Γράφει ο Γιώργος Κουμπαράκης

Oπως δεν μπορεί να υπάρξει στήριξη της εγχώριας παραγωγής χωρίς στήριξη των εργαζόμενων Ελλήνων. Με ποιο τρόπο μπορεί να επιτευχθεί η στήριξη των εργαζόμενων Ελλήνων; Πολύ απλά μέσω της αύξησης του εισοδήματός τους. Και με ποιο τρόπο μπορεί να ενισχυθεί το διαθέσιμο εισόδημα μιας κατηγορίας παραγωγικά εργαζομένων που απαντάει στο όνομα εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα της ελληνικής οικονομίας; Μα φυσικά μέσω της μείωσης του μη μισθολογικού κόστους της εργασίας.

Καλή η θεωρία, στην πράξη όμως τι γίνεται; «Η πιο ιερή μορφή θεωρίας είναι η πράξη», έτεινε να υποστηρίζει ο Νίκος Καζαντζάκης. Η πιο ανίερη μορφή θεωρίας όμως έγινε πράξη λίγες μέρες πριν όταν δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως ο προσφάτως ψηφισθέν νόμος 4578/2018 με τίτλο «Μείωση ασφαλιστικών εισφορών και άλλες διατάξεις».

Ο νόμος περιλαμβάνει «μία σειρά τροποποιήσεων στην ασφαλιστική νομοθεσία (Ν. 4387/2016), αλλά και σημαντικές διατάξεις για την αποζημίωση δικαστικών αντιπροσώπων στις εκλογές συνδικαλιστικών οργανώσεων, ζητήματα εισφορών για τους έμμισθους δικηγόρους, και παράστασης πολιτικής αγωγής για δεδουλευμένες αποδοχές και αποζημίωση απόλυσης για τους εργαζόμενους».

Ο νόμος δεν περιλαμβάνει όμως μείωση των ασφαλιστικών εισφορών για τους χιλιάδες εργαζόμενους Ελληνες, αυτούς που απασχολούνται στον τομέα των διεθνώς εμπορεύσιμων προϊόντων και υπηρεσιών και στις χιλιάδες επιχειρήσεις όπως επιχειρήσεις μεταποίησης, επιχειρήσεις υψηλής τεχνολογίας και πληροφορικής, και σε κλάδους, τον μεταλλευτικό, των διεθνών μεταφορών, του τουρισμού, της ανταγωνιστικής αγροτικής παραγωγής. Είναι, σχεδόν, πεντακόσιες χιλιάδες εργαζόμενοι. Αυτοί δεν έχουν καμία μείωση των ασφαλιστικών εισφορών.

Η μνημειώδης γκάφα που συντελέστηκε από τους νομοθέτες και τους πολιτικούς ιθύνοντες νόες δεν εξαίρεσε απλά από τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών τον πιο παραγωγικό τομέα της ελληνικής οικονομίας, δεν επέτεινε μόνο την υψηλότερη επιβάρυνση σε επίπεδο Ευρώπης ως προς αυτόν τον τομέα, αλλά καταδίκασε στην πράξη την όποια προοπτική μπορεί να υπήρχε για παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.

Εάν δεν στηριχθεί ο τομέας που δίνει μισθούς μεγαλύτερους από τους μέσους μισθούς της ελληνικής οικονομίας μας άρα πώς θα επιτευχθεί η στήριξη των εργαζομένων του τομέα αυτού και πώς θα μπορέσει να στηριχθεί η εγχώρια παραγωγή για να θέσουμε τις βάσεις για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας; Για πόσο ακόμη θα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το αδιανόητο;

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]