Γράφει ο Ιάσων Πιπίνης

Ο πολιτικός αμοραλισμός του Αλέξη Τσίπρα και το αριστερό προσωπείο του ΣΥΡΙΖΑ είχαν ανάγκη από την «πατριωτική Δεξιά» του Πάνου Καμμένου για να ενωθούν και να σχηματίσουν ένα πολιτικό μόρφωμα (γνωστό και ως «ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ»), το οποίο μέχρι τώρα συναντούσαμε κυρίως στις χώρες της Λατινικής Αμερικής.

Τα καθεστώτα που κυβέρνησαν στη Λατινική Αμερική και αποτέλεσαν πρότυπα για τον Αλέξη Τσίπρα, πολύ πριν εκείνος διεκδικήσει την εξουσία, ήταν οι πολιτικές δυνάμεις της λεγόμενης «εθνικιστικής Αριστεράς» (Izquierda Nacionalista). Χρησιμοποίησαν τους δημοκρατικούς θεσμούς για να εκλεγούν, χωρίς όμως στη συνέχεια να τους σεβαστούν. Κατά κανόνα δεν αναγνωρίζουν τη διάκριση των εξουσιών, συντηρούν μια εθνικιστική ρητορική, έχουν αναφορές στην επαναστατική Αριστερά, στηρίζονται στη δημιουργία ενός εξωτερικού και ενός εσωτερικού εχθρού, καλλιεργούν το διχασμό και εμφανίζονται ως οι προστάτες των φτωχών. Τέτοια είναι τα παραδείγματα του Ούγκο Τσάβες στη Βενεζουέλα, του Ραφαέλ Κορέα στο Εκουαδόρ αλλά και του Ντανιέλ Ορτέγα στη Νικαράγουα.

Το φαινόμενο της εθνικιστικής Αριστεράς εντοπίζεται εδώ και αρκετές δεκαετίες στη Λατινική Αμερική. Οι ηγέτες τους, αν και κατάφεραν να φέρουν στο προσκήνιο κοινωνικές ομάδες άλλοτε αποκλεισμένες, στις περισσότερες περιπτώσεις άφησαν ένα αρνητικό αποτύπωμα στην πολιτική ιστορία της ηπείρου και τραυμάτισαν την ήδη τραυματισμένη Δημοκρατία, όπως ακριβώς συνέβη βέβαια και με τα δεξιά και ακροδεξιά αυταρχικά καθεστώτα που κυριάρχησαν σε πολλές λατινοαμερικάνικες χώρες.

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα μπορούσε να συγκυβερνήσει ούτε με τη ΔΗ.ΣΥ. ούτε με το ΠΟΤΑΜΙ ούτε με την Ενωση Κεντρώων για να πετύχει αυτό που πέτυχε με τους ΑΝ.ΕΛ. Ο κ. Τσίπρας στον καθρέφτη των ΑΝ.ΕΛ. έβλεπε τον Πάνο Καμμένο να ασχημονεί, να φωνάζει στους πολιτικούς του αντιπάλους «στα τέσσερα» μέσα στη Βουλή και να κλείνει το μάτι σε ένα ακροδεξιό ακροατήριο που διψούσε να εκδικηθεί το παραδοσιακό πολιτικό σύστημα. Στην πραγματικότητα, ο Αλέξης Τσίπρας στον καθρέφτη των ΑΝ.ΕΛ. βλέπει το είδωλό του. Υιοθέτησε στη διακυβέρνησή του ανάρμοστες πολιτικές πρακτικές και μια ακροδεξιά ρητορική που η αριστερή συνείδηση του κόμματός του δεν θα του επέτρεπε να διατηρήσει στο εσωτερικό του. Τα στοιχεία αυτά όμως ήταν απολύτως αναγκαία για το πολιτικό μόρφωμα με το οποίο είχε οραματιστεί να κυβερνήσει στην Ελλάδα. Στα πρότυπα δηλαδή της λατινοαμερικανικής εθνικιστικής Αριστεράς. Ομως, οι διαφορές της χώρας μας με την πολιτική ιστορία της Λατινικής Αμερικής είναι τεράστιες, όπως επίσης και οι δημοκρατικές ευαισθησίες των πολιτών, και ως εκ τούτου το πολιτικό μοντέλο του κ. Τσίπρα δεν θα μπορούσε να εδραιωθεί.

Είναι προφανές ότι η «λαϊκή εθνικιστική Αριστερά» του Αλέξη Τσίπρα έχει ημερομηνία λήξης τις επόμενες εκλογές. Μακριά από την εξουσία ο κ. Τσίπρας δεν θα έχει πλέον ανάγκη την «πατριωτική Δεξιά» του κ. Καμμένου, για αυτό και ήδη «φλερτάρει» με τους Ευρωπαίους σοσιαλιστές. Η επόμενη μέρα θα βρει τους δύο κυβερνητικούς εταίρους να παριστάνουν τους αντιπάλους. Και τους δημoκρατικούς θεσμούς στην Ελλάδα βαθιά τραυματισμένους.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]