Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Προηγήθηκε το σπάσιμο ενός εθνικού ταμπού 200 χρόνων από την υπουργό Εξωτερικών, Σουζάνα Μαλκόρα, η οποία υπέγραψε προ ημερών στο Μπουένος Αϊρες κοινή διακήρυξη με τον Βρετανό υπουργό Ευρωπαϊκών και Αμερικανικών Υποθέσεων, Αλαν Ντάνκαν, με στόχο την «άρση των εμποδίων για τη βιώσιμη ανάπτυξη των Μαλβίνων, αναφορικά με το εμπόριο, την αλιεία, τη ναυσιπλοΐα και τους υδρογονάνθρακες».

Αυτό σημαίνει ότι η Αργεντινή δέχεται να συνεκμεταλλευτεί με τους Βρετανούς τα πετρελαϊκά κοιτάσματα των Μαλβίνων-Φόκλαντ και να αποκαταστήσει τη θαλάσσια και εναέρια επικοινωνία των νησιών με την ενδοχώρα της. Τζάμπα πήγε λοιπόν η θυσία 650 Αργεντινών στρατιωτών στον πόλεμο του 1982 με τη Θάτσερ, τζάμπα και οι διπλωματικές μάχες όλων ανεξαιρέτως των επόμενων δημοκρατικών κυβερνήσεων, με πρώτη και καλύτερη εκείνη της Κριστίνα Φερνάντες ντε Κίρχνερ.

Ο πραγματισμός του Μάκρι προσκρούει στο θυμικό των συμπατριωτών του. Γι’ αυτό ίσως αναγκαστεί να κάνει… γαργάρα την εξαγγελία του στο βήμα του ΟΗΕ περί «ανάγκης διαλόγου με το Ηνωμένο Βασίλειο, για να επιλυθεί φιλικά η διαμάχη δύο αιώνων που έχουμε για τις Μαλβίνες».

Αμέσως ξεκίνησε στην πατρίδα του η συλλογή υπογραφών από προσωπικότητες, με επικεφαλής το νομπελίστα Αδόλφο Πέρες Εσκιβέλ. Οταν η Ριζοσπαστική Ενωση Πολιτών, που τον στηρίζει σε Βουλή και Γερουσία, στράφηκε εναντίον του, ο πρόεδρος Μάκρι αναγκάστηκε να δηλώσει από τις ΗΠΑ ότι «η κυριαρχία των Μαλβίνων είναι αδιαπραγμάτευτη, ανήκαν και θα ανήκουν στην Αργεντινή». Η ρεάλ πολιτίκ έλαβε πρόωρο τέλος.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου