Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Εχουμε ξαναπεί πως τα εντατικά μαθήματα διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ τα πλήρωσαν και τα πληρώνουν οι πολίτες πολύ ακριβά. Χρειάστηκαν λοιπόν 3,5 επώδυνα χρόνια για να ανακαλύψουν πως μερικές μεταρρυθμίσεις έπρεπε να γίνουν και πως είχαν δίκιο οι εταίροι. Χρειάστηκαν όλο αυτό το διάστημα για να καταλάβουν επίσης, άσχετα αν δεν το παραδέχονται, πως η πίεση που ασκούσαν οι θεσμοί, ακόμα και σε αμφιβόλου αποτελέσματος μέτρα, ήταν τόσο ισχυρή που ήταν σχεδόν αδύνατο για τους αξιωματούχους ενός κράτους σε οικονομική κατάρρευση να αντιπαρατεθούν.

Με λίγα λόγια, οι προηγούμενοι δεν ήταν προδότες και πατριδοκάπηλοι, αλλά ρεαλιστές πολιτικοί που διαπραγματεύονταν όσο καλύτερα μπορούσαν, κερδίζοντας αλλά και χάνοντας κατά περίπτωση. Οπως δηλαδή πράττουν οι σημερινοί κυβερνώντες, οι οποίοι όμως έχουν πολύ χειρότερες επιδόσεις λόγω πολιτικής απειρίας και ιδεολογικής εμμονής.

Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος για παράδειγμα, που ομολογουμένως δεν ανήκει σε εκείνους που έλεγαν ποτέ μεγάλες κουβέντες, παραδέχθηκε ότι το ΔΝΤ έχει ένα δίκιο στο ότι δεν μπορεί οι συντάξεις να αναπληρώνουν το κοινωνικό κράτος. Δηλαδή δεν πρέπει το κράτος να διαμορφώνει τη σύνταξη της γιαγιάς έτσι ώστε να πληρώνει το ενοίκιο του γιου της. Πρόσθεσε μάλιστα ο υπουργός πως δεν μπορεί η Ελλάδα να ξοδεύει όσα οι ανεπτυγμένες χώρες, χωρίς να δίνει τίποτα σε κοινωνικές δράσεις. Ετσι είναι, αλλά έπρεπε να μπει αυτή η χώρα σε τόσο μεγάλη περιπέτεια για να το αντιληφθούν; Οταν οι προηγούμενες κυβερνήσεις μιλούσαν για τα δομικά προβλήματα που έχει το ελληνικό συνταξιοδοτικό σύστημα, το οποίο πρέπει να αλλάξει φύση και φιλοσοφία, χαρακτηρίζονταν πουλημένες και ότι εξυπηρετούσαν ιδιωτικά συμφέροντα.

Και δεν είναι μόνο οι συντάξεις. Επρεπε να φτάσει ο πρωθυπουργός στη Λέσβο και να δει μια έρημη πολιτεία εκεί όπου κάποτε τον υποδέχονταν με ανοιχτές αγκαλιές, για να αναγκαστεί να παραδεχθεί ότι η κατάσταση στα νησιά που σηκώνουν το βάρος του προσφυγικού είναι δύσκολη. «Αναγνωρίζουμε φυσικά ότι και λάθη έχουν γίνει και ελλείψεις υπάρχουν», είπε σαν να προσγειώθηκε ξαφνικά στην πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που όσοι την έλεγαν χαρακτηρίζονταν αντιδραστικοί και ακροδεξιοί. Κάποιοι επιμένουν να κάνουν αυτό το λάθος ακόμα, τσουβαλιάζοντας όλους τους νησιώτες στο ίδιο σακί με μια χούφτα ακροδεξιών που εκμεταλλεύονται την οργή των κατοίκων. Οπως βέβαια πράττει αντίστοιχα και μια χούφτα αλληλέγγυων που υποδαυλίζουν την απόγνωση των προσφύγων. Επώδυνη ενηλικίωση.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]