Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

Ο ίδιος επέλεξε τους «άχαστους» στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Ο ίδιος επέλεξε την παροχολογία και την απροσχημάτιστη προσπάθεια εξαγοράς ψήφων. Ο ίδιος επέλεξε -πάλι- το διχασμό. Ο ίδιος επέλεξε να εμφανιστεί ως ο εκφραστής του σχήματος των «πολλών» απέναντι στις «ελίτ». Ο ίδιος επέλεξε να νομίζει ότι «χτυπά» τον Κ. Μητσοτάκη χτυπώντας τον Βέμπερ. Ο ίδιος επέλεξε να συγκρουστεί με τις δημοσκοπήσεις και να δηλώνει αυτάρεσκα «έχω μάθει να χάνω στις δημοσκοπήσεις και να κερδίζω τις εκλογές». Και ο ίδιος επέλεξε να κάνει τον «έξυπνο» καλώντας τον πρόεδρο της Ν.Δ. σε ντιμπέιτ, αφήνοντας να εννοηθεί, ότι «τον έχει» -όπως θα έλεγε και ο κρυμμένος Π. Πολάκης- ή δηλώνοντας με πρωτοφανή αλαζονεία ότι «δεν υπάρχει ούτε μία στο 1.000.000» να με κερδίσει ο Μητσοτάκης.

ΣΕ ΟΛΑ όσα επέλεξε έκανε λάθος. Επαιξε κι έχασε σε όλα. Ο «λίγος» αποδείχθηκε ο ίδιος. Γι’ αυτό και η συντριπτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν «όλη δική του». Ηδη η Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ από χθες άρχισε τη συζήτηση για τα αίτια της απρόσμενα -για τους ίδιους- μεγάλης ήττας και τη διαδικασία απόδοσης των ευθυνών. Μια διαδικασία, η οποία αναγκαστικά θα μείνει ημιτελής έως τις εθνικές εκλογές. Αλλά που θα ολοκληρωθεί μετά τον Ιούνιο, με εμπλουτισμένη ατζέντα, καθώς θα έχει μεσολαβήσει και η ήττα των εθνικών εκλογών. Και κάπου εκεί θα κλείσει πρόσκαιρα ή μόνιμα το κεφάλαιο «ο άχαστος και οι επιλογές του».

ΜΕΧΡΙ να φτάσει αυτή η στιγμή όμως, ο Α. Τσίπρας, θα είναι ήδη ένας άλλος Α. Τσίπρας. Και η διαδρομή του από τον ΣΥΡΙΖΑ του 4% στον κυβερνώντα ΣΥΡΙΖΑ κι από εκεί πάλι στο μικρομεσαίο ΣΥΡΙΖΑ -όπως θα είναι μετά και τις εθνικές εκλογές- θα ιδωθεί με «άλλο μάτι». Ηδη αρκετοί σύντροφοί του το κάνουν ήδη.

Η ΚΡΙΤΙΚΗ που μπορεί να ασκηθεί στον αλαζόνα και ημιμαθή νεαρό, που πίστεψε ότι μπορεί να «παίξει στα δάχτυλα» μια ολόκληρη χώρα και να κάνει την Ε.Ε. να χορεύει στο ρυθμό του δικού του νταουλιού, είναι πολύ ευρείας γκάμας και μεγάλης έντασης. Ωστόσο, επί του παρόντος εστιάζεται στην απομυθοποίηση της ασύγκριτης μέχρι προχθές ικανότητάς του στον τακτικισμό. Πολλοί τον αποθέωσαν κι ακόμα περισσότεροι τον θαύμασαν, ως «μέγα τακτικιστή». Απεδείχθη όμως ότι δεν είναι παρά ένας μέτριος τυχοδιώκτης, στον οποίο απλώς «χαρίστηκε» για ένα διάστημα η τύχη.

ΟΤΑΝ, π.χ., -όπως είπε- τον «γαργαλούσαν» οι συνεργάτες του να κάνει τις εθνικές εκλογές μαζί με τις ευρωεκλογές, ο ίδιος δεν «γέλασε». Με αποτέλεσμα τώρα να «κλαίει». Σύρθηκε σε εθνικές εκλογές βαρύτατα ηττημένος «από τον Κούλη» και ταπεινωμένος από το μέγεθος της ήττας του. Ακόμα και το περίφημο, αλλά και επονείδιστο δημοψήφισμα, που έκανε τον Ιούλιο του 2015, έστω κι αν του εξασφάλισε την επανεκλογή του τον Σεπτέμβριο, μεσοπρόθεσμα αποδείχθηκε μέγα λάθος τακτικής. Οπως τεράστιο λάθος τακτικής ήταν και η άρνηση των εισηγήσεων που δέχθηκε αμέσως μετά τη δεύτερη νίκη του, το 2015, να ξεκινήσει αμέσως τη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα κεντροαριστερό κόμμα, το οποίο θα μπορούσε να αφομοιώσει σχεδόν πλήρως το τότε ΠΑΣΟΚ.

Ο «ΣΙΓΟΥΡΟΣ» Α. Τσίπρας το απέρριψε τότε και κράτησε το σχέδιο για αργότερα. Πίστεψε ότι με μερικές μυστικές συμφωνίες με κάποια πρόθυμα στελέχη που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ και με ένα νεύμα του χεριού του θα είχε το σχήμα που ήθελε, όποτε ήθελε και όπως το ήθελε. Το ήθελε για τις ευρωεκλογές. Αλλά τελικά το μόνο που «κατάφερε» μέσα στη βιασύνη και τις αδιαφανείς συμφωνίες ήταν να παρουσιάσει την πολιτικά φαιδρή «Γέφυρα», η οποία οδηγούσε στην «Προοδευτική Συμμαχία». Ενα σχήμα το οποίο τροφοδότησε περισσότερο τη σάτιρα και τις γελοιογραφίες, παρά τον ΣΥΡΙΖΑ και το διάλογο που οδηγεί σε πολιτικές ανατροπές.

ΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ για την κακή σχέση που έχει ο Α. Τσίπρας με το τάιμινγκ και την αποτελεσματική τακτική είναι πολλά. Ακόμα και η τακτική που επέλεξε για να ανταποκριθεί στην ανειλημμένη υποχρέωση της συμφωνίας των Πρεσπών ήταν πέρα για πέρα λάθος. Ο Α. Τσίπρας, τώρα που το εκλογικό αποτέλεσμα λειτούργησε σαν το αποκαλυπτικό «τράβηγμα της κουρτίνας», φάνηκε σε όλο του το «μεγαλείο». Και σαν προσωπικότητα και χαρακτήρας και σαν πολιτικό μέγεθος και σαν ικανότητα. Φάνηκε όμως και σαν τακτικιστής. Και σαν τέτοιος δεν αποδεικνύεται τίποτα άλλο παρά ένας ιδανικός αυτόχειρας.

Ήρεμη δύναμη ο Κυριάκος

Ούτε είναι ούτε πλασαρίστηκε ποτέ σαν λαοπλάνος και χαρισματικός. Δεν προσποιήθηκε ποτέ τον μπαλκονάτο. Δεν επέλεξε ποτέ να «πουλήσει» πολιτικό «τσαμπουκά», ο οποίος εξακολουθεί να αρέσει σε ένα όχι μικρό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, που παραμένει πιστό στο δόγμα «άρτος και θεάματα».

Οποτε χρειάστηκε όμως ο Κ. Μητσοτάκης, χωρίς να απεμπολήσει την αστική ευγένειά του και την πολιτική του κουλτούρα, ανταποκρίθηκε επαρκώς. Είτε στις ανάγκες του δυναμικού και συναισθηματικού δημόσιου λόγου είτε στις διαρκείς προκλήσεις του φίλου του «μάγκα Πολάκη». Ας πούμε εκείνη η Τετάρτη στη Βουλή, όταν ξεκίνησε η τριήμερη συζήτηση για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, θα του μείνει αξέχαστη του Α. Τσίπρα. Γιατί τότε κατάλαβε ότι η ευγένεια και η διαφορετική πολιτική κουλτούρα δεν είναι αδυναμία. Είναι επιλογή και στάση ζωής.

Εκείνο το βράδυ ο Κ. Μητσοτάκης αποφάσισε να του μιλήσει για λίγο «στη γλώσσα του». Και ο «γιος της δρακογενιάς», Α. Τσίπρας, τι έκανε; Το έβαλε στα πόδια αφήνοντας πίσω του δυο σακατεμένους στίχους του Μ. Αναγνωστάκη… Αυτή όμως ήταν η εξαίρεση του Κ. Μητσοτάκη, η οποία επιβεβαίωσε τον κανόνα του. Και ο κανόνας του Κ. Μητσοτάκη είναι η μεθοδικότητα, η συστηματική και πολλή δουλειά, οι προσεγμένες κινήσεις και «δόσεις» στην πολιτική του. Είναι η μετριοπάθεια και οι χαμηλοί τόνοι, που δεν προδίδουν δειλία ή συστολή, αλλά γνώση, συναίσθηση και τρόπο συζήτησης. Είναι οι τολμηρές απόψεις και προτάσεις. Οχι η τολμηρή γλώσσα, που συχνά διολισθαίνει σε ακρότητες και αγοραίους ακροβατισμούς.

Αυτός ο Κυριάκος ήταν που προχθές αποδόμησε και κατανίκησε τονχαρισματικό και μπαλκονάτο Α. Τσίπρα. Ο οποίος τη μια μπορεί να μιμείται τον Α. Παπανδρέου κι αμέσως μετά να μιλάει σαν Α. Βελουχιώτης ή σαν Τσε Γκεβάρα. Ο Κ. Μητσοτάκης δεν τα έχει αυτά τα «χαρίσματα». Και μάλλον ευτυχώς για τη χώρα.

Απορίες

1. Το Δημόσιο και το παρασκηνιακό μπούλινγκ που δέχθηκαν οι εταιρίες δημοσκοπήσεων, με αποτέλεσμα να «συνετιστούν», θα περάσει έτσι;

2. Τι απέγιναν εκείνες οι δημοσκοπήσεις των… πρεσβειών που επικαλούνταν ο Αντώναρος; Τις «κατάπιε» ο διπλωματικός σάκος;

3. Οι εταιρίες τύπου VOX POP, οι οποίες 2 μέρες πριν από τις εκλογές, εμφάνισαν δημοσκοπήσεις-μαϊμού, που έδειχναν «ντέρμπι», τρέφονται μόνο με μπανάνες;

4. Γιατί οι συνεργάτες του Τσίπρα επιμένουν να μην οριστεί υπηρεσιακή κυβέρνηση, αλλά να παραμείνει πρωθυπουργός μέχρι τη διενέργεια των εκλογών;

Από την στήλη «ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ» στην έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου