Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης

Ομως, ο Γιώργος Παπανδρέου δεν αρκέστηκε σε αυτό που ήταν ήδη αρκετό – αλλά έριξε στο τραπέζι την απαίτηση για απευθείας εκλογή του από «τη βάση» του ΠΑΣΟΚ. Πολλοί θα πουν ότι ήταν η ανάγκη της στιγμής – η χώρα όδευε προς εθνικές εκλογές και μία μεγάλη κινητοποίηση των οπαδών του ΠΑΣΟΚ για να εκλέξουν τον αρχηγό θα αύξανε τη συσπείρωση.

Ανεξαρτήτως προθέσεων, εκείνη η – πράγματι, μαζική- εκλογή του Γ. Παπανδρέου χωρίς αντίπαλο άλλαξε για πάντα όλα τα κόμματα: η Νέα Δημοκρατία εξέλεξε τον Αντώνη Σαμαρά – και αργότερα τον Κυριάκο Μητσοτάκη με ανοιχτή εκλογή. Και τώρα, σειρά παίρνει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η εκλογή «από το λαό» ακούγεται ως η πλέον δημοκρατική διαδικασία: με εκλογικό κατάλογο ανοιχτό, όποιος θέλει μπορεί να συμμετάσχει – και να θεωρεί ότι έχει λόγο στα πράγματα. Οχι μόνον για το κόμμα που ψηφίζει, αλλά και για τα υπόλοιπα.

Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά: Οι ψηφοφόροι μαζεύονται μία φορά – άντε δύο στη Ν.Δ., λόγω των τεχνικών προβλημάτων στην πρώτη προσπάθεια πριν από την εκλογή Μητσοτάκη. Και μετά; Σε ποιους θα δίνει λόγο ο πρόεδρος για τα πεπραγμένα του; Στους ανθρώπους που θα είναι στα σπίτια τους; Δεν γίνεται αυτό – η τηλεπαθητική δημοκρατία δεν έχει εφευρεθεί ακόμα…

Επομένως, θα δίνει λόγο στα όργανα – τα οποία όμως δεν έχουν την δική του νομιμοποίηση, αφού δεν έχουν εκλεγεί «από το λαό», αλλά από ένα κλειστό ή λίγο ανοιχτό κομματικό συνέδριο. Κι εκεί αρχίζουν τα προβλήματα…

Τα κόμματα ανοιχτής εκλογής είναι κόμματα προεδρικά. Ο,τι πει ο πρόεδρος, που έχει τη λαϊκή νομιμοποίηση. Ολοι οι άλλοι είτε πρέπει να υπακούσουν είτε πρέπει να σιωπήσουν. Εκτός κι αν αποφασίσουν να πάνε σπίτι τους. Οπως και να το δει κανείς, δεν πρόκειται για την καλύτερη στιγμή της Δημοκρατίας…

Από την έντυπη έκδοση

*Ο Στέφανος Τζανάκης είναι διευθυντής έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου