Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Αν δεν αντέχουμε εμείς τα απόνερα αυτής της κολασμένης κρίσης, τι να πουν οι ίδιοι Σύροι που τη βιώνουν εδώ και μια πενταετία; Υπάρχουν, ωστόσο, κάποιοι που δεν χάνουν την αισιοδοξία τους.

Παράδειγμα ο Ζακάρια Μοσούλι, ο τελευταίος ράφτης στην Παλιά Πόλη του Χαλεπιού. Φιγούρα θαρρείς βγαλμένη από τις «Χίλιες και μία νύχτες», είναι πάτερ φαμίλιας μιας από τις 15 οικογένειες που απέμειναν στην ιστορική συνοικία της μεγαλύτερης συριακής πόλης – μεγαλύτερης και από την πρωτεύουσα Δαμασκό. Οι περισσότερες από τις 200 οικογένειες της Παλιάς Πόλης -μνημείου παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco- δεν άντεξαν το κρυφτούλι με το θάνατο και πήραν τον ομματιών τους.

O Moσούλι, αντίθετα, επιμένει να δουλεύει τη ραπτομηχανή του ανάμεσα σε ερείπια, οδοφράγματα, βόμβες και σημεία ελέγχου, με συντροφιά δυο πουλιά στο κλουβί. «Εγώ και η οικογένειά μου δεν μετανιώσαμε που μείναμε εδώ», είπε στον απεσταλμένο του Γαλλικού Πρακτορείου, νιώθοντας ασφαλής ανάμεσα στις περιπόλους του συριακού στρατού. Αυτοί είναι πια οι καλύτεροι, αν όχι οι μοναδικοί πελάτες του! «Παλιά έφτιαχνα χρωματιστά καπέλα για γυναίκες, παιδιά και τουρίστες», είπε ο τελευταίος ράφτης του Χαλεπιού. «Τώρα ράβω τζόκεϊ και στολές παραλλαγής. Αλλωστε, οι περισσότεροι πελάτες μου έχουν ντυθεί στο χακί!…».

Η τεράστια παλιά αγορά του Χαλεπιού απλώνεται σε 8 χιλιόμετρα και έχει χωριστεί ανάμεσα στις κυβερνητικές δυνάμεις, τους τζιχαντιστές και τη «μετριοπαθή αντιπολίτευση», την οποία τόσο αγαπούν οι Αμερικανοί. Τα περισσότερα μαγαζιά είναι κατεστραμμένα και φυσικά τουρίστες δεν υπάρχουν. Σιγοκαίει όμως η ελπίδα.