Γράφει ο Γιάννης Ευαγγελίδης

Με άλλα λόγια, το μίγμα της οικονομικής πολιτικής που επελέγη ήταν αποκλειστική ευθύνη του Μεγάρου Μαξίμου και του οικονομικού επιτελείου του κ. Τσίπρα, προκειμένου να εμφανίζουν υψηλά πλεονάσματα, για τα οποία έχουν δεσμευθεί έναντι των δανειστών τουλάχιστον έως το 2022, και παράλληλα να εξακολουθήσουν να συντηρούν το σπάταλο, πελατειακό κράτος με κομματικούς διορισμούς, παχυλές αμοιβές σε ημετέρους και απευθείας αναθέσεις.
Βεβαίως, τα σκληρά μέτρα λιτότητας ήταν ευπρόσδεκτα από τους δανειστές που ήθελαν πλεονάσματα και αποπληρωμή των δανείων.

Για το λόγο αυτό θεωρούν τον κ. Τσίπρα ως τον καλύτερο συνεργάτη τους, όπως και ο περιβόητος κ. Σόιμπλε είχε αναγνωρίσει, που, μετά το πρώτο σοκ από την τραγελαφική διαπραγμάτευση Βαρουφάκη και την υπογραφή του πρώτου Μνημονίου Τσίπρα, αντιλήφθηκε ότι μόνο με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσαν να περάσουν τόσο σκληρά μέτρα. Και γιατί αλλιώς δεν θα τα δεχόταν η ελληνική κοινωνία, αλλά και επειδή μια κυβέρνηση Ν.Δ. θα μείωνε τη φορολογία, όπως είχε ήδη αρχίσει να κάνει, αντί να την αυξήσει.

Αυτή είναι η πραγματικότητα και όλα τα άλλα που ισχυρίζεται το Μαξίμου και αναπαράγουν τα «παπαγαλάκια» του είναι για λαϊκή κατανάλωση. Οι δανειστές ήθελαν την ευημερία των αριθμών και δεν τους ενδιέφερε ο τρόπος για την επίτευξη των στόχων. Εάν δηλαδή θα γινόταν με αύξηση των φόρων και περικοπή συντάξεων, όπως επέλεξε ο κ. Τσίπρας, ή με μείωση φόρων, προσέλκυση επενδύσεων και περιστολή της κρατικής σπατάλης, όπως προτείνει ο Κυρ. Μητσοτάκης.

Οσο για το περίφημο αφήγημα περί «καθαρής εξόδου» από τα Μνημόνια, αυτό έχει κιόλας καταρρεύσει από το γεγονός ότι η κυβέρνηση έχει ήδη υπογράψει και ψηφίσει νέα μέτρα λιτότητας, που θα πρέπει να εφαρμοστούν από το 2019 και το 2020 και αφορούν στη μείωση του αφορολογήτου και την περικοπή των συντάξεων.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής