το Μέγαρο Μαξίμου στέφθηκε με επιτυχία. Και πώς να μην, άλλωστε αφού όλοι γνωρίζουν πως χωρίς το άστρο του δεν θα τους ήξεραν ούτε οι θυρωροί τους. Ωχ, ΠΑΣΟΚική φράση ήταν αυτή. Με τόσους ΠΑΣΟΚους που είδαμε όμως στο Συνέδριο, ταιριάζει γάντι.

ΥΓ. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι το μόνο κόμμα που κατέβασε έναν υποψήφιο και τελικά έκανε λάθος στο ποσοστό του.

*Ο Γιώργος Μιχαηλίδης  είναι διευθυντής του EleftherosTypos.gr

Ακολούθησέ τον στο Facebook και στο Twitter