Γράφει ο Γιῶργος Μιχαηλίδης*

Φάρσες, πλάκες, ψέμματα και κάθε είδους πονηριές θα ξεπεταχτούν προκειμένου να ταράξουν την ανιαρή καθημερινότητά μας κάνοντάς μας να χαμογελάσουμε ή να νευριάσουμε εάν η… σκευωρία δεν είναι και τόσο επιτυχημένη. Υπάρχει, όμως, μία μερίδα ανθρώπων που δεν τους… παίρνει να κάνουν πλάκα.

Αυτοί δεν είναι άλλοι από τους δημοσιογράφους και δη, του διαδικτύου. Τα σάιτ αποτελούν την βασική πηγή ενημέρωσης για τους πολίτες και μάλιστα με συντριπτική διαφορά, αφού μία εφημερίδα μπορεί να την διαβάζουν 5.000-10.000 άτομα ημερησίως και ένα σάιτ 80.000-100.000 ή ακόμα και 500.000 μοναδικοί χρήστες!

Τα νούμερα αυτά δημιουργούν και άλλες ευθύνες για τους δημοσιογράφους του διαδικτύου σε σχέση με της εφημερίδας. Μία πρωταπριλιάτικη «είδηση» στον έντυπο Τύπο θα «πιάσει» ένα μικρό κομμάτι χαρτιού και θα περάσει στην λήθη αφού πέραν των λίγων που θα την διαβάσουν την ίδια μέρα, κανείς δεν πρόκειται να την διαβάσει από την επομένη.

Από την άλλη στο διαδίκτυο το τοπίο είναι πολύ πιο πολύπλοκο και φυσικά αφορά εκατομμύρια ή και δισεκατομμύρια περισσότερους πολίτες. Ας δούμε τα πράγματα από την αρχή λοιπόν.

Η εποχή που ζούμε δεν είναι και η καλύτερη για τον Τύπο. Το εμβρυικό στάδιο στο οποίο βρίσκεται ακόμη το διαδίκτυο έχει δημιουργήσει στο παρελθόν τις καλύτερες προϋποθέσεις για καταρράκωση της αξιοπιστίας του. Αυτό σε έναν βαθμό ήταν απόλυτα αναμενόμενο αφού κάθε νέο μέσο, λειτουργούσε σε αχαρτογράφητα νερά τα οποία δεν τα ήξεραν ούτε οι εκδότες, ούτε οι δημοσιογράφοι μα ούτε και το ίδιο το διαδίκτυο. Έτσι λοιπόν δημιουργήθηκε το παράδοξο, το διαδίκτυο να ενημερώνει όλο και περισσότερους, οι εφημερίδες να πωλούν όλο και λιγότερα φύλλα, οι πολίτες, όμως, να εμπιστεύονται τον έντυπο Τύπο περισσότερο από τον διαδικτυακό.

Τα όρια του διαδικτύου περιορίζονται μόνο από τα όρια της ανθρωπότητας, αφού μία είδηση από την Ελλάδα μπορεί να διαβαστεί στην Αλάσκα.

Οι πολίτες λοιπόν που είχαν εκπαιδευτεί για δύο αιώνες να θεωρούν ως δεδομένο ό,τι λαμβάνουν από τα Μέσα, έπεσαν θύματα επιτήδειων που αυτοανακηρύχθηκαν δημοσιογράφοι αφού είχαν πλέον την δυνατότητα με μηδενικό κόστος να δημιουργήσουν και ένα «ενημερωτικό μέσο». Έτσι γεννήθηκαν και παγιώθηκαν τα λεγόμενα fake news που άγγιξαν τεράστιες μάζες πολιτών και έφτασαν να επηρεάζουν μέχρι και εκλογικά αποτελέσματα.

Από την άλλη είναι και ο τρόπος που λειτουργεί η διαδικτυακή δημοσιογραφία. Κάθε ανάρτηση-είδηση είναι και ένα λιθαράκι για το Μέσο που την δημοσιεύει. Λιθαράκι με το οποίο χτίζεται ο όγκος του σάιτ, το συνδέει με τις μηχανές αναζήτησης (Google, Yahoo κ.λπ.) και φυσικά βοηθά στην επισκεψιμότητα η οποία συμβάλει στα δύο προηγούμενα.

Οι Πρωταπριλιάτικες «ειδήσεις» λοιπόν συμβάλλουν μόνο αρνητικά στο τοπίο της διαδικτυακής δημοσιογραφίας. Φέρνουν εύκολα κλικ, παραπλανούν και συμβάλλουν αρνητικά στην αξιοπιστία τόσο των σάιτ όσο και της ελληνικής δημοσιογραφίας στο σύνολο.

Από την άλλη, ας είμαστε ειλικρινείς. Σε ένα τοπίο όπου υπάρχουν σάιτ ψευδών ειδήσεων που στόχο έχουν να προκαλέσουν γέλιο, ενημερωτικά σάιτ δεν κομίζουν τίποτα νέο στην ενημέρωση με μία χιουμοριστική είδηση την Πρωταπριλιά.

Δεν αξίζει τόσος κόπος για μερικά κλικ…

*Ο Γιῶργος Μιχαηλίδης είναι ο διευθυντής του EleftherosTypos.gr