Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Είναι αρκετός καιρός τώρα που η υπόθεση συνεργασίας μεταξύ Δημοκρατικής Συμπαράταξης και Ποταμιού σέρνεται χωρίς να προχωράει. Χθες, μάλιστα, είχαμε ένα ακόμα «ρήγμα», που κατά πόσον θα γίνει σχίσμα, θα το δούμε. Είναι πάντως πραγματικά θλιβερό να βλέπεις τα απομεινάρια του πάλαι ποτέ παντοδύναμου ΠΑΣΟΚ, που κυβέρνησε τη χώρα επί δεκαετίες, να προσπαθεί να βρει αυτό που έχασε χωρίς να ξέρει πραγματικά τι ψάχνει. Μια καινούργια πολιτική ταυτότητα; Ή μήπως ένα παλιό κεκτημένο στον κεντρώο χώρο με νέους συντρόφους; Και με τους παλιούς; Αυτούς που σήμερα βρίσκονται στο άρμα του ΣΥΡΙΖΑ ή απλά πήγαν σπίτια τους; Τους θέλει ή τους αποκηρύσσει τη μία εβδομάδα και τους πλησιάζει την επόμενη;

Το σίγουρο είναι ότι η παλαιοκομματική γλώσσα που δυστυχώς εξακολουθεί να χρησιμοποιεί η Φώφη Γεννηματά, έτσι τουλάχιστον όπως αποτυπώνεται στις επίσημες ανακοινώσεις του κόμματος, δεν βοηθούν την ανασυγκρότηση του «προοδευτικού χώρου». Και οι διαφωνίες εν έτει 2016, με την οικονομική κρίση να λιώνει τους πολίτες, για το αν θα αποδεχθούν τον όρο «κέντρο» ή «κεντροαριστερά» και αν όλο αυτό το λες «προοδευτικό πόλο» ή «δημοκρατική προοδευτική παράταξη» είναι επιεικώς εκτός χρόνου και πραγματικών αναγκών των πολιτών.

Θα μου πείτε ποιος νοιάζεται τι συμβαίνει στο ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι, τη ΔΗΜΑΡ και το ΚΙΔΗΣΟ, που όλα μαζί ζήτημα είναι αν φθάνουν σε διψήφιο νούμερο στις δημοσκοπήσεις. Δεν ξέρω, αλλά σίγουρα θα έπρεπε να μας νοιάζει. Οχι γιατί έχουμε αγωνία αν θα μπει το Κίνημα στη Βουλή ή με ποιες βαρετές εσωκομματικές διαδικασίες θα οργανώσουν επιτροπές και ομάδες για να οδηγηθούν σε κάποιο συνέδριο κάποτε. Αλλά επειδή ο τόπος έχει ανάγκη από υγιείς και σοβαρές πολιτικές δυνάμεις. Προσγειωμένες στη γη και όχι στον κόσμο τους. Ολα τα υπόλοιπα είναι για να έχουν λόγο ύπαρξης οι κομματάρχες και οι πολιτικοί αναλυτές. Και για να μαζεύει like το Depressed Pasok.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι Αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου