Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Το χάος μεταξύ των Βρυξελλών και των κρατών πρώτης υποδοχής προσφύγων και μεταναστών διευρύνεται αντί να υποχωρεί και όλα δείχνουν πως ό,τι δεν κατάφερε να διαλύσει η οικονομική κρίση θα τα διαλύσει το μεταναστευτικό. Η ανεπάρκεια των μηχανισμών της Ευρώπης να οργανώσουν και να επιβάλουν ένα κοινό σύστημα υποδοχής, καταγραφής και διαχείρισης των αιτημάτων ασύλου και να επιβάλουν κυρώσεις σε όσους το καταστρατηγούν είναι σήμερα πιο εμφανής από ποτέ.

Εφτά μήνες πριν τις ευρωεκλογές το μεταναστευτικό έχει γίνει «μπαλάκι» ανάμεσα στα κράτη-μέλη. Ενα ανθρώπινο μπαλάκι το οποίο χρησιμοποιείται κατά το δοκούν, κυρίως όμως για να αποσυμπιεστούν τα εσωτερικά ακροατήρια. Το έκανε η Μέρκελ που πίεζε τις χώρες να υπογράψουν διμερείς συμφωνίες πιεζόμενη η ίδια από τον Ζεεχόφερ, το κάνει τώρα ο Σαλβίνι με τον πιο άγριο και ωμό τρόπο που θα μπορούσε, το έκαναν πριν ο Ορμπαν και ο Κουρτς. Ανάλογα με τις πολιτικές αφετηρίες τους και κυρίως ανάλογα με τις εκλογικές αναμετρήσεις που έχουν μπροστά τους, οι Ευρωπαίοι ηγέτες ανοιγοκλείνουν ένα πολιτικό ακορντεόν που στη μέση του έχει ανθρώπους.

Η Ελλάδα είναι μια διαφορετική περίπτωση. Η λογική των ανοικτών συνόρων της πρώτης διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, τότε που οι πρόσφυγες λιάζονταν στην Ομόνοια, έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Τώρα προσπαθούν να οργανώσουν ένα πλήθος κοντά 70.000 ανθρώπων (68.000 σύμφωνα με τους πρόχειρους υπολογισμούς του Δημήτρη Βίτσα), αλλά δυσκολεύονται αφού αρκετούς τους… χάνουν. Οπως είπε πριν μερικές ημέρες στη Βουλή ο υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής, οι υπηρεσίες δυσκολεύονται να εντοπίσουν κάποιους πρόσφυγες που έχουν υποβάλει αίτημα ασύλου όταν εκδοθεί η απόφαση, «γιατί οι άνθρωποι αυτοί κρύβονται». Εντάξει, το οργανωτικό δεν ήταν ποτέ το δυνατό σημείο της Ελλάδας, αλλά αυτή η κυβέρνηση μετά από 3,5 χρόνια στην εξουσία, με τρεις διαφορετικούς υπουργούς, με γραμματείς και διευθυντές που φεύγουν με καταγγελίες για κακοδιαχείριση ή «τους φεύγουν» και με δεδομένα τα κονδύλια που έχει διαχειριστεί από την Ε.Ε, το τερμάτισε.

Από την Τασία Χριστοδουλοπούλου, στον Γιάννη Μουζάλα και σήμερα στον Δημήτρη Βίτσα έχουν αλλάξει οι διαθέσεις, όχι όμως η ουσία. Ανθρωποι στοιβάζονται σε καταυλισμούς κάτω από άθλιες συνθήκες, ανθρώπινα δικαιώματα παραβιάζονται, οι τοπικές κοινωνίες υποφέρουν και αντιδρούν με το θυμικό τους και το κράτος προσπαθεί ακόμα να ολοκληρώσει ένα βιολογικό καθαρισμό και να πείσει 50 ανθρώπους να αποχωρήσουν από την πλατεία Αριστοτέλους…

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]