Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

Φανατικοί οπαδοί του Ερντογάν κομματιάζουν και καίνε αμερικανικά δολάρια. Το έχουν πιστέψει. Ο εχθρός είναι η Αμερική. Για όλα φταίνε οι ΗΠΑ. Εντάξει, μπορεί πέρσι ο εχθρός να ήταν η Ευρωπαϊκή Ενωση. Πρόπερσι να ήταν η Ρωσία και πριν από πέντε χρόνια το Ισραήλ. Ο Ερντογάν ρητορεύει και τα πλήθη τον ακολουθούν. Προφανώς όλα δουλεύουν ρολόι στη γείτονα χώρα. Και η οικονομία και η δημοκρατία και η Δικαιοσύνη. Για όλα φταίνε οι εξωτερικοί εχθροί που θέλουν να γκρεμίσουν από την εξουσία τον ηγέτη Ερντογάν.

ΜΙΚΡΗ σημασία έχει ποιος είναι ο εχθρός. Το σημαντικό είναι να υπάρχει πάντοτε ένας εχθρός. Κι αν δεν υπάρχει εχθρός, τι πιο εύκολο; Μπορούμε να τον κατασκευάσουμε. Το φάντασμα του εχθρού πρέπει να είναι τεράστιο και δυνατό. Μόνο έτσι θα μπορεί να κρύβει τις πολιτικές αστοχίες και την ανικανότητα διακυβέρνησης. Ε, μη μου πείτε πως με την ανάλογη προσομοίωση ο πολιτικός «σανός» της Τουρκίας δεν σας θυμίζει την Ελλάδα της μνημονιακής οκταετίας;

ΑΣ θυμηθούμε λίγο το κλίμα που επικρατούσε λίγες ημέρες πριν από το ψευδοδημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015. Οποιος τολμούσε να εκφραστεί υπέρ του «ναι» ήταν μενουμευρωπαίος, προδότης, Τσολάκογλου, γερμανοτσολιάς. Για όλα τότε έφταιγαν η συντηρητική νομενκλατούρα της Ευρώπης και το διευθυντήριο των Βρυξελλών. Πιο πριν έφταιγαν οι σαμαροβενιζέλοι.

ΚΑΙ να μην ξεχνάμε πώς ξεκίνησαν όλα αυτά. Η Ελλάδα πήγαινε σε όλους τους τομείς περίφημα μέχρι που ένα πρωί αυτός ο Γεωργίου της ΕΛ.ΣΤΑΤ., ακολουθώντας τις εντολές των κακών ξένων, παραποίησε τα στοιχεία της ελληνικής οικονομίας και… χρεοκοπήσαμε. Και έτσι οι κακοί ξένοι έκαναν εισβολή στη χώρα για να μας πάρουν τα φιλέτα της δημόσιας περιουσίας, τις γυναίκες και τα παιδιά.

ΚΑΙ δώστου ο λαός έξαλλος στους δρόμους. Αγανακτήσαμε για το δίκιο μας και το χαμένο μας αγώνα. Βρε ουστ από ‘δω, βρομοκλέφτες Ευρωπαίοι. Ολα λειτουργούσαν τέλεια στη χώρα μας. Ακόμα και… λεφτά υπήρχαν! Και άρχισαν να πέφτουν τα μαχαίρια και τα ψαλίδια. Μειώσεις συντάξεων, μισθών και αυξήσεις φόρων. Και άντε πάλι τα ίδια. Κάπως έτσι, με την οργή και την εκμετάλλευση του πόνου και με την απαραίτητη κατασκευή εχθρών, ο ΣΥΡΙΖΑ έφτασε από το 4% στο 36%.

ΣΗΜΕΡΑ όμως βγαίνουμε από τα Μνημόνια. Ολα τελείωσαν. Τώρα είναι όλοι καλοί και η Μέρκελ και ο Γιούνκερ και η τρόικα. Τώρα λεφτά… ξαναϋπάρχουν. Τώρα ο εχθρός είναι άλλος. Το λέει συνέχεια ο πρωθυπουργός, το δήλωσαν χθες με ένα στόμα – μια φωνή οι Δραγασάκης – Παππάς: η Ν.Δ. Γι’ αυτό, λέει, πρέπει να υπάρξει προοδευτική συμμαχία, δηλαδή να τακιμιάσουν με το ΠΑΣΟΚ. Εχουν απίστευτο θράσος, αφού κυβέρνησαν σχεδόν τέσσερα χρόνια με την ψεκασμένη ακροδεξιά των ΑΝ.ΕΛ., τώρα σχεδιάζουν να αποθεώσουν τον πασοκισμό που διέλυσε τη χώρα.

ΑΛΛΑ είπαμε, πάντοτε χρειάζεται ένας εχθρός. Για να του ρίχνουμε όλο το φταίξιμο. Υπάρχει κάποιος που πιστεύει ότι εκτός από τα επώδυνα δημοσιονομικά μέτρα, υλοποιήθηκε κάποια πραγματική μεταρρύθμιση στην οκταετία των Μνημονίων; Ας σκεφτούμε αυτό όσο θα ακούμε τον Αλέξη Τσίπρα να πανηγυρίζει για τη fake έξοδο από τα Μνημόνια…

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]