Γράφει ο Λυκούργος Χατζάκος

Στην διάρκεια αυτών των ετών, είδαμε πολιτικές ηγεσίες να μετακινούνται άρδην στις επιλογές τους, εξαιρουμένων ελαχίστων πολιτικών σχηματισμών. Από τις ανέφελες, ευτυχισμένες στιγμές των περιπάτων στο Ζάππειο και από το heavy metal του «go back Κα Μέρκελ», στην άτακτη υπαναχώρηση και την εφαρμογή πολιτικής λιτότητας και αποδοχή των αιτημάτων της Τρόϊκας ή των … Θεσμών.

Εμείς, εκπαιδευμένοι από τους δημαγωγούς αρνηθήκαμε και καταδικάσαμε ηγεσίες που «έπεφταν στα τέσσερα» και αναδείξαμε άλλες, μάλλον γιατί το έκαναν με πιο κομψό τρόπο! Στην παραζάλη μας, στο shock της ένταξής μας σε «πολιτικές μνημονίου», ενδώσαμε ακρίτως στις ανόητες εξαγγελίες λαϊκιστών. Καταλήξαμε να στείλουμε στην Βουλή ακόμη και την επιτομή της γραφικότητας, μάλλον, ως δικαίωση για το γέλιο που μας χάριζε τα προηγούμενα χρόνια…

Καταλήξαμε να ενστερνιστούμε ως πραγματική, την εκδοχή που μας παρουσίαζαν· ότι, δηλαδή, το μνημόνιο έφερε την κρίση· ότι υπάρχει τρόπος να εκβιάσουμε τους δανειστές μας και να ζουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. Δεχθήκαμε ότι την κρίση μας την έφεραν οι ξένοι και κάποιος, με μαγικό τρόπο θα δώσει μια κλωτσιά και θα τους πετάξει στην θάλασσα. Πιστέψαμε ότι η κρίση που έκανε σεισθούν οικονομίες, όπως εκείνη των ΗΠΑ ή των προηγμένων παραγωγικών χωρών της Ευρωπαϊκής Ηπείρου, θα άφηνε ανέγγιχτο τον εξυπνότερο λαό του κόσμου!
Η αλήθεια είναι –και επ’ αυτού έχω προσωπική αντίληψη-, ότι το 2014, η αγορά είχε αρχίσει δειλά-δειλά να βελτιώνεται. Οι επιχειρήσεις άρχιζαν να καλύπτουν, έστω και με δυσκολία τις υποχρεώσεις τους. Από τον Δεκέμβριο του 2014 και μετά, με την έλευση της «περηφάνιας» και την πολιτική «αξιοπρέπειας», στην αγορά έπεσε μαύρο και μάλιστα πολύ πιο σκοτεινό από εκείνο των τηλεοπτικών σταθμών.

Έχουν ειπωθεί και έχουν γραφεί άπειρα, όσα, σχετικά. Και από όλες στις πλευρές. Δεν ξέρω αν θα μπορέσουμε έγκαιρα να συνέλθουμε και να αποφασίσουμε τι είναι αναγκαίο να πράξουμε ώστε να καταφέρουμε να φύγουμε από την κρίση. Μέχρι στιγμής, βρισκόμαστε σε περιδίνηση και αυτό-παγιδευόμαστε.

Δεν έχει μεγάλη σημασία και πρακτική αξία να παραθέτει κανείς τα ψεύδη του Τσίπρα ούτε τις αριστερόφρονες ανοησίες ή ιδεοληπτικές πράξεις του θιάσου που τον περιβάλει –ο οποίος, θίασος, ειρήσθω εν παρόδω, κατατείνει σε θέατρο σκιών.

Δεν είναι το πιο σημαντικό ζήτημα οι αυταπάτες του κ. Τσίπρα και των συνεταίρων του για τον ΕΝΦΙΑ, τον ΦΠΑ στην εστίαση και τα νησιά, τις συντάξεις, τις τιμές εισιτηρίων στα μέσα μαζικής μεταφοράς ή για την φορολογία των αγροτών κ.λπ., κλ.π. Δεν είναι ούτε η επιβάρυνση των 80 δις. Ευρώ ως αποτέλεσμα των ανόητων χειρισμών του πρώτου 7μήνου· ούτε η τραγική εξέλιξη του προσφυγικού-μεταναστευτικού με τις οδούς των διεθνών μεταφορών αποκλεισμένες επί 70+ ημέρες, την άθλια και .ύποπτη κατάληξη του θέματος των hot spot’s.

Σημαντικότερα και πλέον ανησυχητικά όλων των προηγουμένων είναι αφ’ ενός, η περίσεια θράσους με το οποίο οι … αυταπατεώνες παραδέχθηκαν είτε ότι μας δούλευαν είτε ότι είναι παντελώς ανίκανοι και άκρως επιζήμια είναι η συνεχιζόμενη χρήση διχαστικού λόγου και η διχαστική τακτική του Σύριζα και του Τσίπρα. Λόγος και πράξη που συνεχίζει να ερεθίζει τα πλέον ταπεινά ένστικτα των πολιτών, γεγονός που επιπροσθέτως, αποενοχοποιεί σκοτεινές περιοχές του πολιτικού φάσματος.

Είναι όμως, κουραστικό και ατελέσφορο να πολιτεύεται κάποιος με βάση το «εσείς κάνατε αυτό» ή «εσείς κάνατε εκείνο». Οι άλλες χώρες –π.χ., ΗΠΑ-, ξεπέρασαν την δυσκολία σχετικά σύντομα και με λιγώτερο επώδυνες συνέπειες αφ’ ενός γιατί υπήρχαν οι υποδομές και η νοοτροπία και αφ’ ετέρου, γιατί αμέσως με την εμφάνιση της κρίσης σκέφθηκαν ότι «έχουμε πρόβλημα, να δούμε τις λύσεις». Δεν σπατάλησαν χρόνο στην απόδοση ευθυνών, στην αναζήτηση των αποδιοπομπαίων και ούτε μηδένισαν τα κεκτημένα τους, όπως συνέβη εδώ με τα κεκτημένα της Μεταπολίτευσης.

Τελικά, πράγματι, «Αρχή άνδρα δείκνυσι» και ο Τσίπρας και οι αυταπατεώνες του Συριζα και των ΑΝΕΛ απεδείχθησαν ελλιπέστατοι. Σκοπός ήταν «να φύγουν οι άλλοι, να παίρνουμε κι εμείς σειρά». Μόνο που οι άλλοι είχαν όρια και δεοντολογία, είχαν γνώσεις διαχείρισης και ικανότητα υλοποίησης. Το μόνο που συγκρατεί στην εξουσία την συγκυβέρνηση των κατά αυθαίρετη δήλωσή τους, «αριστερών» και εθνικολαϊκιστών ακροδεξιών, είναι η νομή της εξουσίας με ότι αυτό σημαίνει και συνεπάγεται.

Ποια συμπεράσματα εξάγονται από τις καταγγελίες του Ο. Βουδούρη (παραιτηθείς Γ. Γραμματέας για το προσφυγικό) σχετικά με το κόστος ξενίας των προσφύγων (ο πρόσφυγας στοιχίζει υποπολλαπλάσια ποσά στην Ελλάδα απ’ ό,τι στην Νορβηγία), από τις καταγγελίες του πρώην Υπουργού Προστασίας του Πολίτη κ. Πανούση, ακόμη και από τις δηλώσεις-τοποθετήσεις των αποχωρησάντων από τον Συριζα Λαφαζάνη, Κωνσταντοπούλου κ.λπ. ή τις καταγγελίες του Υπουργού Άμυνας και κυβερνητικού εταίρου για υποψήφιο καναλάρχη;.

Αριστερά, χωρίς αριστερή ηθική δεν υπάρχει. Και η παρέα που διαχειρίζεται το Συριζα και την κυβέρνηση της χώρας, αποδεικνύει καθημερινά το ηθικό έλλειμμά της και επιβεβαιώνει ότι τίποτε διαφορετικό δεν επιδιώκει, από όσα με άναρθρες κραυγές καταδίκαζε. Η απάντηση σε κάθε κριτική, με την φράση «οι άλλοι, τι έκαναν;», προφανώς είναι απόδειξη της αληθείας της κριτικής που δέχεται η κυβέρνηση.

Ίσως για αυτό επιχείρησαν να αλλάξουν το «σανό» με φρέσκο χορταράκι από τα βοσκοτόπια της Ιθάκης…
Υπό το φως των ανωτέρω δεδομένων, στην σύγκριση της παρουσίας των δύο ηγετών, δηλαδή του Πρωθυπουργού και του Προέδρου του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, στην ΔΕΘ, σαφώς ο δεύτερος κέρδισε τις εντυπώσεις και παρουσίασε σοβαρό και υπεύθυνο πρόσωπο. Αλλά, αν δεν αποδεχθούν όλες οι πολιτικές δυνάμεις την ανάγκη συνεργασίας· την ανάγκη να συζητήσουμε επί των ουσιαστικών προβλημάτων και με τόλμη να βρούμε λύσεις, τότε θα συνεχίσουμε την περιδίνηση και «τα μνημόνια» θα αποτελούν την μόνιμη, καθημερινή μας πραγματικότητα.