Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Δεν αντέχεις να βλέπεις τις εικόνες, σαν από πόλεμο. Το Μάτι βουτηγμένο στη μαυρίλα κι εκείνο το οικόπεδο της θυσίας των είκοσι πέντε ας γίνει μνημείο για όσους χάθηκαν, επειδή το κράτος απουσίασε. Ποιος άραγε σκέφτηκε να εμποδίσει τη χρήση της Μαραθώνος αντί να την κάνει κάθοδο και στα δύο ρεύματα; Ποιος αποφάσισε να στέλνει τα αυτοκίνητα στο Μάτι χωρίς να ξέρει πόσο στενά είναι τα δρομάκια και πόσα καταλήγουν σε αδιέξοδο. Ποιος αποφάσισε να μην ειδοποιηθούν οι κάτοικοι να χρησιμοποιηθούν τα ΜΜΕ, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα κινητά τηλέφωνα, οτιδήποτε για να μη μετράμε δεκάδες θυσίες, ανεπίτρεπτες για χώρα, μισή ώρα απόσταση από την πρωτεύουσά της.

Ολος εκείνος ο πόνος, όλη εκείνη η απελπισία του Αυγούστου 2007 σε τι συνέβαλε; Τίποτε δεν έμαθε η κρατική μηχανή. Ούτε πόσο κοστίζει η έλλειψη κεντρικού συντονισμού και η απουσία σχεδίου. Ούτε τι προκαλούν οι εντολές από εκείνους που δεν ξέρουν τη γεωγραφία της περιοχής. Πόσα σχέδια εκπονήθηκαν μετά τις φωτιές του 2007 για να χρησιμοποιηθούν σε ανάλογες δύσκολες περιστάσεις; Πόση μελέτη με προσομοιώσεις πυρκαγιών στην Ελλάδα και στις άλλες μεσογειακές χώρες.

Και δεν μιλώ για το φιλότιμο της υπουργού Εσωτερικών στην Πορτογαλία που παραιτήθηκε μετά τις φωτιές, που πήραν μαζί τους εκατό πολίτες. «Εχω», είπε, «την ευθύνη, αλλά έχω και τη συνείδησή μου, που δεν μου επιτρέπει να μείνω σε αυτή την θέση». Τι έκανε ο Σκουρλέτης που τον άκουσαν οι πολίτες και τον σιχάθηκαν; Εψαχνε να βρει τις «πραγματικές» αιτίες της καταστροφής και δεν κοιτούσε τη σκοτεινή φάτσα του στον καθρέφτη.

Αυτοί οι ασήμαντοι, αλλά επιδέξιοι προπαγανδιστές, που τους δόθηκε η εντολή διακυβέρνησης τρεις φορές από τους πρόθυμους: Μία τον Γενάρη και μία τον Ιούλιο με το δημοψήφισμα και μία τον Σεπτέμβρη 2015, αποδείχθηκαν επικίνδυνοι. Οι ιδεολογικές τους μετατοπίσεις, οι σαλτιμπαγκισμοί τους, οι απειλές τους προς Ε.Ε., προς ΝΑΤΟ, προς ΗΠΑ, που μετετράπησαν σε σίελο χυδαίου γλειψίματος, οι ύβρεις τους περί γερμανοτσολιάδων, ανάπηρων διεστραμμένων, υπηρετών γερμανικών συμφερόντων αποτελούν το ανήθικο μειονέκτημα που τους στιγματίζει. Λούστηκαν τα πάντα!

Ξεκινώντας από τις φυσικές καταστροφές, που από την ανικανότητά τους κατέληξαν σε εκατόμβες, και συνεχίζοντας με τις καταστροφικές πολιτικές τους, που κατέληξαν στην απεμπόληση των εθνικών μας απαιτήσεων, η μόνη ελπίδα προστασίας της χώρας είναι η απομάκρυνσή τους.

Πρώτον, επειδή οι πολίτες δεν είναι ασφαλείς σε διαλυμένο το κράτος. Δεύτερον, επειδή το πάθος τους για εξουσία τούς κάνει ασυνείδητους, αφιλότιμους, αναίσθητους. Είναι αίτιοι δυσβάστακτων απωλειών…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]