Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

Η παράλογη… λογική τους είναι απλή: Σε ποιους πρέπει να κόψουμε τις συντάξεις; Στους παλαιούς συνταξιούχους. Πόσο χρόνων είναι αυτοί; Στην πλειονότητά τους πάνω από 70 ετών. Ε, πού θα πάε,ι κάποια στιγμή θα εγκαταλείψουν το μάταιο τούτο κόσμο, οπότε δεν θα χρειάζεται να τους πληρώνουμε πια. Αρα, ποιο είναι τιο συμπέρασμα; Το ασφαλιστικό θα «αναστηθεί» με το θάνατο των συνταξιούχων.

ΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ τη συλλογιστική των Τσίπρα – Τσακαλώτου μπορούμε να εξάγουμε και άλλα τέτοια παράλογα συμπεράσματα. Αν, ας πούμε, αύριο αυτοκτονούσαμε και τα έντεκα εκατομμύρια Ελληνες ταυτόχρονα θα είχαμε λύσει για πάντα το δημοσιονομικό πρόβλημα, το ζήτημα του χρέους, την ανεργία, τη γραφειοκρατία, τη διαφθορά, την εγκληματικότητα. Η Ελλάδα θα είχε σωθεί μια για πάντα. Εντάξει, μπορεί όλοι να τα είχαμε τινάξει, αλλά είναι βέβαιο πως ούτε θα προβληματιζόμασταν για το μέλλον και σίγουρα δεν θα ακούγαμε πια τέτοιες αρλούμπες από τους πολιτικούς.

ΑΣ κόψουμε, όμως, την πλάκα γιατί τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Είναι ανθρώπινο χαρακτηριστικό η απόγνωση να οδηγεί σε παραλογισμούς. Αλλά έχουμε φτάσει στο σημείο κάποιοι κυβερνήτες να εκστομίζουν ό,τι τους κατεβαίνει και να μην νιώθουν καμία ντροπή. Ας αφήσουμε τον Τσίπρα και τον Τσακαλώτο να ζουν στο δικό τους σύμπαν κι ας προσγειωθούμε επιτέλους στην πραγματικότητα.

ΤΟ πρόβλημα του ασφαλιστικού είναι πως αυτά που πληρώνουν ως εισφορές οι εργαζόμενοι δεν φτάνουν για να πληρωθούν οι συνταξιούχοι. Και είναι, δυστυχώς, απόλυτα λογικό όταν σχεδόν 700.000 πολίτες εργάζονται για 350 ευρώ το μήνα και όταν ο μέσος μισθός είναι πιο χαμηλός από τη μέση σύνταξη. Αρα, τι χρειάζεται; Αύξηση μισθών. Ακόμα κι αν δεν υπήρχε τρόικα, το πρόβλημα αυτό δεν θα μπορούσε να λυθεί νομοθετικά παρά μόνο μέσα από την πραγματική οικονομία. Οπότε πρέπει να υπάρξει ανάπτυξη. Ανάπτυξη, όμως, πραγματική, που να φτάνει ίσως και να ξεπερνάει το 5%. Θαύμα;

ΟΛΑ γίνονται. Μπορεί να είναι δύσκολο, αλλά είναι απλό. Σύμφωνα με μελέτες του ΟΟΣΑ, το ετήσιο κόστος της γραφειοκρατίας ανέρχεται γύρω στα 15 δισεκατομμύρια ευρώ. Σε αυτά πρέπει να προστεθούν -σύμφωνα με την Ε.Ε.- και άλλα 6 δισεκατομμύρια ευρώ, που είναι οι ετήσιες απώλειες στην εισπραξιμότητα του ΦΠΑ, που εννοείται πως ταυτόχρονα δημιουργούν περαιτέρω απώλειες δισεκατομμυρίων στην είσπραξη του φόρου επιχειρήσεων. Ολα τα παραπάνω θα δημιουργούσαν ένα εξαιρετικά ευνοϊκό περιβάλλον για νέες επενδύσεις που θα πρόσθεταν πολλά δισεκατομμύρια επενδύσεων, άρα και νέων -και συγχρόνως- καλά αμειβόμενων θέσεων εργασίας.

ΑΥΤΗ η δύσκολη λύση προφανώς και είναι πιο λογική από το να περιμένουν οι κυβερνώντες να πεθάνουν οι συνταξιούχοι για να σωθεί η χώρα. Υπάρχει, όμως, μια ικανή και αναγκαία συνθήκη -όπως λέμε στα μαθηματικά- για να υλοποιηθεί το προαναφερθέν «θαύμα». Να σταματήσουμε να παραμυθιαζόμαστε από λαϊκιστικές κραυγές που υπόσχονται φαντασιακούς παραδείσους χωρίς να χρειάζεται να αλλάξουμε τη νοοτροπία μας.

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]