Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Ενα τέτοιο δύσκολο και ανεκτίμητο Εύγε κέρδισε τη χρονιά που πέρασε. Το βραβείο Νεβάνλινα, την κορυφαία διεθνή μαθηματική διάκριση που απονέμεται μία φορά κάθε τέσσερα χρόνια. Φυσικά, είναι ο μοναδικός Ελληνας σε αυτή τη λίστα, προσθέτοντας ένα ακόμα συναρπαστικό ρεκόρ στην ακαδημαϊκή του καριέρα. Ο Κωνσταντίνος Δασκαλάκης, στα 27 του, έλυσε το γρίφο του μαθηματικού και νομπελίστα οικονομολόγου Τζον Φορμπς Νας, που παρέμενε άλυτος επί 60 χρόνια, και στα 37 του είναι ήδη καθηγητής του τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Επιστήμης Υπολογιστών στο ΜΙΤ και μέλος του Εργαστηρίου Πληροφορικής και Τεχνητής Νοημοσύνης στο ίδιο πανεπιστήμιο. Αυτός ο χαρισματικός επιστήμονας θα μπορούσε να είναι το πρόσωπο της χρονιάς για την Ελλάδα, αν η Ελλάδα ήθελε πρόσωπα σαν τον Κωνσταντίνο Δασκαλάκη. Μήπως όμως παραείναι άριστος;

Η ΑΡΙΣΤΕΙΑ στα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια μεγάλη, δύσκολη κουβέντα. Πέρα από τα τσιτάτα για τη ρετσινιά της αριστείας και τη χολέρα της καριέρας, η σχεδόν φυσική αποστροφή που εκπέμπει αυτή η κυβέρνηση σε οτιδήποτε υπερβαίνει το μέτριο χρήζει πολιτικής ψυχανάλυσης. Αλήθεια, αν ο Κωνσταντίνος Δασκαλάκης ήταν υπουργός Παιδείας, πώς θα αντιμετώπιζε τους «αιώνιους» φοιτητές, το πανεπιστημιακό άσυλο, την κατάληψη του «Ρουβίκωνα» και την είσοδο σε σχολές με μέσο βαθμό «3»; Θα συναινούσε, άραγε, στην αναθεώρηση του άρθρου 16 για την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων; Ρητορικό το ερώτημα, αφού ο κορυφαίος επιστήμονας, που ζει και διαπρέπει στο εξωτερικό, δεν θα επέστρεφε ούτε ως ακαδημαϊκός. Πόσω δε μάλλον ως υπουργός. Ομως, δεν χρειάζεται να είναι πολιτικός για να πει πώς θα έπρεπε να είναι τα ελληνικά πανεπιστήμια.

«ΑΠΟ ΠΟΥ να αρχίσω; Η Τριτοβάθμια Εκπαίδευση στην Ελλάδα είναι το θύμα της πολιτικής, των απαράδεκτων συναλλαγών δηλαδή του πολιτικού χώρου με τον πανεπιστημιακό, μέσα από τα στρατιωτάκια που έχουν αναπτυχθεί από τα κόμματα στα πανεπιστήμια και τα οποία διαλύουν τη λειτουργία των ιδρυμάτων. Προφανώς το πανεπιστήμιο είναι χώρος ελεύθερης συζήτησης, όμως η κομματικοποίηση των φοιτητών φέρνει, τελικά, το αντίθετο αποτέλεσμα. Υπάρχουν μεγάλα εμπόδια στην έκφραση ελεύθερης γνώμης, προπηλακισμοί, χτισίματα ανθρώπων στα γραφεία τους, πέταγμα μπογιάς, σπασίματα εξοπλισμού, κλοπές και τσαμπουκάδες. Η χυδαία διασύνδεση με την πολιτική που επιφέρει ή επιτρέπει όλα αυτά τα φαινόμενα θα έπρεπε να λείπει. Θα έπρεπε να υπάρχει ουσιαστική αξιολόγηση των καθηγητών, να εξαλειφθεί το θέμα του νεποτισμού και της οικογενειοκρατίας, να μειωθεί ο αριθμός των εισακτέων φοιτητών στο επίπεδο που αντέχουν τα ιδρύματα και η αγορά. Θα έπρεπε ακόμη τα προγράμματα να εκσυγχρονιστούν, δίνοντας στους φοιτητές τη δυνατότητα να παίρνουν γνώση και να κάνουν έρευνα παγκόσμιου επιπέδου. Και το πιο απλό; Θα έπρεπε να νιώθεις ασφάλεια όταν κυκλοφορείς στους χώρους του πανεπιστημίου. Είχαν πρόσφατα γίνει πολύ θετικά βήματα για τη βελτίωση των πανεπιστημίων, αλλά με την ευθύνη πολιτικών, πανεπιστημιακών και φοιτητών γυρίσαμε πάλι πίσω» (συνέντευξη «ΒΗΜΑgazino», 23.9.2018, στην Ερη Βαρδάκη).

ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΕΡΩΤΗΣΗ, αλλά με διαφορετικό χαρτοφυλάκιο, θα μπορούσαμε να απευθύνουμε σε άλλους, εξίσου άριστους Ελληνες. Θα αναλάμβανε, άραγε, τον αθλητισμό η Κατερίνα Στεφανίδη ή επειδή σπούδασε σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο των ΗΠΑ (στο περίφημο Στάνφορντ), θα εθεωρείτο ασυμβίβαστο; Θα πήγαινε στο υπουργείο της οδού Μπουμπουλίνας ο Λάνθιμος; Σκέψεις για το 2019. Καλή Χρονιά!

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]